Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Της Θεσσαλονίκης τα «θα»

Από το Μετρό και τον ΟΑΣΘ μέχρι τα... σούπερ τρένα

Του Γιώργου Παπαδημητρίου

Αυτή η παρήχηση του γράμματος θήτα μοιάζει, πράγματι, να ταιριάζει γάντι στην πόλη μας, η οποία αποτελεί το αδιαμφισβήτητο πεδίο δράσης του σύγχρονου Μαυρογυαλουρισμού. Σε μια εποχή όπου οι πολιτικοί, ακόμη και στην ελληνική ψωροκώσταινα, επιδεικνύουν μια κάποια φειδώ στις ανεδαφικές υποσχέσεις, οι λέξεις «έργο» και «Θεσσαλονίκη», όποτε συνδυάζονται, εξακολουθούν να προξενούν μια νιτρογλυκερίνη παροχολογίας και υποκρισίας.

Εξυπακούεται πως δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική με την παραπάνω διαπίστωση, το φαινόμενο δεν είναι ουρανοκατέβατο, ούτε περιστασιακό. Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με μία κατ’ εξακολούθηση κοροϊδία, η οποία έχει πλέον αγγίξει τέτοιες απάτητες κορυφές που έχει πια ανάγκη ούτε καν από τα ευήκοα και αφελή ώτα. Για να το θέσουμε αλλιώς, αυτή η ατελείωτη μετάθεση, αυτή η ατέρμονη υπόσχεση που δεν υλοποιείται ποτέ έχει πλέον καταστεί modus operandi για τους πολιτικούς φορείς και modus vivendi για τους κατοίκους της πόλης. Οι οποίοι, προφανώς, είναι συνυπεύθυνοι για το χάλι που βιώνουν αδιαμαρτύρητα ακριβώς επειδή το καταπίνουν αμασητί, βυθισμένοι σε μια οκνηρή αδράνεια και σε μια μοιρολατρική απελπισία.

Από το δικό μας βήμα έχουμε πολλάκις στηλιτεύσει τη συγκεκριμένη πρακτική, η οποία βρίσκει την ετήσια κορύφωσή της στις εξαγγελίες κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο πλαίσιο της καθιερωμένης επίσκεψης των πολιτικών αρχηγών στην πόλη, με αφορμή τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου κάθε χρόνο γινόμαστε μάρτυρες νηπιακού επιπέδου κολακειών, μικροπολιτικών δεσμεύσεων του ποδαριού και του άρπα-κόλλα, καθώς και βαρύγδουπων επικεφαλίδων. Όπως έχουμε ξαναπεί, δεν θέλουμε να ακούσουμε για νιοστή φορά ότι είμαστε «η μητρόπολη των Βαλκανίων», «ένας υψίστης σημασίας κόμβος της νοτιοανατολικής Ευρώπης» ή «μια οικονομική, πολιτισμική, εμπορική γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή». Το μόνο που ζητούμε, ή μάλλον το μόνο που απαιτούμε, είναι να λειτουργεί η πόλη στα στοιχειώδη ευρωπαϊκά πρότυπα και να μην παρουσιάζει τριτοκοσμική εικόνα σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας.

Τα απροσμέτρητα και ανερυθρίαστα «θα» που έχουμε ακούσει από τα χείλη κάθε πιθανού και απίθανου αρμόδιου (αρμόδιου εντέλει για τον αέρα κοπανιστό) φορέα καλύπτουν μια ευρύτατη γκάμα από εκκρεμότητες, παραλείψεις, αστοχίες, ατέλειες και ελλείψεις. Με πρωταθλητή στη λίστα φυσικά το χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης του μετρό, όπου το μέγεθος της φαιδρότητας καταδεικνύεται από ένα εντυπωσιακό γεγονός. Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, όσο περνούν τα χρόνια, κάθε νέα γενιά έχει τους δικούς της κώδικες και τα δικά της σημεία αναφοράς στο χιούμορ, στον χαβαλέ, στον αυτοσαρκασμό. Το εκπληκτικό είναι ότι το ανέκδοτο του μετρό αγγίζει σχεδόν όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Τους 50+ που άκουσαν τις πρώτες αρλούμπες με την αλήστου μνήμης «τρύπα του Κούβελα», τους 30-40άρηδες που μεγάλωσαν αστειευόμενοι για το ντόπιο γιοφύρι της Άρτας, αλλά ακόμη και τους νέους που μόλις έχουν ενηλικιωθεί, έχοντας συνδυάσει τα παιδικά τους χρόνια με εικόνες φουτουριστικών εργοταξίων για ένα έργο που μοιάζει με το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ.

Φυσικά, το ίδιο τροπάρι δεν περιορίζεται μονάχα στο πολύπαθο μετρό, αλλά εκτείνεται σχεδόν στα πάντα, σε οτιδήποτε αφορά το αναπτυξιακό μέλλον της Θεσσαλονίκης. Από το πότε θα αποκτήσει νέο στόλο λεωφορείων (και αξιοπρέπεια) ο ΟΑΣΘ μέχρι το πότε θα επανέρθει η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τα νησιά του Αιγαίου ή το πότε θα μειωθεί γίνει επιτέλους πραγματικότητα το «γρήγορο» τρένο που θα συνδέει τη Θεσσαλονίκη με την Αθήνα. Κατά καιρούς έχουμε ακούσει φυσικά χίλια δυο παραμύθια της Χαλιμάς για υπόγεια πάρκινγκ, υποθαλάσσιες αρτηρίες, ιπτάμενα χαλιά και διακτινιστές. Και φανταστείτε έχουμε καταπιαστεί μονάχα με το σκέλος των συγκοινωνιών-μεταφορών, πού να πιάσουμε και όλα τα υπόλοιπα...

Στον επίλογο, ας αποφύγουμε τα τσιτάτα, τα ευχολόγια, τους ευσεβείς πόθους, τα κούφια μανιφέστο και τις πομπώδεις απειλές. Ζούμε σε μια πόλη που είναι ούτως ή άλλως όμορφη, τη στιγμή που αξιοποιείται μονάχα μια ικμάδα των δυνατοτήτων της. Και έχουμε κάθε δίκιο να είμαστε πικραμένοι και οργισμένοι. Κι αυτή η πίκρα και οργή θα πρέπει επιτέλους να μετατραπεί σε πίεση για βελτίωση της ζωής μας και να μην διοχετεύεται σε φαντασιακές επιδείξεις προκάτ ψωροπερηφάνιας. Ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, ελπίζω.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ