Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Πριν λίγες ημέρες το μάτι μου έπεσε σε μια σειρά από ρεπορτάζ σε διάφορα αθηναϊκά ΜΜΕ, με θέμα τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των έργων ανάπλασης στην κάτω πλευρά της Πλατείας Συντάγματος. Όπως πληροφορήθηκα, το αρχικό χρονοδιάγραμμα που είχε δώσει στη δημοσιότητα ο Δήμαρχος Αθηναίων, κ. Κώστας Μπακογιάννης, προέβλεπε την περάτωση των εργασιών σε χρονικό διάστημα έξι μηνών, με καταληκτική ημερομηνία την 10η του περασμένου Φλεβάρη. Πλέον, ο Απρίλης βρίσκεται στα χασομέρια του, ο Μάης κοντοζυγώνει και η αγανάκτηση του κόσμου, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, είναι πρόδηλη και δεδομένη για αυτή τη σκανδαλώδη καθυστέρηση, η οποία μάλιστα δεν συνοδεύεται από οποιαδήποτε νεότερη ενημέρωση. Μάλιστα, δεν έλειπαν και οι χαρακτηρισμοί όπως «γιοφύρι της Άρτας» για ένα έργο που ταλαιπωρεί τους κατοίκους του αθηναϊκού κέντρου για εννιά αντί για έξι μήνες, όπως είχε αρχικά προβλεφθεί.
Ύστερα από τη σύντομη αυτή παρένθεση, ας επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς, στην αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη, όπου παραδόθηκε στην κυκλοφορία η οδός Δελφών, απαλλαγμένη από τις λαμαρίνες, δεκατρία χρόνια έπειτα από το αρχικό της κλείσιμο. Οι αρχικές εξαγγελίες, όταν οι λαμαρίνες είχαν πρωτοκαταπιεί μία από τις σημαντικότερες οδικές αρτηρίες της ανατολικής Θεσσαλονίκης, έκαναν λόγο για ένα έργο που θα διαρκέσει δέκα μήνες. Αντί για δέκα μήνες, διήρκησε δεκατρία χρόνια. Και παρέσυρε στο διάβα του όλες τις επιχειρήσεις που είχαν την τύχη και την ευλογία να συγγενεύουν με αυτό το έργο πνοής και ανάπτυξης που έχει φέρει -μέσα από τις θλιβερές καθυστερήσεις- μονάχα κρίσεις εκνευρισμού και αγανάκτησης. Καταστήματα κατέβασαν ρολά, οικογένειες και νοικοκυριά είδαν τον προϋπολογισμό και το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει στα τάρταρα και όλοι οι υπόλοιποι σχεδόν ξεχάσαμε με τι μοιάζει και πώς δείχνει ένας άλλοτε πολύβουος και πολυσύχναστος δρόμος.
Μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τη μόνιμη επωδό -που συνοδεύεται και από το συνηθισμένο αυτομαστίγωμα- ότι οι κάτοικοι της πόλης είναι γκρινιάρηδες, ότι έχουν κόμπλεξ κατωτερότητας σε σχέση με την Αθήνα, ότι είναι γραφικοί. Με το πέρας των χρόνων και με τα όσα έχουν δει τα έντρομα και αποσβολωμένα μου μάτια, κατέληξα σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης είναι όντως γραφικοί που δεν τα έχουν κάνει ακόμη λαμπόγυαλο, που δεν έχουν μετουσιώσει τα παράπονα δεκαετιών σε έλλογη οργή απέναντι τόσο στους τοπικούς αιρετούς προύχοντες όσο και στην κεντρική διοίκηση του κράτους, που εξεγείρονται, διχάζονται και διαπληκτίζονται για τα επουσιώδη, δείχνοντας εγκληματική απάθεια και παραίτηση για τα ουσιώδη.
Φυσικά και είμαστε όλοι χαρούμενοι που απελευθερώθηκε η Δελφών, αλλά ας μην μπερδεύουμε τη χαρά με την ικανοποίηση και τα πανηγύρια. Διότι αυτό που νιώθουμε είναι αηδία και ντροπή για το καθεστώς στο οποίο έχει περιέλθει η πόλη με ευθύνη όλων των φορέων. Όσες φορές και να ειπωθούν τα παρακάτω λόγια, με όσο στόμφο και ένταση και αν προσθέσουμε στην κουβέντα, ποτέ δεν θα είναι αρκετό για να περιγράψει τις τραγωδίες που έχουμε βιώσει ξανά και ξανά σε τούτη την πόλη, με πρώτη και καλύτερη στη λίστα, φυσικά, την εξωπραγματική καθυστέρηση στην ολοκλήρωση του μετρό, μια υπόθεση που έχει πλέον μετατραπεί σε λαϊκό ανέκδοτο στα χείλη μιας ολόκληρης χώρας.
Το μετρό θα παραδοθεί -αν θέλουμε να πιστέψουμε τις τελευταίες εκτιμήσεις- σε περίπου 1 χρόνο από τώρα στην πόλη. Από τότε που ξεκίνησαν τα έργα μέχρι το σωτήριο 2023, μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων θα έχει δει την πόλη της να μετατρέπεται σε ένα απέραντο εργοτάξιο, βγαλμένο από τα πλάνα κάποιας φουτουριστικής δυστοπίας, από εκείνες που λατρεύουμε να βλέπουμε στο σινεμά ή να διαβάσουμε στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Ήμασταν νιοι και γεράσαμε και μάθαμε να ζούμε με το παράπονο, με τα λίγα και καλά, με τις αναβολές, με τις φρούδες υποσχέσεις, με τα τις φαιδρές μεγαλοστομίες, αντί να απαιτούμε με παρρησία τα αυτονόητα. Εξυπακούεται πως όταν τελικά το μετρό γίνει πραγματικότητα στην πόλη μας, κανείς δεν θα ζητήσει ηθικές ή νομικές ευθύνες από όλους όσοι συνετέλεσαν σε ένα συνεχιζόμενο έγκλημα δεκαετιών.
Παρεμπιπτόντως, αν είναι «γιοφύρι της Άρτας» οι καθυστερήσεις στα έργα ανάπλασης της Πλατείας Συντάγματος, για αυτό που συνέβη με το μετρό της Θεσσαλονίκης (και την κόλαση του να έχεις ως μόνο δημόσιο μέσο μεταφοράς τον ΟΑΣΘ) θα πρέπει να εφευρεθούν νέες παρομοιώσεις και μεταφορές. Διότι το οπλοστάσιο της λαϊκής θυμοσοφίας και των βιβλικών αναφορών απλώς δεν θα είναι αρκετό.
Αλλάζει φάση η πανδημία: «Άχρηστα» τα πιστοποιητικά – Τι ισχύει για μάσκες, τεστ
Χαλκιδική: Ανοίγουν μαγαζιά, beach bar, ξενοδοχεία – Το μεγάλο ερωτηματικό
Θεσσαλονίκη: Η μεγάλη επιστροφή στα γυμναστήρια εν όψει του καλοκαιριού
«Άνοιξε» για όλα τα ΑΦΜ η επιδότηση για την βενζίνη – Πού πιστώνονται τα χρήματα
