Ένα πρακτορείο υιοθεσίας της Νέας Υόρκης χώρισε σκόπιμα τα δίδυμα βρέφη τη δεκαετία του 1960 στο πλαίσιο μιας αμφιλεγόμενης μελέτης.
Η Kathy Seckler ήταν 16 ετών όταν έκανε μια απροσδόκητη ανακάλυψη που άλλαξε εντελώς τη ζωή της - είχε μια πανομοιότυπη δίδυμη αδελφή.
Ήταν 4 Σεπτεμβρίου 1977 -θυμάται με απόλυτη σαφήνεια, με τη φωνή της να ταλαντεύεται ελάχιστα- όταν μια φίλη τής είπε ότι έμοιαζε με ένα κορίτσι που γνώριζε και λεγόταν Lori Pritzl, και τη ρώτησε αν ήταν υιοθετημένη. Τα γενέθλια της Seckler ήταν την ίδια ημερομηνία με της Pritzl και τα δύο κορίτσια έμοιαζαν ακριβώς τα ίδια. Η Seckler γνώριζε ότι ήταν υιοθετημένη από μικρή ηλικία, απολαμβάνοντας μια ευτυχισμένη και αγαπημένη ανατροφή, αλλά στη συνέχεια έμαθε ότι και η Pritzl είχε υιοθετηθεί από τον ίδιο Οργανισμό με εκείνη.
Τα κορίτσια μίλησαν αμέσως στο τηλέφωνο και συνειδητοποίησαν ότι οι υποψίες της φίλης τους πρέπει να ήταν αληθινές - ότι ήταν δίδυμες. Η Seckler θυμάται ότι ξέσπασε σε δάκρυα όταν συνάντησε για πρώτη φορά τη δίδυμη αδελφή της. «Είδα τη Lori να διασχίζει τον δρόμο... με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της» λέει. «Μετά αγκαλιαστήκαμε. Ήταν μεγάλη εμπειρία... Ένιωσα λιγότερο μόνη. Όντας υιοθετημένο παιδί, πάντα ένιωθα διαφορετική... Ένιωσα ότι "Ουάου, έχω μια αδερφή"».
Ήταν και οι δύο καπνίστριες, είχαν παρόμοια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, όπως ο χορός και η ζωγραφική, και άρεσε και στις δύο η μουσική. «Ήταν σουρεαλιστικό», λέει η Pritzl. «Ένιωθα σαν να κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη».
Θα μπορούσαν να το είχαν ανακαλύψει νωρίτερα - η ομοιότητά τους μεταξύ τους είχε επισημανθεί προηγουμένως από γνωστούς που γνώριζαν και τις δύο οικογένειες. Η Pritzl το είχε αποποιηθεί - δεν ακούει ο καθένας κατά καιρούς ότι μοιάζει με κάποιον άλλον; Ωστόσο, τα κορίτσια ζούσαν σε απόσταση περίπου 24 χιλιομέτρων η μία από την άλλη και είχαν κοινούς οικογενειακούς φίλους. Εν αγνοία και των δύο κοριτσιών, οι γονείς τους γνώριζαν για την άλλη δίδυμη εδώ και περίπου μια δεκαετία, αλλά τους είχαν πει να το κρατήσουν μυστικό.
Μέρος μιας αμφιλεγόμενης μελέτης
Αυτό που προέκυψε λίγα χρόνια αργότερα ήταν ότι η Seckler και η Pritzl ήταν μέρος μιας αμφιλεγόμενης μελέτης. Στη δεκαετία του 1960 ένα τότε αξιοσέβαστο πρακτορείο υιοθεσιών -η Louise Wise Services στη Νέα Υόρκη- χώρισε σκόπιμα τουλάχιστον 10 «σετ» βρεφικών διδύμων ή τριδύμων και τα τοποθέτησε σε ξεχωριστές οικογένειες. Οι Seckler και Pritzl ήταν μεταξύ έξι σετ νεογέννητων πανομοιότυπων πολλαπλών παιδιών που διαχωρίστηκαν μεταξύ 1960 και 1969, συμπεριλαμβανομένης μιας ομάδας τριδύμων.
Η υπηρεσία είχε συνεργαστεί με μια ομάδα ψυχιάτρων και ψυχολόγων σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει τι μας κάνει αυτό που είμαστε. Ήθελαν να μάθουν κατά πόσον η ταυτότητά μας καθορίζεται από τη φύση μας και την ανατροφή μας - αλλά με ποιο κόστος; Για ένα ντοκιμαντέρ του BBC σχετικά με τη μελέτη, η δημοσιογράφος Melissa Hogenboom μίλησε τόσο με τους συμμετέχοντες, καθώς και με έναν από τους αρχικούς ερευνητές που συμμετείχαν, για να διερευνήσει γιατί οι δίδυμοι σήμερα εξακολουθούν να αναζητούν απαντήσεις σχετικά με την ακούσια συμμετοχή τους σε αυτό το παρεμβατικό πείραμα.
«Στερηθήκαμε πραγματικά το να είμαστε αδελφές, πόσω μάλλον δίδυμες. Και νομίζω ότι ήταν απλώς φρικτό αυτό που έκαναν» είπε η Seckler σε μια συνέντευξη για την ταινία. «Ήταν αρκετά δύσκολο να είσαι υιοθετημένο παιδί... Το να μου στερήσουν το να είμαι δίδυμη και να έχω αδελφή και δίδυμη ήταν μόνο φρικτό».
Πώς έγινε γνωστή η ιστορία τους
Η ιστορία των διδύμων -και ενός σετ τριδύμων- που χωρίστηκαν σκόπιμα, ήρθε για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας το 1980, όταν τρεις νεαροί άνδρες ανακάλυψαν τυχαία σε ηλικία 19 ετών ότι ήταν πανομοιότυπα τρίδυμα. Η επανένωσή τους έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο. Λίγο αργότερα έγινε σαφές ότι υπήρχαν και άλλα πολύδυμα που είχαν επίσης χωριστεί.
Οι ιστορίες των διδύμων έχουν από καιρό αιχμαλωτίσει την ανθρώπινη φαντασία. Άγνωστοι σταματούν τα δίδυμα στον δρόμο -και κάνουν τακτικά ερωτήσεις σχετικά με αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό που φέρεται να έχουν-, ερωτήσεις που κάνουν στη Seckler ακόμα και σήμερα αν αναφέρει ότι έχει δίδυμη αδελφή.
Για τους ερευνητές, οι δίδυμοι παρέχουν μια μοναδική εικόνα της πολύπλοκης αλληλεπίδρασης μεταξύ της γενετικής μας και του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε. Οι πανομοιότυποι δίδυμοι που μεγαλώνουν χωριστά σε διαφορετικές οικογένειες μοιράζονται μόνο τα γονίδιά τους, όχι το περιβάλλον τους. Επομένως, οι όποιες ομοιότητες ανακαλύπτονται μπορούν να αποδοθούν σε μεγάλο βαθμό στα γονίδιά τους, αν και τα τελευταία χρόνια έχει διαπιστωθεί ότι η σχέση μεταξύ φύσης και ανατροφής είναι πολύ πιο περίπλοκη από αυτό. Χαρακτηριστικά όπως η νοημοσύνη, το ύψος και το βάρος, για παράδειγμα, έχει βρεθεί ότι όλα έχουν σημαντικές γενετικές επιρροές. Ευρήματα όπως αυτά προέρχονται από δεδομένα ετών που συλλέγονται από αναδρομικές μελέτες διδύμων που μεγάλωσαν χωριστά.
«Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι πολύ περισσότερες συμπεριφορές από όσες θα πιστεύαμε ποτέ ότι έχουν μια γενετική συνιστώσα», λέει η Segal. «Η γενετική δεν είναι τα πάντα, αλλά εξηγεί ένα μεγάλο μέρος του γιατί διαφέρουμε από το ένα άτομο στο άλλο».
Αν και σπάνια συμβαίνει, οι πανομοιότυποι δίδυμοι που έχουν μεγαλώσει χωριστά, συνήθως το ανακαλύπτουν αυτό μόνο χρόνια αργότερα. Επομένως, οι όποιες γνώσεις αποκτώνται εκ των υστέρων. Λόγω της σπανιότητάς τους, υπάρχουν περιορισμένες περιπτώσεις για να μελετήσουν οι επιστήμονες.
Οι ερευνητές που συνεργάστηκαν με τον Οργανισμό Louise Wise Services πίστευαν ότι είχαν βρει έναν τρόπο να το παρακάμψουν αυτό. Συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να μελετήσουν πανομοιότυπα πολλαπλά παιδιά από τη γέννησή τους, καταγράφοντας την ανάπτυξή τους σε πραγματικό χρόνο - κι αυτό ακριβώς έθεσαν ως στόχο. Η ψυχιατρική σύμβουλος του οργανισμού υιοθεσίας, Viola Bernard, δικαιολόγησε τον χωρισμό των διδύμων, καθώς πρότεινε ότι θα τα βοηθούσε να αναπτύξουν τη δική τους ταυτότητα, αντί να ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο ίδιο σπίτι για την αγάπη των γονέων τους. Ισχυρίστηκε ότι αυτό υποστηριζόταν από επιστημονικές μελέτες της εποχής. «Μπορώ να σας πω ειλικρινά ότι δεν υπάρχει τέτοια βιβλιογραφία για την ανάπτυξη των παιδιών. Ποτέ δεν ονόμασαν μελέτες» λέει η Segal.
Ποτέ άλλοτε στην καταγεγραμμένη Ιστορία τα δίδυμα δεν είχαν χωριστεί ως μέρος της πολιτικής. Ο Bernard συνεργάστηκε με έναν ερευνητή ονόματι Peter Neubauer, που εργαζόταν τότε στο Κέντρο Ανάπτυξης Παιδιού στο Εβραϊκό Συμβούλιο Επιτρόπων στη Νέα Υόρκη, ο οποίος είχε επιδιώξει από καιρό να μελετήσει τα δίδυμα που μεγάλωναν χωριστά.
Οι θετοί γονείς δεν ενημερώθηκαν ότι το παιδί τους είχε δίδυμο ή τρίδυμο, παρά μόνο ότι συμμετείχαν σε μια μελέτη για την ανάπτυξη του παιδιού. «Και ήταν πολύ προφανές πως αν δεν αποδέχονταν τη μελέτη και το να έρχονται οι ερευνητές στο σπίτι τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πιθανότατα δεν θα έπαιρναν αυτό το παιδί», λέει η Segal.
Πώς λειτουργούσε το πείραμα
Τα δίδυμα υποβλήθηκαν σε πολυάριθμα τεστ, τα οποία εξέταζαν μια σειρά από χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τη νοημοσύνη και την προσωπικότητα. Επίσης, βιντεοσκοπήθηκαν και φωτογραφήθηκαν. Η Seckler θυμάται πως ένιωθε αμήχανα όταν οι ερευνητές έρχονταν στο σπίτι. «Η μητέρα μου συμφώνησε επειδή είχε σπουδάσει Ψυχολογία και γνώριζε τη σημασία των μελετών για την ανάπτυξη των παιδιών» λέει. «Αλλά δεν τους είπαν την αλήθεια για το γεγονός ότι επρόκειτο για μια μελέτη διδύμων».
Η Kathy Seckler και η πανομοιότυπη δίδυμή της Lori Pritzl έχουν μια σχέση αγάπης, αν και μερικές φορές δύσκολη, αφού χωρίστηκαν κατά τη γέννησή τους και επανενώθηκαν ως έφηβες / Φωτογραφία: BBC
Από την αρχή, το πείραμα είχε προβλήματα. Ο Lawrence Perlman είναι ερευνητής που μίλησε για τη σύντομη συμμετοχή του στη μελέτη όταν ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής. Στο πλαίσιο του ρόλου του, επισκεπτόταν τα δίδυμα, τα εξέταζε και τα βιντεοσκοπούσε. Θυμάται ότι έμεινε έκπληκτος με το πόσο όμοιοι ήταν οι αποξενωμένοι δίδυμοι. «Όχι μόνο η φυσική εμφάνιση, αλλά ολόκληρη η προσωπικότητά τους. Ήταν αρκετά σαφές για μένα ότι οι γενετικές επιρροές ήταν πολύ ισχυρές», λέει. Ένα νεαρό ζευγάρι διδύμων, για παράδειγμα, λάτρευαν και οι δύο την κέτσαπ, προς τέρψη της μιας θετής μητέρας και απογοήτευση της άλλης, σημειώνει ο Perlman.
Η Kathy Seckler και η πανομοιότυπη δίδυμή της Lori Pritzl έχουν μια σχέση αγάπης, αν και μερικές φορές δύσκολη, αφού χωρίστηκαν κατά τη γέννησή τους και επανενώθηκαν ως έφηβες / Φωτογραφία: BBC
Τα δίδυμα τοποθετήθηκαν σε προσεκτικά επιλεγμένες οικογένειες με βάση διάφορους βασικούς παράγοντες, όπως η ηλικία των γονέων τους, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση, η εκπαίδευση, η θρησκεία και τα άλλα παιδιά τους. «Είχαν όλα ένα μεγαλύτερο αδελφάκι που είχε υιοθετηθεί από τη Louise Wise, και αυτό ήταν κατά κάποιον τρόπο το αγκίστρι που είχαν για να συμφωνήσουν οι γονείς», λέει ο Perlman. Και σύμφωνα με τη Segal, ήταν επίσης ένας τρόπος να δημιουργηθούν σταθερές συνθήκες σε όλες τις οικογένειες.
Η μελέτη σύντομα αντιμετώπισε προβλήματα. Η χρηματοδότηση εξαντλήθηκε και υπήρχαν ηθικές ανησυχίες στη δεκαετία του 1970 όσον αφορά τη συγκατάθεση μετά από ενημέρωση. Ζητήθηκε αναδρομικά από τους γονείς να υπογράψουν έντυπα συγκατάθεσης, αλλά ορισμένοι αρνήθηκαν. Σύμφωνα με τον Arthur Caplan, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ειδικός σε θέματα ιατρικής δεοντολογίας, η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή που οι παραβιάσεις της δεοντολογίας στην επιστημονική έρευνα ήταν πολύ συχνές και περιέγραψε τη μελέτη αυτή ως μια ξεκάθαρη περίπτωση. «Θα μπορούσες πραγματικά να προκαλέσεις σοβαρή βλάβη, διαταραχή του γάμου, μάχες στην πορεία μεταξύ των παιδιών και των γονέων τους», λέει ο Caplan. «Το ενδεχόμενο βλάβης είναι πραγματικό, το ενδεχόμενο παραβίασης βασικών δικαιωμάτων, απολύτως παρόν».
Η απόσταση μεταξύ των διδύμων ήταν επίσης κακώς μελετημένη - όπως και η πιθανότητα να συναντηθούν αργότερα στη ζωή τους. Όλα τα παιδιά τοποθετήθηκαν σε οικογένειες που ζούσαν στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, σε μια εποχή που οι κοινότητες ήταν πολύ πιο δεμένες απ' ό,τι σήμερα.
Η Seckler και η αδελφή της είχαν υιοθετηθεί από οικογένειες που ζούσαν σε παρόμοιους κοινωνικούς κύκλους. Στην πραγματικότητα, οι γονείς τους γνώριζαν για την ύπαρξη των άλλων διδύμων για πάνω από μια δεκαετία πριν γνωριστούν, αλλά τους ζητήθηκε να κρατήσουν την είδηση μυστική για το καλό των κοριτσιών. Η Viola Bernard συμβούλευσε συγκεκριμένα και τα δύο ζευγάρια γονέων να μην το πουν στις κόρες τους, υπονοώντας ότι αυτό θα μπορούσε να είναι «πολύ επιζήμιο», αλλά δεν έδωσε πολλές άλλες εξηγήσεις. Άλλα δίδυμα που χωρίστηκαν συναντήθηκαν επίσης τυχαία, συχνά μέσω κοινών γνωστών, όπως συνέβη με τα πανομοιότυπα τρίδυμα που συναντήθηκαν σε ηλικία 19 ετών.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Tender Mother Care Concierge (@tendermothercareconcierge)
Από επιστημονική άποψη, η ίδια η έρευνα ήταν θεμελιωδώς ελαττωματική. Ο Perlman, κοιτάζοντας πίσω, λέει ότι τα δεδομένα που συνέλεξαν για τα παιδιά ήταν «ένα χάος» και ότι η μελέτη δεν ήταν καλά οργανωμένη. Και καμία επιστημονική εργασία δεν δημοσιεύτηκε ποτέ από τον Neubauer και την ομάδα του. «Δεν φάνηκε πραγματικά να έχουν κατανόηση του σωστού τρόπου χειρισμού από επιστημονική άποψη», λέει ο Perlman. «Απειλήθηκαν με μηνύσεις και τίποτα δεν δημοσιεύθηκε».
Η μελέτη δεν περιλάμβανε ετεροζυγωτικούς διδύμους, οι οποίοι θα αποτελούσαν μια φυσική ομάδα ελέγχου. Η σύγκριση των πανομοιότυπων διδύμων με τους ετεροζυγωτικούς διδύμους μπορεί να βοηθήσει στην ανάδειξη του ρόλου της γενετικής έναντι του περιβάλλοντος. Ακόμα κι έτσι, οι ετεροζυγωτικοί δίδυμοι τοποθετήθηκαν επίσης σε ξεχωριστές οικογένειες από το πρακτορείο υιοθεσίας.
Η Allison Kanter χωρίστηκε από τη διζυγωτική της δίδυμη αδελφή. Η Kanter ήταν επίσης υιοθετημένη από τη Louise Wise, αλλά ανακάλυψε τη δίδυμη αδελφή της μόλις πρόσφατα, αφού παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ με την ιστορία των πανομοιότυπων τριδύμων και η περιέργεια την οδήγησε να κάνει ένα γενετικό τεστ γενετικής καταγωγής. «Θυμάμαι ότι ανατρίχιασα σε όλο μου το σώμα και σκέφτηκα: "Ουάου, κι αν αυτό ήταν αληθινό;"», ανέφερε η Allison.
Υπήρξε ταύτιση με κάποια που ονομάζεται Michelle Mordkoff. Συναντήθηκαν το συντομότερο δυνατό. Αν και σύντομη, η σχέση τους ήταν βαθιά. «Ήταν σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου που πάντα μου έλειπε και δεν το γνώριζα ποτέ», λέει η Kanter. «Όσο περισσότερο γνωριζόμασταν, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσαμε ότι ήμασταν παρόμοιες, ξέρετε, συναισθηματικά και στο πώς βλέπαμε τη ζωή και πώς ζούσαμε τη ζωή μας».
Λίγα χρόνια αργότερα η Mordkoff πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος, κάτι που σημαίνει ότι οι δίδυμες είχαν λιγότερο από τρία χρόνια μαζί. «Νομίζω ότι επειδή ήμασταν ετεροζυγωτικά δίδυμα νιώθαμε ότι ήμασταν παράπλευρες απώλειες σε όλο αυτό το σχέδιο της Louise Wise. Ξέρετε, δεν ήμασταν πανομοιότυπες. Δεν επρόκειτο να ανακαλύψουν κάτι για εμάς που θα ήταν το ίδιο όπως στα πανομοιότυπα κύτταρα. Και μας πέταξαν στην άκρη», είπε η Kanter.
Τι συνέβη με τα δεδομένα που συλλέχθηκαν;
Ήταν, όπως αναρωτήθηκε η Kanter, όλα για το τίποτα; Τι συνέβη με τα δεδομένα που συλλέχθηκαν και γιατί οι υπόλοιποι ακούσιοι συμμετέχοντες εξακολουθούν να αναζητούν πραγματικές απαντήσεις σχετικά με τη συμμετοχή τους σε αυτή την ατυχή μελέτη;
Ο Perlman εργάστηκε στο έργο μόνο για 10 μήνες προτού η δυσφορία του για τη μελέτη τον οδηγήσει στο να πιάσει δουλειά αλλού. Αλλά στα χρόνια που ακολούθησαν, είχε αναρωτηθεί τι συνέβη. Μόνο μερικές εξαιρετικά επαναλαμβανόμενες αναφορές περιπτώσεων που περιείχαν ελάχιστες λεπτομέρειες εμφανίστηκαν ποτέ.
Τελικά, το 2004, η Segal και ο Perlman συναντήθηκαν αφού αλληλογραφούσαν μεταξύ τους καθώς ο καθένας τους αναζητούσε απαντήσεις. Μαζί πήγαν να συναντήσουν τον 91χρονο Neubauer στο διαμέρισμά του στη λεωφόρο Maddison στη Νέα Υόρκη. Ακόμη και τότε ο Neubauer δεν εξέφρασε καμία λύπη. «Υπερασπίστηκε την πρακτική λέγοντας ότι ήταν ιδέα της Viola Bernard», λέει ο Perlman. «Δεν επρόκειτο να αναγνωρίσει καμία ευθύνη ότι έκανε κάτι λάθος. Έτσι, αυτή ήταν ακριβώς η στάση του και έβαλε τα δυνατά του. Στο όνομα της επιστημονικής έρευνας, ουσιαστικά εκμεταλλεύτηκαν αυτές τις οικογένειες χωρίς ποτέ να χρησιμοποιήσουν τα δεδομένα».
Η Louise Wise Services, ένα άλλοτε αξιοσέβαστο πρακτορείο, έκλεισε το 2004, μεταβιβάζοντας τα αρχεία υιοθεσίας και έρευνας σε ένα άλλο πρακτορείο, με την επωνυμία Spence-Chapin. Ο έλεγχος των αρχείων που αφορούν την έρευνα, ωστόσο, ανήκει στο The Jewish Board of Family and Children's Services. Σε σχόλιό του προς το BBC, το Εβραϊκό Συμβούλιο αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε ευθύνη για τη μελέτη Neubauer. Ένας εκπρόσωπος δήλωσε στο BBC ότι «λόγω των νόμων περί εμπιστευτικότητας και από σεβασμό στην εξαιρετικά ιδιωτική και προσωπική φύση των πληροφοριών που περιέχονται στα αρχεία της μελέτης αυτής, έχουμε περιορίσει την πρόσβαση στα αρχεία στα ίδια τα υποκείμενα της μελέτης». Πρόσθεσαν ότι όλα τα εν ζωή υποκείμενα της μελέτης γνωρίζουν πλέον την εμπλοκή τους.
Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν στο πλαίσιο της μελέτης παραμένουν σφραγισμένα στο Πανεπιστήμιο Yale και δεν μπορούν να ανοιχτούν μέχρι το 2065. Ο Neubauer κανόνισε να κλειδωθούν τα αρχεία στο Yale το 1990, ισχυριζόμενος ότι το έκανε για να προστατεύσει τα δίδυμα.
«Δεν το πιστεύω αυτό ούτε για ένα λεπτό. Πιστεύω ότι έγινε για να προστατευτούν οι ίδιοι», λέει η Segal. Ο Caplan αναρωτιέται αν ο λόγος ήταν απλώς για να κρυφτεί η ανικανότητα. «Γιατί να κρατήσει τα αρχεία της έρευνας υπό σφραγίδα; Νομίζω ότι η μόνη εξήγηση που μπορώ να βρω είναι η αμηχανία».
Αλλά ακόμη και αν αυτά τα δεδομένα υπάρχουν με κάποιο ουσιαστικό τρόπο, λόγω των δεοντολογικών ανησυχιών και της ελαττωματικής φύσης της μελέτης, είναι αμφίβολο αν θα πρέπει ποτέ να χρησιμοποιηθούν. Η Segal, για παράδειγμα, τονίζει ότι πρόκειται για μια μελέτη που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε γίνει εξ αρχής.
Για τις οικογένειες, τα ερωτήματα παραμένουν χωρίς απαντήσεις και το πείραμα έχει ρίξει μια μακρά σκιά. Κανένα ζωντανό άτομο δεν έχει λογοδοτήσει ποτέ. Μια ακούσια κληρονομιά του πειράματος είναι ότι αποτελεί παράδειγμα για το πώς δεν πρέπει να γίνεται η επιστήμη και πόσο σημαντικές είναι οι εκτιμήσεις περί ηθικής σε κάθε στάδιο.
Και για τη Seckler, σε προσωπικό επίπεδο, ελπίζει ότι με την αφήγηση της ιστορίας της θα κάνει τις οδυνηρές ανατροπές της ανακάλυψής της πιο εύκολα υποφερτές. Μέχρι πρόσφατα, όταν οι άνθρωποι μάθαιναν ότι ήταν δίδυμη, αυτό οδηγούσε σε αναπόφευκτες ερωτήσεις, όπως: «Πρέπει να ήταν πολύ διασκεδαστικό να μεγαλώνετε μαζί, ντύνεστε το ίδιο, μοιάζετε το ίδιο...».
Η Seckler λέει ότι συχνά ήταν ευκολότερο να μην επανεξετάζει τη συναισθηματική αναταραχή της ιστορίας. «Θα έλεγα ψέματα και θα έλεγα, ω ναι, ντυνόμασταν διαφορετικά... Έπρεπε να συνεχίσω την κληρονομιά αυτής της μυστικής αδελφής, ήταν δύσκολο», λέει. «Οπότε χαίρομαι κατά κάποιον τρόπο, που ελπίζω ότι οι άνθρωποι θα το δουν αυτό και θα βγάλουν την ιστορία προς τα έξω».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Desperately Seeking the ‘80s (@desperately80s)
Ενώ η μελέτη μπορεί να προσπαθούσε να διαλευκάνει τον ρόλο των γονιδίων και του περιβάλλοντος στην ταυτότητά τους, αντίθετα άσκησε ένα τίμημα στη ζωή τους -και στις οικογένειές τους- που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Η ανακάλυψη των μυστικών πανομοιότυπων αδελφών τους, άλλαξε τη ζωή τους για πάντα.
Τα τρίδυμα που συμμετείχαν στη μελέτη πάλευαν με προβλήματα ψυχικής υγείας για χρόνια μετά την ανακάλυψή τους (αν και είχαν ψυχιατρικά προβλήματα και ως έφηβοι) και ένα από αυτά αυτοκτόνησε. Πιστεύεται ότι η βιολογική τους μητέρα είχε ιστορικό ψυχικής ασθένειας. Μια άλλη γυναίκα από ένα ζευγάρι διδύμων, η οποία χωρίστηκε αλλά δεν μελετήθηκε, πιστεύεται επίσης ότι αυτοκτόνησε - η βιολογική της οικογένεια είχε επίσης ιστορικό κατάθλιψης (αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ οι στρεσογόνες εμπειρίες δεν προκαλούν απαραίτητα ψυχική ασθένεια, το έντονο στρες μπορεί να επιδεινώσει προηγούμενα προβλήματα ψυχικής υγείας - ειδικά για όσους έχουν γενετική προδιάθεση γι' αυτό).
Άλλοι έχουν βιώσει θυμό, θλίψη και λύπη για τη συμμετοχή τους στο πείραμα. Ορισμένων επηρέασε τις σχέσεις τους με τους θετούς γονείς τους. Και κυρίως επηρέασε τη σχέση τους με τον δίδυμό τους. «Δεν μεγαλώσαμε μαζί και ακόμη και σήμερα αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι της σχέσης μας» προσθέτει η Seckler.
Κυρίως όμως άφησε τους εμπλεκόμενους να θέσουν ένα βαθύ ερώτημα σχετικά με το ίδιο το θέμα της επιδιωκόμενης έρευνας: Πόσο επηρεάστηκε η φύση τους από εκείνους που τους χώρισαν;
Πηγή: iefimerida.gr
