Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Τέσσερις γυναίκες συζητούν για τους άνδρες τους, τη ζωή τους, το ταξίδι φυγής που θέλουν να κάνουν. Όλα διαδραματίζονται στο σαλόνι και στην κουζίνα της μίας ηρωίδας. Εκεί τις βλέπουμε να τσιμπολογούν, να μαλώνουν, να φιλιώνουν και να προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους. Η μία να γυρίσει ο ξανθός, η άλλη να τη δεχτεί πίσω ο τενόρος, η τρίτη να μην είναι “φλατ” ο φίλος της και η τέταρτη να φύγουν οι τρεις πρώτες για να γυρίσει στο σπίτι ταινία με τον φίλο της. Το «Με δύναμη από την Κηφισιά» είναι ένα από τα καλύτερα έργα των Δημήτρη Κεχαΐδη-Ελένης Χαβιαρά και παίζεται εδώ και λίγες μέρες στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Μια παράσταση που έχει την καλή μαγιά, ένα κείμενο με διαλόγους που θυμίζουν μια αυθόρμητη, καθημερινή συνομιλία. Με τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Ρήγα το αποτέλεσμα είναι μια δουλειά που θα συζητηθεί: για το γέλιο που θα χαρίσει στο κοινό, για την αμεσότητά της και την ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών που μας πείθουν για τους ρόλους που υποδύονται. Με αφορμή όλα τα παραπάνω μιλήσαμε με τον κ. Ρήγα για την παράσταση αυτή, αλλά και για τα νεοελληνικά έργα εν γένει.
-Η «δύναμη» είναι μια λέξη που ακούγεται συχνά στο έργο. Πόσο την κατέχουν οι ηρωίδες;
-Ο τίτλος είναι ειρωνικός. Υπάρχει η έλλειψη αυτής της δύναμης. Όλες οι ηρωίδες προσπαθούν να κινηθούν, αλλά μένουν ακίνητες. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Θέλουν να πάνε στην Ταϊλάνδη, αλλά δεν το βλέπουμε να συμβαίνει.
Το «Με δύναμη από την Κηφισιά» είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του νεοελληνικού θεάτρου. Ο Κεχαΐδη και η Χαβιαρά βρίσκονται στην κορυφή της δημιουργικότητάς τους σε αυτό. Φτιάχνουν ένα έργο που για να το ξεκλειδώσουμε θα χρειαστούμε πολλά χρόνια.
-Έχετε αναφέρει ότι το συγγραφικό αυτό δίδυμο ξεχωρίζει για τη γραφή του και αν ζούσε σε άλλη χώρα θα είχε πολύ μεγαλύτερη απήχηση και υστεροφημία. Νιώθετε ότι αγνοούμε και παραμελούμε τα ελληνικά έργα;
-Δεν νιώθω, έτσι είναι. Είναι αποκαρδιωτικό το ότι η Ελλάδα έχει σπουδαίους έλληνες συγγραφείς που δεν τους δίνεται χώρος για να παρουσιαστούν τα έργα τους. Και αν δεν παρουσιαστούν τα έργα των νεοελλήνων επί σκηνής δεν θα έχουμε ελληνική παραγωγή θεατρικών κειμένων. Αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Πρέπει να παρουσιάζοντα τα έργα για να προκύπτουν έργα.
-Παρόλο που μερικές φορές μπορεί να μην είναι καλά;
-Η ελληνική γραφή έχει να επιδείξει εκπληκτικά δείγματα. Αλλά ακόμη κι αν δεν μιλάμε για τα αριστουργήματα πιστεύω πως πρέπει κάποια στιγμή να ανεβούν τα έργα για να πάμε παραπέρα.
Όταν ο Κουν ανέβασε πριν χρόνια τον πρώτο Κεχαΐδη φυσικά και είδε στη γραφή του. Όμως δεν είναι ο Κεχαΐδης που μνημονεύουμε τώρα. Τόλμησε ωστόσο να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Γιατί ήξερε πως αν ο οποιοσδήποτε Κεχαϊδης δεν μπορέσει να δει το έργο του στη σκηνή δεν θα μπορέσει να προχωρήσει.
-Η δική σας σκηνοθετική ματιά που εστίασε; Βλέποντας την παράσταση είχα την αίσθηση ότι ήμουν κι εγώ στο σαλόνι της ηρωίδας και ζούσα ανάμεσά τους, πώς έμοιαζε με μια συνομιλία πολύ οικεία.
-Αυτό είναι επίτευγμα του κειμένου. Οι συγγραφείς κατάφεραν και δημιούργησαν αυτή την αίσθηση, ότι τα λόγια που ακούς να λέγονται και βλέπεις επί σκηνής μοιάζουν με αυτά μιας καθημερινής συνομιλίας. Αυτό είναι εκπληκτικά δύσκολο. Έμεινα σε αυτό το διάχυτο ρεαλισμό που έχει το κείμενο. Δεν τον παραβίασα. Δεν πείραξα ούτε μια λέξη. Έδωσα ιδιαίτερη έμφαση στη θεατρική λοξότητα, αν ευσταθεί η λέξη, των ηρωίδων. Είναι θεατρικές οι ηρωίδες.
Τόνισα το γεγονός ότι στις περισσότερες σκηνές τρώνε ή πίνουν (σοκολατάκια, τούρτα, σαλάτες). Αυτό είναι ένα ελληνότροπο στοιχείο και το οποίο λίγο πολύ υπαγορεύεται από τους συγγραφείς.
-Είναι ένα έργο γυναικείο. Πώς το σκηνοθετεί ένας άνδρας;
-Ήθελα να κάνω σκηνοθεσία σε ένα έργο που αναφέρεται σε γυναίκες γιατί έχω μια έντονη σχέση με γυναίκες. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με τρεις αδερφές και μία μάνα. Και ήμουν ο μικρότερος. Είχα παρεισφρήσει στον γυναικείο κόσμο και μπορώ να πω ότι τον καταλαβαίνω σε ένα μεγάλο βαθμό. Και νομίζω ότι για να βγει θεατρικά αυτό το έργο ήθελε και τη ματιά ενός άνδρα.
-Και η αεροσυνοδός;
-(γέλια)… Είναι το εξωτερικό σχόλιο των αλλαγών από σκηνή σε σκηνή. Είναι αυτό το ταξίδι που αγνοούμε όταν τελειώνει το έργο, αν θα γίνει ή δεν θα γίνει. Οπότε ήταν ένα αυτονόητο στοιχείο: μια αεροσυνοδός που αλλάζει τη σκηνή από τη μία σκηνή στην άλλη. Και φυσικά υπάρχει και μια δόση χιούμορ στο στοιχείο αυτό.
-Είναι η παράσταση με την οποία θα ταξιδεύσει το Κλιμάκιο Μακεδονίας Θράκης. Πείτε μας δυο λόγια για αυτό…
-Μετά το Γενάρη θα περιοδεύσει σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα και πιστεύω ότι θα την αγκαλιάσει με πολλή αγάπη το κοινό.
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μαρία Τσιμά (Αλέκα), Αθηνά Συκιώτη (Ηλέκτρα), Λίλα Βλαχοπούλου (Φωτεινή), Λαμπρινή Αγγελίδου (Μάρω). Παραστάσεις: Τετάρτη 7.30, Πέμπτη, Παρασκευή 9.00, Σάββατο 6.00 & 9.00,
Κυριακή 7.15. Είσοδος: 15€, Εκπτωτικό (Φοιτητές, Άτομα άνω των 65) 10€ , Λαϊκές παραστάσεις (Τετάρτη- Πέμπτη 10€, Ομαδικό 9€.
