Ολοι οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, κάποια στιγμή μετά το τέλος της πολιτικής τους καριέρας, συγκεντρώνουν τις σημαντικότερες εμπειρίες τους, θετικές και αρνητικές, τις οποίες καταγράφουν στην αυτοβιογραφία τους. Συνήθως, τέτοιου είδους συγγραφικά έργα κυκλοφορούν για το ευρύ κοινό μετά το θάνατο των πολιτικών, ώστε να αποφύγουν το ρεζιλίκι ή την απαξίωση εν ζωή.
Ετσι και ο πασίγνωστος Τζορτζ Μπους, ο πλέον αποτυχημένος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, έχει ήδη ετοιμάσει τη βιογραφία του και έχει δώσει εντολή στον δικηγόρο του, Τζιάκομο Ψευτρίνι, να διευθετήσει όλες τις λεπτομέρειες για να εκδοθεί και να κυκλοφορήσει το βιβλίο μετά το θάνατό του. Ομως, ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος δεν υπολόγισε μια σημαντική λεπτομέρεια. Οτι ο Μάγειρας γνωρίζει καλά τον κο Ψευτρίνι...
Οι αναγνώστες σήμερα θα πάρουν μια γεύση από την αυτοβιογραφία του Τζορτζ Μπους. Αναδημοσιεύουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Να σημειωθεί ότι το κείμενο είναι γραμμένο με αφηγηματικό χαρακτήρα, σε τρίτο πρόσωπο.
“Ο πρόεδρος Μπους ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους μαθητές δημοτικών σχολείων. Ηταν μέχρι τουλάχιστον ένα πρωινό του Μαρτίου, όταν και επισκέφθηκε την τρίτη τάξη ενός δημοτικού στη Νέα Υόρκη. Ο πρόεδρος έδειχνε ιδιαίτερα ευδιάθετος, χαιρέτισε ένα-ένα τα παιδιά, αφού συστήθηκε πρώτα και στη συνέχεια άρχισε να τους λέει πόσο μεγάλη χώρα είναι η Αμερική, πόσο δημοκρατική είναι, πόσο σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και διάφορα άλλα. Τελικά, τους απηύθυνε το λόγο.
-”Λοιπόν, παιδιά, μπορείτε να μου κάνετε οποιαδήποτε ερώτηση θέλετε κι εγώ θα απαντήσω”.
-”Κύριε, εγώ”.
-”Πώς σε λένε αγόρι μου”;
-”Τζακ”.
-”Ελα, Τζακ, σε ακούω. Τι θέλεις να ρωτήσεις”;
-”Μπορώ να σας ρωτήσω δύο πράγματα”;
-”Βεβαίως, αγόρι μου”.
-”Πρώτον, γιατί αποτύχατε ως κυβέρνηση να προστατέψετε χιλιάδες πολίτες από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001; Δεύτερον, είναι αλήθεια ότι είπατε ψέματα για να δικαιολογήσετε την επίθεση στο Ιράκ”;
Ο πρόεδρος ξεροκατάπιε και άρχισε να ιδρώνει. Για καλή του τύχη χτύπησε το κουδούνι και τα παιδιά βγήκαν στο διάλειμμα. Οταν επέστρεψαν στην τάξη, ο πρόεδρος ήταν και πάλι χαμογελαστός.
-”Λοιπόν, ποιος θέλει να ρωτήσει”;
-”Εγώ κύριε. Λέγομαι Αλβιν”.
-”Σε ακούω, Αλβιν”.
-”Μπορώ να κάνω δύο ερωτήσεις”;
-”Ναι παλικάρι μου. Σε ακούω”.
-”Πρώτον, γιατί σήμερα το κουδούνι για διάλειμμα χτύπησε δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα; Δεύτερον, πού είναι ο Τζακ”;
