Πριν λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο σχετικά με τις πρώτες ηχογραφήσεις του ρεμπέτικου τραγουδιού στην Αμερική από Έλληνες μετανάστες, μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Τη φλόγα του ενδιαφέροντος ανέλαβε να συντηρήσει το internet και η αναζήτηση για audio αρχεία από εκείνη την εποχή. Άγουρες εκτελέσεις, με πρωτόλεια μέσα και πολύ αυθεντικό συναίσθημα ήταν το αποτέλεσμα της έρευνας. Πηγαίνοντας όμως από το ένα αρχείο στο άλλο, το αυτί μου κόλλησε σε κάτι λίγο διαφορετικό. Σε μια ηχογράφηση με ζηλευτή ακρίβεια και ροή, ενός κρητικού τραγουδιού. Ο Χαρίλαος Πιπεράκης και ο Γιώργος Γομπάκης σε λύρα και λαούτο αντίστοιχα, αποτύπωσαν στην ταινία το 1919 μια εκτέλεση Συρτού Κισσαμίτικου, που μοιάζει ολοζώντανη ακόμα και σήμερα.
Είναι νομίζω γενικά αυτό το αφηγηματικό στυλ της ορχηστρικής Κρητικής μουσικής, που έχει τη δυνατότητα να περνάει το μήνυμά του, ανεξάρτητα από τεχνικές προδιαγραφές μηχανημάτων. Δείτε τρέιλερ της παράστασης εδώ! Κάπως έτσι είναι και ο λόγος τους. Γι αυτό και πάντα πίστευα ότι μια παράσταση με την αφήγηση του «Ερωτόκριτου» δεν είναι κάτι που χάνεται. Σήμερα όμως, όλη αυτή η μαγεία φτάνει σε άλλο επίπεδο. Οι Χαϊνηδες, μαζί με την ακροβατική ομάδα χορευτών «Κι όμΩς Κινείται» ενώνουν τις δυνάμεις τους παρουσιάζοντας το έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου στο Θέατρο Δάσους, μεταφέροντας την κίνηση και τη μουσική, στην Κρήτη του 17ου αιώνα, με όχημα την ποιητικότητα του λόγου (δείτε λεπτομέρειες εδώ). Δύσκολα γίνεται καλύτερο από αυτό.
Γιάννης Καψάσκης
