Του Γιώργου Καλλίνη
Από ό,τι φαίνεται η Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, όντως βρίσκεται σε καλή θέση στην διαπραγμάτευση με την Τρόικα. Δεν έχει ακουστεί ακόμη ότι κινδυνεύουμε από στάση πληρωμών, ενώ συνεχώς αναφέρεται από επίσημη χείλη ότι θα έχουμε πλεόνασμα. Φυσικά κανείς πλέον δεν λέει ότι μπορεί να βγούμε από την Ε.Ε.. Αν κάποιος ψάχνει να βρει την -καταχρηστικά θετική- εξέλιξη στη χώρα μας, αυτή είναι. Επικοινωνιακή και άμεσα συναρτώμενη από δείκτες, εμπιστοσύνη και αριθμούς.
Επειδή ακριβώς σημειώνεται αυτή η εξέλιξη στην Ελλάδα, οι κυβερνώντες πολιτικοί θεωρούν ότι είναι ώρα να βγουν από εκεί που ήταν κρυμμένοι εδώ και τόσο καιρό και να στηρίξουν το έργο τους με περισσότερο πάθος, όπως είδαμε τελευταίως στη Βουλή. Και είναι σίγουρο ότι αυτό το φαινόμενο θα συνεχιστεί τις επόμενες εβδομάδες καθώς προκύπτουν πολύ σημαντικά ζητήματα προς ψήφιση.
Η εικόνα της εξυπνακίστικης ανταλλαγής ατάκας στο κοινοβούλιο, παρότι μπορεί να βγάζει γούστα στα καφενεία, δεν προσφέρει τίποτα στον πολίτη που θα παρακολουθήσει τον ήδη αρκετά απαξιωμένο πολιτικό λόγο στην Βουλή. Ένα σκηνικό που μοιάζει με κακοστημένο θίασο για λίγους, παιδιά που μαλώνουν για να πάρουν ο ένας ψήφους από τον άλλο. Ίσως πριν από μερικά χρόνια, τότε που η κατάσταση ήταν οικονομικά καλύτερη, περισσότεροι να απολάμβαναν αυτούς τους διαξιφισμούς, ίσως τότε το «παιχνίδι» να πουλούσε πιο εύκολα. Σήμερα όμως η υπομονή έχει τελειώσει και οι πολίτες δεν θέλουν να παρακολουθήσουν αυτή την παράσταση.
Δυστυχώς η ουσία είναι πάντα αυτή που μετράει και στην περίπτωση μας πονάει. Πώς να σταθείς στους αριθμούς όταν η κοινωνία αγκομαχά; Πώς να ευφρανθείς από το όραμα της πολιτικής όταν δεν έχεις δουλειά; Ειλικρινά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό οι πολιτικοί να σταματήσουν τις θριαμβολογίες και τις κομπορρημοσύνες και να συμπαρασταθούν με διακριτικότητα και ταπεινότητα, αυτοκριτική και θάρρος στους πολίτες. Αλλά πάνω από όλα να μην προκαλούν με την αλαζονεία τους. Καλά θα ήταν για κάθε φορά που οι πολιτικοί ουρλιάζουν για κάτι θετικό στα πάνελ ότι «αυτή ήταν μια δική μας πρωτοβουλία», να πράττουν το ίδιο και για την πρωτοβουλία τους στις απολύσεις, στις περικοπές και στις καθυστερήσεις.
Όχι ότι θα αλλάξει κάτι ή θα έρθει ξαφνικά το χαμένο εισόδημα πίσω στις τσέπες των φορολογούμενων. Απλώς ίσως οι πολίτες να νιώσουν ότι έχουν απέναντι τους ανθρώπους που συναισθάνονται την πραγματικότητα και δεν βρίσκονται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Με πρώτο και καλύτερο τον κ. Στουρνάρα, ο οποίος κάθε φορά που εμφανίζεται ζωντανά είναι σαν να παρακολουθείς ένα ανθρωποειδές κομπιουτεράκι, χαμένο στους αριθμούς και τις εξισώσεις. Και τελευταίο και χειρότερο τον κ. Γεωργιάδη, ο οποίος εδώ και καιρό πηγαίνει στα νοσοκομεία για να μαλώνει με τους εργαζομένους. Υποθέτω ότι το επόμενο βήμα για αυτόν είναι το υπουργείο εργασίας για να μαλώνει τους ανέργους στο δρόμο που δεν βρίσκουν δουλειά.
Αυτό που παρατηρώ είναι ότι σιγά σιγά οι γνωστές παθογένειες του πολιτικού συστήματος ξαναεμφανίζονται. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι για πρώτη φορά ο κόσμος βρίσκεται σε τόσο κακή κατάσταση. Ας ελπίζουμε να καταλαβαίνουν οι πολιτικοί ότι αυτή η παλιά συνταγή δεν μπορεί να πετύχει σήμερα, αλλά μόνο να συσσωρεύσει ακόμη περισσότερη αγανάκτηση και απαξίωση στον πολίτη.
