Α, ρε, πώς ήθελα κάποιες φορές να ήμουν αστυνομικός. Οχι κανονικός αστυνομικός, όπως εκείνοι που κυνηγούν τους κακοποιούς ή βάζουν φυλακή τους παράνομους. Από τους άλλους ήθελα να ήμουν, τους... δημοτικούς. Αυτούς που τους κατάργησαν...
Ειλικρινά, πολύ θα γούσταρα να ήμουν της δημοτικής αστυνομίας. Σε συγκεκριμένες φάσεις, εννοώ. Και φυσικά όχι για να κόβω κλήσεις σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα σα μανιακός. Αυτό με τίποτα, ειδικά αν τα αυτοκίνητα δεν ενοχλούν κανένα.
Σε άλλες φάσεις θα ήθελα να ήμουν της δημοτικής αστυνομίας. Οπως, όταν κάποιος οδηγός, σταματημένος στο φανάρι, ξετυλίγει το περιτύλιγμα από το κουτί με τα τσιγάρα του και μετά ανοίγει το παράθυρο και το πετάει στο δρόμο.
Αμάν τι φάση! Τι ηδονή! Να ήμουν ο εκπρόσωπος του νόμου και να μου τύχαινε τέτοιο πράγμα. Θα μεταβαλλόμουν σε σαδιστή. Σε βασανιστή οδηγών. Θα τον έκανα να με ικετεύει. Να με παρακαλάει με λυγμούς. Αλλά δε θα άκουγα. Δε θα με συγκινούσε ό,τι κι αν μου έλεγε.
Το πιο βαρύ πρόστιμο. Η πιο αυστηρή τιμωρία. Αμείλικτα, ασυμβίβαστα. Ετσι, ρε κερατά, για να μάθεις μια και καλή ότι πρέπει να σέβεσαι τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα. Τι είναι ο δρόμος, ρε καραγκιόζη και τον λερώνεις; Είναι ιδιοκτησία σου; Είναι εντός του οικοπέδου σου; Είναι σπίτι σου;
Εβγαλες το τελευταίο τσιγάρο ή την τελευταία μαστίχα από το κουτί και αφού το τσαλακώσεις, ανοίγεις το παράθυρο και το πετάς -αναίσθητε- στο δρόμο; Θα σου κόψω τον... ποπό! Και μην τολμήσεις να ρωτήσεις αφελώς και... ανεγκεφάλως, “μα, πού να το βάλω”; Οχι, μην τολμήσεις να το ρωτήσεις αυτό. Για το καλό σου, μην!
Ναι, να ήμουν δημοτικός αστυνομικός και να περιπολούσα εντός του πεδίου δράσης μου. Και να έβλεπα την κυρία με το σκυλάκι να προχωρά αμέριμνη στο πεζοδρόμιο και το τετράποδο του οποίου είναι ιδιοκτήτης, να αφοδεύει ακομπλεξάριστα πάνω στις πλάκες. Εκεί που λίγο αργότερα θα πατήσει ένας ηλικιωμένος που δε βλέπει καλά ή ένας νεότερος που βιάζεται και δεν προσέχει.
Να δω την κυράτσα να συνεχίζει τη βόλτα της χωρίς καν να ενδιαφέρεται να αποκαταστήσει την καθαριότητα στο μέρος που λέρωσε ο σκύλος της. Ο οποίος φυσικά δεν αισθάνεται ενοχές για ό,τι έκανε. Αλλά αυτός είναι ζώον. Η κυρία δεν είναι. Υποτίθεται, τουλάχιστον...
Πριν σε τσακίσω στο πρόστιμο, κυρά μου, να σε ρωτήσω κάτι: “Εάν το σκυλάκι σου κάνει τα κακάκια του στο σαλόνι σου ή στο χολ, τα αφήνεις εκεί επί τόπου; Δεν τα καθαρίζεις; Δε χλωρινιάζεις την περιοχή”; Α, εκεί είναι σπίτι σου... Ε, φάτην τώρα για να μάθεις ότι σπίτι σου είναι και τα πεζοδρόμια της πόλης σου.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα γούσταραν μια δημοτική αστυνομία που με ζήλο και αποφασιστικότητα θα προχωρούσε στην αυστηρή τιμωρία και συμμόρφωση πολιτών που ανήκουν στις δύο παραπάνω κατηγορίες.
Με κοινό παρονομαστή τη λέξη “βρομιάρηδες”, αυτοί που ρυπαίνουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια επειδή είναι ανάγωγοι ή επειδή θεωρούν ότι η κατοχή κατοικιδίου δε συνοδεύεται και από ευθύνες, θα άξιζε να βρουν το μπελά τους από μια δημοτική αρχή που θα έκανε σημαία της την καθαριότητα της πόλης.
Τ' ακούς κυρ-Γιάννη;
