Του Γιώργου Καλλίνη
Τις τελευταίες εβδομάδες η Ελλάδα δίνει μια «μάχη» με την πανδημία, με στόχο να περιοριστούν τα κρούσματα και οι απώλειες από τον κορωνοϊό στο ελάχιστο. Οι πολίτες έχουν μπει σε καραντίνα και τα μέτρα προστασίας και περιορισμού είναι πλέον σε πολύ υψηλή κλίμακα.
Η νέα πραγματικότητα δεν είναι εύκολη, αλλά είναι απαραίτητη. Έχει ψυχολογικό κόστος, όμως πρέπει να συνυπολογίσουμε το ενδεχόμενο ψυχολογικό κόστος αν η πανδημία κυριεύσει τη χώρα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Σε αυτή την πορεία, είναι σημαντικό να έχουμε και το βλέμμα μας στραμμένο στα καλά παραδείγματα αντιμετώπισης της καραντίνας. Ίσως το πιο πετυχημένο παράδειγμα περιορισμού της πανδημίας παγκοσμίως, ήταν αυτό της Κίνας. Η Ράνια, κάτοικος Σανγκάης μίλησε στο TyposThes για την εμπειρία της, πως έζησε την καραντίνα και πως επανήλθε η ζωή σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς τις τελευταίες ημέρες.
«Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία, το πώς αντιμετώπισα εγώ το ξέσπασμα του ιού ως κάτοικος της Σαγκάης. Στην αρχή, λοιπόν, ήμασταν πολύ αναστατωμένοι, μέχρι να δούμε τι είναι ακριβώς αυτός ο ιός, πώς μεταδίδεται, τι πρέπει να προσέξουμε για να μην κολλήσουμε. Θα έλεγα ότι τις πρώτες μέρες αισθανόμουν ότι είχα πάθει σοκ. Αλλά σταδιακά προσαρμόστηκα στην κατάσταση».
Δύο μήνες… μέσα!
Η καραντίνα για την Κίνα άρχισε περί τα τέλη του Ιανουραρίου και για τους επόμενους περίπου δύο μήνες, δοκίμασε τις αντοχές των κατοίκων της. «Από τις 23 Ιανουαρίου μέχρι τις 15 Μαρτίου έμεινα κυρίως μέσα στο σπίτι. Έβγαινα δύο φορές την εβδομάδα για ψώνια, περίπου 2-3 ώρες κάθε φορά. Επίσης, δεν πήρα καθόλου δημόσια μέσα μεταφοράς. Για είκοσι μέρες δεν είδα κανέναν φίλο ή γνωστό. Έβλεπα μόνο λίγους ανθρώπους στην αυλή του συγκροτήματος κατοικιών όπου μένω, όταν κατέβαζα τα σκουπίδια. Ωστόσο, πήρα πολλά τηλέφωνα και αντάλλαξα πολλά μηνύματα με την οικογένεια και τους φίλους μου. Από τις 15 Μαρτίου περίπου που η κατάσταση άρχισε να χαλαρώνει, άρχισα να βγαίνω πιο συχνά, αλλά πάντα με μάσκα και κάνοντας μια διαδικασία απολύμανσης στην επιστροφή στο σπίτι. Ήταν δύσκολο, αλλά αντιμετωπίσιμο. Στο σπίτι ακολούθησα μια ρουτίνα με τη δουλειά για να μη βαρεθώ».
Η μόνη διέξοδος των πολιτών ήταν μέσω ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων και τα μέτρα προστασίας ήταν πολύ αυστηρά. «Η ενημέρωση γινόταν κυρίως από το ίντερνετ, την τηλεόραση ή τα κοινωνικά δίκτυα, από επίσημες πηγές είτε κινέζικες είτε αγγλόφωνες, ενώ μας ενημέρωσαν και από το Πανεπιστήμιο όπου εργάζομαι. Μας έδωσαν οδηγίες για το τι να προσέξουμε, πώς να προφυλαχτούμε όσο καλύτερα γίνεται. Τις πρώτες μέρες, επίσης, παρακολουθούσα τις ανακοινώσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Υπήρξε ταυτόχρονα μια μεγάλη προσπάθεια ενημέρωσης ως προς την τήρηση των κανόνων υγιεινής για τον περιορισμό των κρουσμάτων. Δημιουργήθηκαν ακόμη πολλές εφαρμογές για το κινητό που έδειχναν πόσα κρούσματα υπήρχαν και σε ποια περιοχή. Μπορούσες να δεις στον χάρτη αν έχει κάποιο κοντά στο σπίτι σου».
«Τα μέτρα εδώ ήταν πολύ αυστηρά και τηρήθηκαν από όλους. Καταρχήν, η οδηγία ήταν να μείνουμε στο σπίτι. Παράλληλα, οργανώθηκαν πολύ γρήγορα οι δομές υγείας, επιλέχτηκαν νοσοκομεία και κέντρα υγείας για να αντιμετωπίσουν ειδικά τα κρούσματα του κοροναϊού. Αν είχες πυρετό ή άλλα σχετικά με τον ιό συμπτώματα, έπαιρνες τηλέφωνο σε ειδική υπηρεσία που σε καθοδηγούσε για τα επόμενα βήματα. Αν υπήρχε υποψία ότι ήλθες σε επαφή με τον ιό, έκανες το τεστ, ενώ επιβαλλόταν αυστηρή καραντίνα σε όσους είχαν έρθει σε επαφή με άτομα που ήδη νοσούσαν ή βρέθηκαν θετικά στον ιό, έτσι ώστε να μην συμβεί διασπορά στον υπόλοιπο πληθυσμό».
«Υπήρχαν περιορισμοί μετακινήσεων, έλεγχος για το ποιος μπαίνει στο συγκρότημα, μέτρηση θερμοκρασίας, μάσκα απαραίτητη στους δημόσιους χώρους, αποφυγή εξόδων και συνωστισμού, απολυμάνσεις στα κτίρια, στα μέσα μεταφοράς, στα καταστήματα. Τα περισσότερα μαγαζιά, βέβαια, ήταν κλειστά για σχεδόν ένα μήνα, καθώς η επιδημία άρχισε κοντά στην Κινέζικη πρωτοχρονιά, που είναι και οι βασικές διακοπές των Κινέζων, έτσι με την επιδείνωση της κατάστασης πολλοί δεν επέστρεψαν στην πόλη. Τα σχολεία δεν άνοιξαν με το τέλος των διακοπών, αλλά άρχισαν τα μαθήματα εξ αποστάσεως μέσω του e- learning. Η τηλεργασία επίσης επιλέχθηκε και από πολλές εταιρείες. Για μένα το μήνυμα ήταν απλό, το σπίτι στην περίπτωση αυτή της πανδημίας είναι το πιο ασφαλές μέρος».
Τι συμβαίνει τώρα όμως, που ο καιρός έχει περάσει και η ζωή επιστρέφει σιγά σιγά στην κανονικότητα;
«Τώρα σταδιακά η ζωή επιστρέφει στους γνώριμους ρυθμούς, οι περισσότεροι έχουν επιστρέψει στις δουλειές και τις συνήθειές τους, αλλά με προσοχή ακόμα, για παράδειγμα, όλοι φοράνε μάσκες. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων παραμένουν κλειστά και συνεχίζουν τα μαθήματα διαδικτυακά μέχρι η κατάσταση να θεωρηθεί απόλυτα ασφαλής και υπό πλήρη έλεγχο.
Όσον αφορά το αποτύπωμα που μου άφησε αυτή η κατάσταση… νομίζω ότι πήρα και παίρνω πολλά μαθήματα. Είδα πόσο ευάλωτο είναι το ανθρώπινο είδος, ότι είναι απαραίτητη η αλληλεγγύη και ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας για όλο τον πληθυσμό. Σε συνθήκες πανδημίας τόσο οι ευθύνες του πολίτη όσο και της πολιτείας οφείλουν να είναι ανάλογες. Τέλος, χρειάζεται ψυχραιμία, υπομονή και ψυχική αντοχή. Δεν είναι εύκολο, αλλά μαθαίνει κανείς πάνω στην πορεία».
* Η Ράνια Καταβούτα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελάτη Τρικάλων. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στην Πάτρα και τη Θεσσαλονίκη. Από το 2014 διδάσκει νέα ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Διεθνών Σπουδών της Σαγκάης στην Κίνα. Το 2017 κέρδισε το βραβείο «Ασημένια Μανόλια» του Δήμου Σαγκάης για τη διδασκαλία και τις πολιτιστικές της δράσεις. Το 2019 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο Μπαλαρίνα μες στη νύχτα από τις εκδόσεις Πανοπτικόν, Θεσσαλονίκη.
