Δευτέρα 16/11
Έκτακτη προβολή της κλασικής ταινίας «Βαθύ Κόκκινο» του Dario Argento στο Σινέ Βακούρα
Το σινεμά έχει να κάνει με την επικαιρότητα. Οι προβολές του είναι μια απεικόνιση του σημερινού παλμού του κινηματογράφου σαν τέχνη γενικότερα. Αλλά αυτό δε συμβαίνει κάθε φορά. Το πανί δεν ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε καινούριες ταινίες.
Αυτή τη Δευτέρα, η Κινηματογραφική Λέσχη Εργαζομένων της ΕΤ3 προβάλλει το «Βαθύ Κόκκινο» στο Σινέ Βακούρα, στα πλαίσια του αφιερώματος που διοργανώνει στο Cinema Giallo. Το έργο του Dario Argento, που προβλήθηκε πρώτη φορά το 1975, αποτελεί ένα από τα πλέον εμβληματικά θρίλερ όλων των εποχών και παρόλο που εκείνη τη χρονιά δε γέμισε τις αίθουσες, σήμερα αναγνωρίζεται ως απαστράπτουσα στιγμή.
Ο ρεαλιστικός τρόμος, η μουσική των Goblin, το φρικιαστικά τοποθετημένο παιδικό τραγουδάκι που συνέθεσε για την ταινία ο Giorgio Gaslini, τα χέρια του ίδιου του Dario Argento να διαπράττουν τους φόνους μπροστά από το φακό και εκείνη η φρικαλέα κούκλα που υπήρξε πρόδρομος τόσων και τόσων άλλων, δε θα μπορούσαν παρά να συνθέτουν κάτι μοναδικό. Κάτι, που ο Άλφρεντ Χίτσκοκ σχολίασε τότε ως «…αυτός ο νεαρός Ιταλός αρχίζει να με τρομάζει…».
Τρίτη 17/11
Η «Απολογία Σωκράτους» στα αρχαία ελληνικά, στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Έχει ειπωθεί ότι πρόκειται για τη σήμανση του τέλους του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Η αδυναμία της αστικής εξουσίας να αποδεχτεί τη φιλοσοφία του Σωκράτη θα μπορούσε να καταδεικνύει το πόσο η ισχυροποίηση του κυνισμού στην καθημερινότητα του ανθρώπου κατέστησε από εκείνο το σημείο και μετά, τη φιλοσοφία μη αποδεκτή.
Η δίκη κατά την οποία ο φιλόσοφος έπρεπε να υπερασπιστεί τον εαυτό του κατηγορούμενος για «εισαγωγή καινών δαιμονίων» και για διαφθορά των νέων παρουσιάζεται στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Η παράσταση είναι στα αρχαία ελληνικά, με σκοπό να αποδοθεί με ακρίβεια το ύφος του νοήματος και συνοδεύεται από υπέρτιτλους σε νέα ελληνικά και αγγλικά.
Το έργο, μετά την επιτυχία του στην καλοκαιρινή περίοδο, συνεχίζει κάθε Τρίτη και αποτελεί ένα ακόμα λιθαράκι στη διαιώνιση του κλασικού αυτού κειμένου που θα παίζεται για πάντα.
Τετάρτη 18/11
Ο «Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Συνήθως λέμε ότι ένα έργο είναι κλασικό, επειδή θα παίζεται για πάντα. Είναι σημάδι απόλυτης καταξίωσης και ο σχετικά στενός κύκλος των θεατρικών που υπάγονται σε αυτή την κατηγορία, περιέχει ό,τι σημαντικότερο έχει να επιδείξει ο ανθρώπινος πολιτισμός.
Ανάμεσα σε αυτά, ο «Γλάρος» κατέχει εξέχουσα θέση, όχι μόνο λόγω του λόγου ή της δομής του, αλλά και επειδή η κάθε εποχή μπορεί να βρει πάτημα και ερμηνεία στις περιπέτειες του Τρέπλιεφ. Επιμονή, κουράγιο, κατανόηση και αποδοχή είναι έννοιες που ποτέ δε φεύγουν από τα μυαλά των ανθρώπων και όλες μπορούν να «διαβαστούν» ανάμεσα στις γραμμές του έργου του Τσέχωφ.
Το ΚΘΒΕ, υπό την αιγίδα του Ρωσικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, επαναφέρει αυτό το φθινόπωρο στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών την επιτυχημένη παράσταση, και δίνει σε όλους μας μια ευκαιρία ακόμα για ενδοσκόπηση και καλλιέργεια.
Πέμπτη 19/11
Το κουαρτέτο εγχόρδων «Αιμίλιος Ριάδης» σπάει τα στεγανά της ορχήστρας και ερμηνεύει Ravel και Franck στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης
Όσο και να προχωράει η κατανόησή μου για την κλασική μουσική, υπάρχουν μερικά πράγματα που πάντα θα πρέπει να τα σκεφτώ δυο φορές. Πόση αφοσίωση και πειθαρχία πρέπει να έχεις σαν χαρακτήρας, ώστε να αφοσιωθείς στην επανεκτέλεση κλασικών έργων; Σαν νέος μουσικός, πως διοχετεύεις αυτή τη φωτιά που σε καίει σε συγκεκριμένες νόρμες, αντί να βγεις και να τα σπάσεις ανεξέλεγκτα; Είναι κάτι που δε θα σταματήσω να θαυμάζω ποτέ.
Ταυτόχρονα όμως, μου αρέσουν οι συνεργασίες μικρών μουσικών ομάδων, υπό την έννοια μικρών σε αριθμό, ώστε να αποδοθούν συγκεκριμένα έργα πιστά μεν, να εξερευνήσουν και πως μπορούν να ανταποκριθούν εκτός μιας ογκώδους ορχήστρας δε.
Κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται η αλήθεια και στην εμφάνιση του κουαρτέτου «Αιμίλιος Ριάδης» στην Αίθουσα Μελίνα Μερκούρη του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, αυτή την Πέμπτη. Με τη συνοδεία της Μαρίας Μυλαράκη στο πιάνο, ερμηνεύουν έργα των Ravel και Franck, και ψάχνουν τον τρόπο να συνδυάσουν αυτά, για τα οποία εγώ ίσως δε βρω απάντηση ποτέ.
Παρασκευή 20/11
Βαλκανική μουσική περιπλάνηση με τον Orhan Osman, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Από όπου και να το δεις, είναι μια καλή ιδέα. Ο Σύλλογος Αποφοίτων Κολλεγίου ΔΕΛΑΣΑΛ διοργανώνει στο Μέγαρο Μουσικής μια συναυλία με άρωμα Βαλκανίων και Μεσογείου, υπέρ του φιλανθρωπικού οργανισμού Κάνε-Μια-Ευχή.
Οι μουσικές των τόπων που μας περιτριγυρίζουν παρουσιάζονται από τον σολίστ Orhan Osman, που δημιουργεί ένα νοητό μονοπάτι μεταξύ ελληνικής, ανατολικής και ινδικής μουσικής, σε εκείνο το πλαίσιο που το αυτοσχεδιαστικό ethnic πλησιάζει τη jazz.
Μαζί του η χορωδία Cantus Arte και η Ορχήστρα Αποφοίτων ΔΕΛΑΣΑΛ.
Σάββατο 21/11
Η Φωτεινή Βελεσιώτου και η Λιζέττα Καλημέρη στο Club του Μύλου
Υπάρχουν εκείνες οι βραδιές που δεν είσαι σίγουρος για το πώς θα πάνε. Εκείνοι οι καλλιτέχνες που δεν ξέρεις σε τι κατάσταση θα τους πετύχεις. Εκείνες οι συναυλίες που ενδεχομένως και να μην καταλήξουν καλά, να μην έχουν την απαιτούμενη μαγεία, να μη νιώσεις ότι κάτι μεταφυσικό συνέβη. Και υπάρχουν και αυτές οι δύο κυρίες.
Η Λιζέττα Καλημέρη και η Φωτεινή Βελεσιώτου έχουν σχηματίσει εδώ και πολύ καιρό ένα σφιχτοδεμένο ζευγάρι, που ερμηνεύουν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια ελληνικής μουσικής στις σκηνές όλης της χώρας. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που περιμένει ο καθένας από εσάς από μια μουσική παράσταση, αλλά αν ρωτήσετε εμένα, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να είναι οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις του καλλιτέχνη περισσότερες από τις δικές μου. Και όταν αυτό μπορεί να γίνει με αβίαστο και κεφάτο τρόπο, η επιτυχία είναι δεδομένη.
Συνεχίζοντας το σερί τέτοιων επιτυχημένων εμφανίσεων, οι δύο αυτές κυρίες εμφανίζονται για άλλη μια φορά στο Club του Μύλου, με το πρόγραμμα που συνηγόρησε στο να θεωρούνται σταθερές αξίες, όχι μόνο στη δική μου συνείδηση, αλλά και σε πολλών άλλων μουσικόφιλων. Δικά τους κομμάτια, σημαντικές στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας, αξιόλογοι συνεργάτες και τίποτα, μα τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά.
Κυριακή 22/11
Ο Τριγωνοψαρούλης παλεύει με την εμπιστοσύνη, στο κινηματοθέατρο Φαργκάνη
Τείνω να πιστέψω ότι δεν υπάρχει απάντηση. Τα θέματα των διακρίσεων, της διαφορετικότητας, του σεβασμού, της αλληλεγγύης είναι από εκείνα που δε θα σταματήσουμε να συζητάμε ποτέ. Δεν είναι τόσο η περιπλοκότητα τους, όσο η αδυναμία των ανασφαλών ανθρώπων που μας δυσκολεύουν να τα λύσουμε. Κι αν όχι να τα λύσουμε οριστικά, τουλάχιστον να μπορούμε να συνυπάρξουμε. Εφόσον η ώριμη συζήτηση δε φαίνεται να λειτουργεί, μήπως μια παιδική παράσταση έχει καλύτερες πιθανότητες;
Ο Τριγωνοψαρούλης ψάχνει να βρει το δρόμο του προς την αποδοχή μεταξύ των υπολοίπων πλασμάτων της θάλασσας και σε αυτή την περίπτωση, είναι η εμπιστοσύνη που δείχνει σε έναν αχινό αυτό που του κάνει τη ζωή δύσκολη. Αυτό όμως που παρουσιάζει το Θέατρο του Βορρά στο κινηματοθέατρο Φαργκάνη τις Κυριακές, με κάποιο τρόπο βρίσκει τη λύση. Κι ας είναι μόνο στον συγκεκριμένο βυθό, κι ας είναι μόνο μεταξύ αυτών των λίγων.
Ο μηχανισμός είναι ίδιος και αν βρίσκεις ότι δυσκολεύεσαι να τον κατανοήσεις, ρώτα το πιτσιρίκι που συνόδευσες, μετά το τέλος της παράστασης, θα στο εξηγήσει μια χαρά…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
