Του Τάσου Θωμά
Αναρωτιέμαι αν κάποιοι από αυτούς που έχουν το προνόμιο του δημόσιου λόγου, σε αυτή τη χώρα, έχουν την παραμικρή επαφή με την κοινωνία. Μιλάνε, ρε παιδί μου, με κανέναν έξω από το μικρόκοσμο τους ή όχι; Αφορμή για αυτή την σκέψη ήταν οι αντιδράσεις στην πρόταση Κυρανάκη για μειωμένη ταρίφα στα ταξί τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου.
Καιρό είχαμε να δούμε τέτοια ομοβροντία αντιδράσεων. Χλεύη, απαξίωση και γελοιοποίηση της πρότασης, λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι εκείνες τις νύχτες ο κόσμος βγαίνει, παίρνει το αυτοκίνητο του και ψάχνει σε γκρουπάκια στο Viber για να αποφύγει τα μπλόκα της Τροχαίας. Δεν είναι γεγονότα αυτά; Προσωπικά, δεν έχω καμία πρόθεση υπεράσπισης του αν. υπουργού που έκανε την πρόταση. Έχω, όμως, μια απορία. Αν απορρίπτουμε κάθε σκέψη πριν την συζητήσουμε σοβαρά, πώς περιμένουμε να έχουμε μια πολιτική ηγεσία που φέρνει προτάσεις στο τραπέζι και ανοίγει το δημόσιο διάλογο;
Με αυτό τον τρόπο, δεν θα έχουμε υπουργούς, αλλά διακοσμητικές φιγούρες.
Πάμε τώρα στο «ζουμί». Σε αντίθεση με όσους τόσο εύκολα χλεύασαν την συγκεκριμένη στρατηγική, έχοντας λάβει θετικές απόψεις από γονείς που ανησυχούν για τα παιδιά τους, αλλά και νεότερους που δεν αντέχει η τσέπη τους τις βραδινές ταρίφες, έκανα μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο για να βρω αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στο εξωτερικό.
Μαντέψτε… Φυσικά και υπάρχουν! Στην πολιτεία Ισάντι της Μινεσότα, για παράδειγμα, εφαρμόζουν εδώ και χρόνια ένα αντίστοιχο πρόγραμμα που λέγεται «SafeCab», με επιδοτούμενες διαδρομές ταξί για άτομα που είχαν καταναλώσει αλκοόλ. Το εν λόγω πρόγραμμα είχε ως αποτέλεσμα από το 2006 έως το 2015, οι συλλήψεις για οδήγηση υπό την επήρεια να μειωθούν κατά 69%. Προφανώς, οι αρμόδιοι θα πρέπει να ερευνήσουν σε βάθος την παγκόσμια εμπειρία ώστε να εξάγουν ασφαλή συμπεράσματα, αλλά δεν το λες κι άσχημο ποσοστό.
Και τώρα πάμε στην καυτή πατάτα. Θα επιδοτούμε με κρατικό χρήμα τους μεθύστακες; Προφανώς και όχι, κανένας δεν το θέλει αυτό. Και πάλι, μια απλή αναζήτηση θα δώσει τη λύση. Τι έκαναν, λοιπόν, εκεί στα ξένα που δεν χαντακώνουν προτάσεις πριν καν βάλουν λίγο το κεφάλι τους να τις σκεφτεί; Έφτιαξαν ένα σχήμα για την οικονομική κάλυψη του μέτρου, ώστε να μην πλήττονται ούτε οι ταξιτζήδες, ούτε ο κρατικός κορβανάς.
Η χρέωση των ταξί καλύπτονταν με τη συμβολή επιχειρήσεων -κυρίως μεγάλων νυχτερινών κέντρων, αλλά όχι αποκλειστικά- καθώς και από τις χορηγίες εταιρειών ποτών. Έχει κάποιος αντίρρηση να πληρώσουν ως εταιρική κοινωνική ευθύνη οι εταιρείες μια τέτοια χορηγία; Γιατί να μην διερευνήσουμε αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, προσαρμοσμένο στις δικές μας ανάγκες;
Σαφώς, υπήρξαν και παραδείγματα όπου το εν λόγω εγχείρημα απέτυχε, όπως στη γειτονική Ιταλία. Αλλά ακριβώς αυτό θα έπρεπε να ζητάμε από τον Κυρανάκη και τον κάθε Κυρανάκη. Να μελετήσει τα παγκόσμια παραδείγματα, να βρει τι πέτυχε και τι όχι, και μετά να εφαρμόσει κάτι σοβαρό στη χώρα μας, ώστε να μην φοβόμαστε να βγούμε, ακόμη και ως πεζοί, στην Τσιμισκή την Παρασκευή μετά τις 12 το βράδυ.
Η επιτυχία ή η αποτυχία ενός τέτοιου ή αντίστοιχου εγχειρήματος εξαρτάται από δύο πράγματα: 1) Την οικονομική βιωσιμότητα που πρέπει να εξασφαλιστεί από το υπουργείο με συνεργασία ιδιωτικών φορέων και 2) Την ευαισθητοποίηση του κοινού και την αποδοχή του από καθημερινούς ανθρώπους. Δεν θα πετύχουμε ποτέ το δεύτερο όσο αντιδρούμε με θυμό στην παραμικρή σκέψη που μπορεί να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην αλλαγή της οδηγικής μας κουλτούρας.
Για το κάνω και απλούστερο, στόχος προφανώς δεν είναι να επιδοτούμε επ’ άπειρον τα ταξί, ώστε να μην υπάρχουν μεθυσμένοι οδηγοί. Στόχος είναι να γίνει αυτονόητο ότι δεν οδηγούμε μεθυσμένοι. Τόσο προφανές. Ας μην έχουμε, όμως, αυταπάτες. Αυτό δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Κι η Πολιτεία έχει την ευθύνη και την υποχρέωση να παράγει προτάσεις που προωθούν την εκπαίδευση του κόσμου και δημιουργούν ένα πιο ασφαλές περιβάλλον για όλους μας.
