Λ.Β.
«Ο κύριος λόγος για τον οποίο είμαι σε θέση να κάνω ταινίες είναι η ψηφιακή κάμερα. Δεν είναι πλέον δύσκολο να γυρίσεις μία ταινία. Είναι πιο δύσκολο, όμως, να κάνεις μια ταινία που έχει ένα βαθύτερο νόημα, που έχει κάτι διαφορετικό».
Αυτά ανέφερε χθες από την Αποθήκη Γ’ μεταξύ άλλων για το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά ο Ραμίν Μπαχρανί στον οποίο το 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί αφιέρωμα.
Απαντώντας σε ερώτηση για το αν μπορούν οι ταινίες του να αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων τόνισε πως το πιστεύει και πρόσθεσε ότι «η ελπίδα κάθε σκηνοθέτη είναι να κάνει μια ταινία που να έχει αντίκτυπο στο κοινό, για να δημιουργήσει μια αλλαγή, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν ξέρει τι ακριβώς είναι (…). Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι η καλή τέχνη δημιουργεί αλλαγή».
Μιλώντας για τις ιρανικές ρίζες του πως η εμπειρία του στο Ιράν τον βοήθησε πολύ, γιατί όταν επέστρεψε στην Αμερική είδε τα πράγματα με έναν νέο, διαφορετικό τρόπο.
Όσο για τις αναμνήσεις του από τη Θεσσαλονίκη όπου το 2005 είχε κερδίσει στο Φεστιβάλ το βραβείο κοινού για την ταινία του «Άντρας σπρώχνει καρότσι» είπε πως η συγκεκριμένη βράβευση τον βοήθησε στην προώθηση της καριέρας του. «Ήμουν άφραγκος και άστεγος τότε. Το βραβείο κοινού που μου δόθηκε, μόνο ένα κοινό όπως αυτό της Θεσσαλονίκης μπορούσε να το δώσει σε μία ταινία όπως η δική μου. Πήρα 5.000 ευρώ μαζί με το βραβείο κι αυτό ήταν μεγάλη ευλογία για μένα. Έκανα τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας μου, του Chop Shop, εκείνη την εποχή και είχα τρεις φοιτητές για βοηθούς. Έβλεπα για το κάστινγκ 2.000 παιδιά, τα οποία ζούσαν στο δρόμο όπως και ο κεντρικός χαρακτήρας, και δεν ήθελα να καταλάβουν οι φοιτητές μου ότι δεν είχα ούτε χρήματα ούτε σπίτι», σχολίασε ο δημιουργός.
