Ήταν επιτέλους καιρός. Είχε φτάσει επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου για να αποκτήσει πανελλήνια εμβέλεια ένα από τα προβλήματα που ταλάνιζαν τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, επί τόσα χρόνια. Στην αρχή, ήταν ένα θέμα που περιοριζόταν σε συζητήσεις λίγων και γραφικών που επέμεναν να ασχολούνται με τα κραυγαλέα κακώς κείμενα της Θεσσαλονίκης. Στην Ελλάδα εξάλλου, όπως ξέρετε, σε περιόδους ευδαιμονίας, έστω και τεχνητής, απαγορεύεται δια ροπάλου να θίγονται δυσάρεστα ζητήματα. Σιγά σιγά, και καθώς οι παχιές αγελάδες του παρελθόντος άρχισαν να ατροφούν, το θέμα ξεκίνησε να βγαίνει στην επιφάνεια της τοπικής επικαιρότητας. Μολαταύτα, τα κυρίαρχα ΜΜΕ εξακολουθούσαν να προσεγγίζουν αυτό το ακανθώδες πρόβλημα με διάθεση περιστασιακή και πρόχειρη. Οι πρόσφατες απεργίες που παρέλυσαν ολοκληρωτικά μία πόλη με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου ήταν μάλλον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ή, για να το θέσουμε αλλιώς, η αρχή του τέλους. Στην εποχή της άκρατης πληροφόρησης, οι πολίτες επέδειξαν επιτέλους διάθεση να πληροφορηθούν.
Προφανώς αναφερόμαστε στο ζήτημα του σκανδαλώδους μονοπωλίου του ΟΑΣΘ στον τομέα των συγκοινωνιών της πόλης, το οποίο απέκτησε την προβολή που του άρμοζε. Πλέον, όλα τα φλέγοντα θέματα που αφορούν τον ΟΑΣΘ δεν συζητιούνται σε σαλονικιά μικροκλίμακα, αλλά εκστομίζονται από επίσημα και θεσμικά χείλη, εξέλιξη που μόνο θετική μπορεί να αποβεί για την πόλη, ανεξάρτητα από το ποιος θα βρίσκεται στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Θέματα όπως το πώς κατέληξε ο ΟΑΣΘ να αποκτήσει το πρωτοφανές μονοπώλιο που κατέχει. Το πώς λειτουργεί εδώ και δεκαετίες ως κρατικοδίαιτο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, που καπάρωσε την παροχή μίας κοινωφελούς εργασίας χωρίς να ξοδέψει δεκάρα και ξελασπώνεται μονίμως από το κράτος όταν τα βρίσκει σκούρα. Το πώς πολλοί διάφοροι μερισματούχοι του ΟΑΣΘ λειτουργούν ταυτόχρονα ως μισθωτές και εκμισθωτές (το διαβόητο και πέρα για πέρα εξωφρενικό σκάνδαλο των αμαξοστασίων «Ηρακλής») εισπράττοντας οφέλη από όλες τις μεριές. Όλα αυτά λοιπόν και πολλά πολλά ακόμη (από σκάνδαλα που αφορούν παραπλανητικά στοιχεία για τα καύσιμα ώς τα μηχανήματα που δεν δίνουν ρέστα, εμπαίζοντας το επιβατικό κοινό) άρχισαν επιτέλους να αναπαράγονται στον δημόσιο πολιτικό διάλογο, προσδίδοντας στην υπόθεση τη βαρύτητα που της αναλογεί.
Από εκεί και έπειτα, τα δύσκολα ξεκινούν τώρα. Εφόσον εξελιχθούν όλα ομαλά, ο ΟΑΣΘ θα μπει σε διαδικασία εκκαθάρισης, η οποία θα πρέπει να ολοκληρωθεί εντός των δύο προσεχών ετών (τερματική προθεσμία ο Δεκέμβριος του 2019), με απώτερο σκοπό τη μετάβαση στην ΑΣΥΘ ΑΕ, που θα έχει υπό τον έλεγχό της όλες τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης (συν δηλαδή αυτές που ελπίζουμε όλοι ότι θα προκύψουν, όμως το Μετρό). Μέχρι τότε, όμως, ο έλεγχος του ΟΑΣΘ θα περάσει στα χέρια του νεοσύστατου ΟΣΕΘ, που θα επιφορτιστεί με την εποπτεία του συγκοινωνιακού έργου της πόλης. Γνώμη μας είναι, λοιπόν, ότι ο ΟΣΕΘ θα πρέπει άμεσα να βελτιώσει τις υπηρεσίες που προσφέρονται στο επιβατικό κοινό, ικανοποιώντας ένα ούτως ή άλλως διαχρονικό παράπονο των κατοίκων της πόλης, και παράλληλα προσδίδοντας μία αίσθηση πολυπόθητης αλλαγής στο συγκοινωνιακό πεδίο της πόλης. Συχνότερα δρομολόγια, συντήρηση του στόλου των λεωφορείων, επίλυση του ζητήματος με τα ρέστα των μηχανημάτων, καθιέρωση εισιτηρίων για τους ανέργους, μερικές μονάχα από τις καυτές πατάτες που ζητούν λύση.
Διότι το στοίχημα της κρατικοποίησης του ΟΑΣΘ, πέρα από το άμεσα πρακτικό του σκέλος, αποκτά βαρύνουσα πολιτική χροιά, δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στον συλλογικό κοινωνικό ψυχισμό της χώρας. Από τη μια, υπάρχει η απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση με οτιδήποτε φέρει τον χαρακτηρισμό του δημόσιου, εξαιτίας των συσσωρευμένων αμαρτιών και κριμάτων σχεδόν όλων των δημόσιων φορέων. Από την άλλη, υπάρχει μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται ότι η λύση δεν έγκειται στην αχαλίνωτη ιδιωτικοποίηση των πάντων, με όρους που δεν ευνοούν το ελληνικό κράτος και άνευ εγγυήσεων για δημιουργία θέσεων εργασίας και βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών στους πολίτες. Ο ΟΑΣΘ είναι, ίσως, από τις τελευταίες ευκαιρίες που έχει το ελληνικό κράτος (το θέμα ξεπερνά κατά πολύ το ποιος είναι κυβέρνηση, γεγονός που δεν απασχολεί διόλου τον υπογράφοντα) να αποδείξει στους πολίτες του, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, ότι μπορεί να παράγει θετικό έργο για την κοινωνία.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
