Η συχνή κατ' οίκον μέτρηση του σακχάρου του αίματος δεν είναι επιβοηθητική για τους πάσχοντες από διαβήτη, που δεν υποβάλλονται σε αγωγή με ινσουλίνη, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο JAMA Internal Medicine.
Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνα, με επικεφαλής την Δρ Κατρίνα Ντόναχιου, υποστηρίζουν ότι η αυτομέτρηση του σακχάρου δεν προσθέτει κάτι χρήσιμο στη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2, αν ο ασθενής δεν παίρνει ινσουλίνη. Οι επιστήμονες χώρισαν 450 ασθενείς σε τρεις ομάδες: η μία δεν έκανε καθόλου καθημερινή μέτρηση του σακχάρου, η δεύτερη έκανε καθημερινά την μέτρηση και η τρίτη έκανε το ίδιο με πρόσθετη ενθάρρυνση ή καθοδήγηση μέσω Ίντερνετ.
Από την επεξεργασία των δεδομένων διαπίστωσαν ότι, δεν υπήρχαν σημαντικές σημαντικές διαφορές στον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα των ασθενών στις τρεις ομάδες, όπως έδειξαν οι μετρήσεις γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης. Επίσης, δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές στην ποιότητα ζωής σε σχέση με το διαβήτη, ούτε αξιοσημείωτες διαφορές στην πιθανότητα υπογλυκαιμίας ή εισαγωγής στο νοσοκομείο, αλλά ούτε και διαφορά στον αριθμό των ασθενών οποιασδήποτε από τις τρεις ομάδες, οι οποίοι έπρεπε να αρχίσουν θεραπεία με ινσουλίνη για να ελέγξουν καλύτερα το σάκχαρό τους.
Εν ολίγοις οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι εφόσον ο ασθενής δεν έχει φθάσει στο σημείο να χρειάζεται ινσουλίνη, είτε μετρά καθημερινά το σάκχαρό του, είτε όχι, δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά. Αντίθετα, για όσους παίρνουν ινσουλίνη, ο έλεγχος κατ' οίκον βοηθά στη θεραπεία.
«Τα ευρήματά μας έχουν τη δυνατότητα να μεταμορφώσουν την τρέχουσα κλινική πρακτική για τους ασθενείς», σχολιάζει η Δρ Ντόναχιου. «Φυσικά οι ασθενείς και οι γιατροί πρέπει να λάβουν υπόψη τους κάθε μοναδική περίπτωση, όταν αποφασίζουν κατά πόσο χρειάζεται η μέτρηση της γλυκόζης στο σπίτι. Όμως, τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι η αυτομέτρηση έχει περιορισμένη χρησιμότητα για τους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 που δεν παίρνουν ινσουλίνη. Για τους περισσότερους το κόστος είναι μεγαλύτερο από το όφελος», συμπληρώνει.
Οι περισσότεροι ποάσχοντες από διαβήτη τύπου 2 ελέγχουν το σάκχαρό τους με την κατάλληλη διατροφή, με γυμναστική και με αντιδιαβητικά φάρμακα. Περίπου τρεις στους τέσσερις κάνουν μόνοι τους καθημερινή μέτρηση του σακχάρου με ειδική συσκευή.
Οι υπέρμαχοι αυτής της πρακτικής υποστηρίζουν ότι ο καθημερινός έλεγχος βοηθά τους ασθενείς να πάρουν σοβαρά το ζήτημα και να βελτιώσουν τον τρόπο ζωής τους. Όμως, από την άλλη, η συνήθεια αυτή έχει οικονομικό κόστος, αλλά και ψυχικό, καθώς αυξάνει το άγχος και την κατάθλιψη σε μερικούς ασθενείς.
Επιπλέον, οι συγκεκριμένες συσκευές, μολονότι δίνουν αξιόπιστα αποτελέσματα σε μικρό χρονικό διάστημα, έχουν το μειονέκτημα ότι αποτελούν μια επώδυνη διαδικασία για ορισμένους ανθρώπους λόγω τόσο της χρήσης βελόνας, όσο και των πολλών νευρικών απολήξεων στις άκρες των δαχτύλων.
