Αμερικανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι μπορούν να κάνουν τα γερασμένα κύτταρα και πάλι νέα, χάρη σε μια τεχνολογία στόχευσης των τελομερών, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσαν στο επιστημονικό έντυπο Journal of the American College of Cardiology.
Επιστημονική ομάδα του Ιατρικού Κέντρου Μεθοδιστών στο Χιούστον του Τέξας, με επικεφαλής τον Δρ Τζον Κουκ, ανάπτυξε μια νέα τεχνολογία στόχευσης των τελομερών (τα προστατευτικά κάλυπτρα στο τέλος των χρωμοσωμάτων μας που τα εμποδίζουν να καταστραφούν ή να μπλεχθούν με τα άλλα γύρω τους, τα οποία όμως με την πάροδο του χρόνου συρρικνώνονται και αποδυναμώνονται).
Η ανακάλυψη της τεχνικής έγινε καθώς προσπαθούσαν οι ερευνητές να αντιμετωπίσουν παιδιά με προγηρία (ή αλλιώς σύνδρομο Hutchinson-Gilford), ένα σπάνιο γενετικό σύνδρομο που επηρεάζει ένα παιδί στο ένα εκατομμύριο άτομα, και προκαλεί ταχεία γήρανση του οργανισμού. Ο μέσος χρόνος ζωής των παιδιών με προγηρία είναι τα 13 έτη. Στα παιδιά με προγηρία έχει παρατηρηθεί ότι τα τελομερή είναι κοντύτερα.
«Πολλά απ' όσα συμβαίνουν στα παιδιά με προγηρία με ταχύ ρυθμό, συμβαίνουν σε όλους μας. Τα παιδιά αυτά συχνά πεθαίνουν από έμφραγμα ή εγκεφαλικό επεισόδιο στην εφηβεία», εξηγεί ο Δρ Κουκ που προσπαθεί να αναπτύξει περισσότερες θεραπευτικές επιλογές για τους πάσχοντες από τη σπάνια αυτή διαταραχή.
Να σημειωθεί ότι οι υπάρχουσες θεραπείες για την προγηρία έχουν καταφέρει να επεκτείνουν κατά ένα με δύο χρόνια το προσδόκιμο ζωής των ασθενών.
Στην παρούσα μελέτη οι επιστήμονες κατάφεραν να αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν κύτταρα ασθενών με προγηρία νεότερα όταν κατάφεραν να αντιστρέψουν τη διαδικασία κοντύματος των τελομερών. Δηλαδή κατάφεραν να επιμηκύνουν τα τελομερή, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την αναστροφή πολλών προβλημάτων που συνεπάγεται η γήρανση.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν την θεραπευτική RNA που κωδικοποιεί την τελομεράση, μια πρωτεΐνη που μπορεί να επιμηκύνει τα τελομερή. Έτσι διαπίστωσαν ότι μπορούσαν να αυξήσουν τη διάρκεια ζωής των κυττάρων.
«Η ικανότητα του κυττάρου να πολλαπλασιάζεται ήταν αξιοσημείωτα βελτιωμένη, ενώ η παραγωγή των φλεγμονωδών πρωτεϊνών, που παράγονται από τα γηρασμένα κύτταρα, αντιστράφηκε. Αυτό όμως που δεν περιμέναμε ήταν την δραματική επίδραση που είχε η διαδικασία επιμήκυνσης των τελομερών στα κύτταρα. Δεν περιμέναμε να δούμε την επίδρασή της τεχνικής μας στην ικανότητα των κυττάρων να πολλαπλασιάζονται. Μπορούσαν πια να λειτουργούν και να διαχωρίζονται φυσιολογικά, καθώς απέκτησαν επιπλέον χρόνο ζωής και καλύτερη λειτουργικότητα», εξηγεί ο Δρ Κουκ.
