Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Απαιτούταν, πραγματικά, μια ισχυρή δόση νοσηρής φαντασίας. Διότι ακόμη κι αν δεν το παραδεχόμασταν φωναχτά και ξάστερα, όλοι μας -χρόνια και χρόνια μαθημένοι στις τραγωδίες της τελευταίας στιγμής- προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε ποιο θα είναι το αντίβαρο, το αντιστάθμισμα για την απόλυτη ηδονή ενός αήττητου πρωταθλήματος μετά από 34 χρόνια. Το γεγονός ότι δεν επικυρώθηκε την Κυριακή που μας πέρασε στη Λάρισα; Μια εξέλιξη αδιάφορη, αν όχι και θετική. Τα ιερά χώματα της Τούμπας αξίζουν να φιλοξενήσουν τη στέψη. Το πιο θρυλικό γήπεδο της Ελλάδας, μια έδρα που γέννησε οπαδούς για την ομάδα σε χρόνια αγωνιστικής ανομβρίας (αθεράπευτη πηγή ζήλια για τους αντίπαλους οπαδούς αυτό το γεγονός) θα ζήσει μια στιγμή ανείπωτης δόξας και χαράς, λίγο προτού αποτελέσει παρελθόν. Άντε να μην συγκινηθείς, δηλαδή...
Η πιθανότητα του να χαθεί το αήττητο; Αν και ο υπογράφων σιχαίνεται στη σύγχρονη τάση του modern football με την ατελείωτη «στατιστικοποίηση» των πάντων και τον τεχνητό ενθουσιασμό για ευφάνταστα ρεκόρ, η προοπτική ενός αήττητου πρωταθλήματος, για δεύτερη μόλις φορά στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι όντως θελκτική. Αλλά δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από το κερασάκι στην τούρτα, η έλλειψη του οποίου προφανώς και δεν θα χαλάσει τη συνολική γεύση. Μήπως, εν τέλει, η απώλεια του κυπέλλου στον επερχόμενο τελικό με την ΑΕΚ θα άλλαζε τα δεδομένα; Σε καμία περίπτωση, είναι η απάντηση. Το πρώτο νταμπλ στην ιστορία της ομάδος είναι προφανώς καλοδεχούμενο, αλλά αν δεν έρθει δεν θα βάλουμε και πλερέζες.
Φυσικά, το μόνο που θα μπορούσε να ρίξει ένα μαύρο σύννεφο πάνω από έναν καταγάλανο ουρανό ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του αρχηγού Αντελίνο Βιεϊρίνια στο πατατοχώραφο της Λάρισας, έναν αγωνιστικό χώρο-ντροπή για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πρώτη φορά, στις σχεδόν τρεις δεκαετίες ανελλιπούς οπαδικής ενασχόλησης, αισθάνθηκα τέτοια πίκρα και ζοχάδα για τον τραυματισμό ενός αθλητή του ΠΑΟΚ. Διότι, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, ο Αντελίνο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας υπερταλαντούχος ποδοσφαιριστής, από ένας χαλύβδινος ηγέτης, είναι ακόμη-ακόμη κάτι πολύ περισσότερο από το «ένας από εμάς», που ακούγεται πολύ συχνά ως ύψιστος κολακευτικός χαρακτηρισμός στις τάξεις των οπαδών της ομάδος.
Πού έγκειται αυτό το «κάτι περισσότερο»; Δεν είναι το άλφα ή το βήτα, το τάδε ή το δείνα. Είναι όλο το πακέτο. Που ξεκινά, τουλάχιστον στο δικό μου τεφτέρι από διάφορα μικρά-μικρά. Από το ότι ο Αντελίνο είχε την ψυχραιμία και το σθένος να ορθώσει ανάστημα ακόμη και στον Ιβάν Σαββίδη στο αλησμόνητο περσινό ματς. Σε μια εποχή όπου όλοι οι ποδοσφαιριστές και οπαδοί (ναι, και οι οπαδοί και όταν λέω οι οπαδοί εννοώ ΟΛΟΙ οι οπαδοί) είναι σούζα απέναντι στους μεγαλομετόχους ήταν υπέροχη η εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθούσε να διασώσει ό,τι γινόταν να διασωθεί σε μια στιγμή χάους. Από το ότι ο Αντελίνο δεν κάνει ποτέ θέατρο. Δεν εκμαιεύει κάρτες, δεν κουτρουβαλάει, δεν κλαψουρίζει, δεν πάει καροτσάκι διαιτητές και επόπτες.
Από το ότι δεν παίζει ποτέ βρώμικα ή αντιαθλητικά.
Από τις δηλώσεις του. Πάντα στιβαρές, με καθαρό νου, με εξυπνάδα και αυτοπεποίθηση, χωρίς εκείνη τη βλαχομαγκιά που θεωρείται μαγκιά στην πιο άξεστη χώρα του πλανήτη Γη. Ένας άνθρωπος που διαθέτει αξιοπρέπεια, ευαισθησία, καλαισθησία και ενστικτώδες χιούμορ. Εν ολίγοις, ένας άνθρωπος που ξεφεύγει από τη γνώριμη αποκαρδιωτική εικόνα του ποδοσφαιριστή.
Και τώρα, ας μεταφερθούμε λίγο και στα αγωνιστικά, που είναι –ειλικρινά- δευτερευούσης σημασίας. Κι εκεί, όμως, οι λέξεις ωχριούν για έναν άνθρωπο που κατεδάφισε τον κανόνα που ορίζει ότι οι ποδοσφαιρικές επιστροφές δεν έχουν happy end. Για έναν παίκτη που και τις δύο σεζόν ξεκίνησε με βαριά πόδια και χωρίς ανάσες, ωθώντας πολλούς να μιλήσουν για ηλικία, κιλά και ένσημα, αλλά ισάριθμες φορές τελείωσε τη χρονιά μαγικά, παρά το ότι έχει πατήσει τα 33.
Τι να πεις για ένα παίκτη που στον δεύτερο γύρο και υπό τον πανικό της φυγής Πρίγιοβιτς έχει βάλει από τη θέση του αριστερού μπακ 5 γκολ, εκ των οποίων τα 3 άνετα μπαίνουν στα τοπ της χρονιάς, έχει δώσει 4 ασίστ και έχει συμμετάσχει συνολικά σε 9 τέρματα. Τι να πεις για έναν τύπο που στο χαμένο ματς με τον Πανιώνιο, στο κύπελλο, απλώς είπε μέσα του «θα προκριθούμε, πάει και τελείωσε», αναγκάζοντας και τους υπόλοιπους να το πιστέψουν. Τι να πεις για έναν παίκτη που σε κάθε επαφή με την μπάλα, κάνει όλα τα δύσκολα να μοιάζουν πανεύκολα, που βγάζει ποιότητα σε κάθε κοντρόλ, σε κάθε πάσα, σε κάθε διασκελισμό με την μπάλα.
Και πάμε τώρα στο «ένας από εμάς». Δεν είναι απλώς ένας από εμάς. Είναι η αποκρυστάλλωση της καλύτερης και ομορφότερης εκδοχής μας. Διότι έχουν υπάρξει άπειροι τάχα μου και να-χαμε-να-λέγαμε «ένας από εμάς» που μας έχουν βγάλει, όχι τον καλύτερο, αλλά τον χειρότερο εαυτό μας. Είναι, επιτέλους, «ένας από εμάς» για τον οποίο αξίζει να καμαρώνουμε σαν παγόνια, σαν γύφτικα σκεπάρνια, γιατί δεν αναλώνεται σε ψευτομαγκιές, βλαχό-ντομπροσύνες, οπαδιλίκια, μόστρες και ταρατατζούμ, γιατί στο πρόσωπό του σμιλεύονται η λύσσα, η ανόθευτη αγάπη, η αυταπάρνηση, η ταπεινότητα, η ικανότητα, το ταλέντο, η διαύγεια, η ψυχραιμία.
Είναι «ένας από εμάς» και πολλά παραπάνω γιατί είναι αρχηγός με την έννοια του ηγέτη, όπως απαντάται στη φύση, όπου όλα γίνονται αυτόματα και αυτοδίκαια χωρίς τη μεσολάβηση οποιουδήποτε άλλου παράγοντα. Ηγείται γιατί γνωρίζει, γιατί κατέχει, γιατί έχει την ικανότητα να μεταδίδει τη φλόγα.
Είναι «ένας από εμάς» και κάτι πολύ βαθύτερο γιατί ακόμη και σε αυτή τη χώρου βούρκου, στην πιο βαλτώδη της πίστα, αυτή του ποδοσφαίρου, ξεφυτρώνουν κάποιες αξίες στις οποίες ακόμη και η μιζέρια βγάζει το καπέλο. Καθολικός σεβασμός, αυτό είναι που εισπράττει ο Αντελίνο. Κι αυτό είναι, όπως πάντα, η πιο δύσκολη πίστα, η μεγαλύτερη αληθινή μαγκιά. Να είσαι ευγενής, κιμπάρης, stand-up guy, που λένε και στις αμερικάνικες ταινίες. Το να είσαι τζάμπα μάγκας, τραμπούκος, θεατρίνος και οπορτουνιστής είναι το εύκολο παντού. Και στη ζωή και στην μπάλα. Ιδίως στην εν Ελλάδι ζωή και μπάλα.
