Από χθες το πρωί έχει κυκλοφορήσει σε όλη την Ελλάδα, η είδηση πως οι New York Times συμπεριέλαβαν την Θεσσαλονίκη σε μία λίστα 52 πόλεων τουριστικού ενδιαφέροντος για το 2016. Μάλιστα, στον τίτλο τους για την Θεσσαλονίκη γράφουν «Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας είναι πρώτη στο φαγητό». Αυτό δεν έμεινε ασχολίαστο από την Πωλίν Κόκλα σε ένα άρθρο στη Lifo με τίτλο: «Έχει η Θεσσαλονίκη καλύτερο φαΐ απ’ την Αθήνα; Ας γελάσω!».
Όπως γράφει:
«Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτό δεν ισχύει. Είμαι βέβαιη ότι το ξέρουν και οι ίδιοι οι Θεσσαλονικιοί. Ειδικά στο είδος του δημιουργικού φαγητού που εξυπονοεί το δημοσίευμα, η Θεσσαλονίκη είναι ενδιαφέρουσα και πειραματική, αλλά το βαρύ πυροβολικό (με μεγάλη διαφορά) βρίσκεται στην Αθήνα. Από κάθε άποψη. Θα με ενδιέφερε παραγματικά να ακούσω αντεπιχειρήματα υπέρ του αντιθέτου.
Το θέμα μου δεν είναι αυτό, ωστόσο. Είναι η αφοριστική ευκολία με την οποία η εγκυρότερη εφημερίδα του κόσμου, μεταδίδει κάποια ανακρίβεια. Η οποία δεν γίνεται για ένα θέμα γεωπολιτικό (οπότε θα μπορούσα να υποθέσω ότι κάποιος δάκτυλος κρύβεται), αλλά για ένα θέμα στεγνού lifestyle.»
Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις επί του ζητήματος
1) Ακριβώς επειδή δεν είναι κάποια γεωπολιτικό θέμα και μιλάμε για life style, μία λίστα μπορεί να συμπεριλάβει τις απόψεις των συντακτών. Φερ’ ειπείν αν οι Τάιμς αποκαλούσαν την Θεσσαλονίκη «κόμβο της οικονομίας των Βαλκανίων», τότε, ναι θα είχαμε ζήτημα εγκυρότητας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία λίστα τουριστικού χαρακτήρα. Φαντάζομαι πως η Μάλαγα δεν είναι η «πολιτιστική πρωτεύουσα» της Ισπανίας, αλλά με τρία νέα μουσεία έχει αναπτύξει τον συγκεκριμένο τομέα.
2) Το δημοσίευμα είναι εξαιρετικά προσεγμένο και έχει απολύτως «καλυμμένα τα νώτα του» για τέτοιου είδους σχολιασμό. Όποιος το διαβάσει προσεκτικά θα καταλάβει. Τι εννοούμε; Γράφει «Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας έχει γίνει μία πρωτεύουσα φαγητού σε χαμηλές τιμές». Σε όλο το κείμενο (και στις… 105 λέξεις) δεν θα βρεις πουθενά την λέξη γαστρονομία ή υψηλή κουζίνα. Μάλιστα, στην περίπτωση του Σέμπρικο αναφέρει χαρακτηριστικά δύο πράγματα: α) πως πρόκειται για ερασιτέχνες σεφ και β) πως οι τιμές του είναι «ευκαιρία».
3) Στο ίδιο κλίμα να προσθέσουμε πως από τη λίστα των Τάιμς απουσιάζουν πολλά «ηχηρά ονόματα». Οι μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης δεν είναι μέσα (σ.σ. με την εξαίρεση του Δουβλίνου), πιθανώς γιατί έχουν ήδη την απαραίτητη φήμη στο κοινό που απευθύνονται οι Τάιμς. Είναι εξαιρετικά σημαντικό σε μία τέτοια λίστα να βρίσκονται ελληνικές πόλεις, πέρα από την Αθήνα ή τα διάσημα νησιά μας.
4) Ας μην ανακαλύπτουμε τον τροχό. Οι πόλεις, όπως και οι εταιρείες θέλουν branding. Κομμάτι αυτού του branding της Θεσσαλονίκης είναι η κουζίνα που προσφέρει. Εξ ου και ο Μπουτάρης το προέβαλε σε συνέντευξή του στην Guardian. Εξ ου και το Thessaloniki Food Festival. Κι είναι ευτύχημα για την πόλη που έχει να επιδείξει εξαιρετικούς νέους επιχειρηματίες στον κλάδο. Μπορεί το παζλ του brand Θεσσαλονίκη να μην έχει ολοκληρωθεί, όμως, η κουζίνα είναι σίγουρα μέσα.
5) Παρεμπιπτόντως, ουδείς στη Θεσσαλονίκη θέλει κάποιο γαλόνι για την καλή κουζίνα της πόλης. Είναι μία πόλη – και μία περιοχή – βαριά χτυπημένη από την κρίση, με κολοσσιαία ποσοστά ανεργίας, ειδικά στους νέους. Μοιάζει να έχει σβηστές μηχανές, λες και περιμένει κάτι για να ξυπνήσει. Κι όταν βλέπεις α) όμορφα νέα εγχειρήματα και β) μία διεθνή αναγνώριση, μπορείς απλά να ελπίζεις πως ίσως κάτι να γίνεται σωστά. Όχι να στηλιτεύεις ένα προτέρημα που γεννήθηκε μέσα σε κάκιστες συνθήκες.
ΤΑΣΟΣ ΘΩΜΑΣ
