Ανταπόκριση: Λευτέρης Αδαμίδης
Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Φεστιβάλ είναι πλέον παρελθόν όπως και σχεδόν το μισό πρόγραμμα του σε μια χρονιά που αποδεικνύεται δυνατή σε συγκινήσεις ως τώρα. Ο Αστακός του Γιώργου Λάνθιμου έχει δημιουργήσει αίσθηση και συζητήσεις και οι κριτικές που έχει αποσπάσει είναι στην πλειοψηφία τους εξαιρετικές. Το βραβείο του σεναρίου θα ήταν μια πανάξια διάκριση αν όχι βέβαια κάτι ακόμη καλύτερο. Το γεγονός ωστόσο των προηγούμενων ημερών δεν ήταν παρά η προβολή των δύο αμερικανικών ταινιών του διαγωνιστικού, δυο συμμετοχών που δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και αν υπογράφονται από δυο σκηνοθέτες που ξεκίνησαν μαζί και ζουν στην ίδια πόλη, στο Πόρτλαντ.
Το Sea of Trees του Γκας Βαν Σαντ υπήρξε δυστυχώς η πλέον αρνητική στιγμή του φεστιβάλ, μια ταινία που αποδοκιμάστηκε ή μάλλον γιουχαρίστηκε τόσο έντονα όσο δεν θυμόμαστε άλλη φορά σε δημοσιογραφική προβολή. Και είναι αλήθεια ότι πρόκειται για την χειρότερη στιγμή στη φιλμογραφία του Γκας Βαν Σαντ, ένα ανεξήγητο σεναριακό συνονθύλευμα που όσο προχωρά η ταινία γίνεται όλο και πιο χειρότερο. Ο Μάθιου ΜακΚόναχι υποδύεται έναν μεσήλικα που μετά το θάνατο της γυναίκας του (Ναόμι Γουότς) αποφασίζει να αυτοκτονήσει στο δάσος του τίτλου, μια τοποθεσία κάτω από το βουνό Φίτζι στο Τόκυο. Εκεί συναντά έναν άγνωστο ιάπωνα άνδρα (Κεν Γουατανάμπε) που έχει έρθει εκεί για τον ίδιο σκοπό και αποφασίζει να τον αποτρέψει από το να τερματίσει τη ζωή του. Αυτή η όμορφή σεναριακά ιδέα σταδιακά αρχίζει να λοξοδρομεί αρχικά σε θρίλερ επιβίωσης, μελό τηλεοπτικού επιπέδου μέσα από τα φλας μπακ στη ζωή του ήρωα για να οδηγηθεί σε ένα new age μεταφυσικό φινάλε που αγγίζει τα όρια της παρωδίας.
Αντίθετα ο Τοντ Χέινς υπογράφει με την Carol, βασισμένη σε ένα διήγημα της Πατρίτσια Χάισμιθ που υπέγραψε με ψευδώνυμο, την ωριμότερη στιγμή της καριέρας του, έναν πιθανό Χρυσό Φοίνικα και μια ταινία που θα φτάσει ως τα Όσκαρ αν δεν την εμποδίσει το τολμηρό της θέμα. Τοποθετημένη στη Νέα Υόρκη του 1952 η ταινία καταγράφει το χρονικό ενός απαγορευμένου και καταπιεσμένου έρωτα ανάμεσα σε δύο γυναίκες, την Κάρολ (Κέιτ Μπλάνσετ) που βρίσκεται στο κατώφλι του χωρισμού με τον άνδρα της ο οποίος διεκδικεί την κηδεμονία της μοναχοκόρης τους και της Τερέζ μιας νεαρής γυναίκας (Ρούνι Μάρα, σχεδόν σαν μετενσάρκωση της Όντρι Χέπμπορν) που φιλοδοξεί να γίνει φωτογράφος. Ο Χέινς αναπλάθει εκπληκτικά, βοηθούμενος από την εκπληκτική φωτογραφία του Εντ Λάκμαν και τα κοστούμια της Σάντι Πάουελ, την ατμόσφαιρα της Αμερικής που μόλις έχει βγει από τον πόλεμο και ετοιμάζεται για τη μεγάλη καταναλωτική έκρηξη κρύβοντας κάτω από αυτή την πλασματική ευημερία ένα βαθύ συντηρητισμό και μια ψευδή ηθικολογία, έτοιμη να συντρίψει με κάθε μέσο οτιδήποτε διαφορετικό. Πάνω από όλα όμως έχει φτιάξει έναν αληθινό ύμνο στην ελευθερία και τη δύναμη του έρωτα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες έχοντας την τύχη να σκηνοθετεί ένα εκπληκτικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, με την Κέιτ Μπλάνσετ να επιβεβαιώνει την ανεξάντλητη γκάμα της και τη Ρούνι Μάρα να δείχνει ότι είναι από τις πιο σπουδαίες ηθοποιούς της γενιάς της.
