Την άποψή του για το θέμα που έχει προκύψει με την Εκκλησία και τον κορωνοϊό και την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για τη Θεία Κοινωνία, εξέφρασε μέσω κειμένου που ανάρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο Νίκος Ταχιάος.
Αναλυτικά στην ανάρτησή του αναφέρει:
Πως θα σας φαινόταν εάν ένας μαρξιστής διανοούμενος με λενινιστικά εύσημα μάλιστα, έβγαινε ξαφνικά και έλεγε ότι η νομοτέλεια της ιστορίας οδηγεί στην πλήρη επικράτηση του καπιταλισμού; Ή μάλλον πως θα φαινόταν αυτό στους ιδεολογικά ομόσταυλους του; Εάν κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για τις μαρξιστικές βουλγάτες, σκεφτείτε ότι για το δόγμα της ελληνορθόδοξης εκκλησίας η «γείωση» του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας συνιστά πολλά περισσότερα από μία αίρεση. Μόνο άνθρωποι με μηδενική εξοικείωση με την εκκλησία μπορούν να περιμένουν κάτι τέτοιο.
Βεβαίως, η ελληνορθόδοξη εκκλησία ξέρει να αντιμετωπίζει πολλά θέματα «κατ’ οικονομίαν». Στις διατυπώσεις της απόφασης της ελλαδικής Ιεραρχίας, στην οποία πολλά μπορεί κανείς να καταμαρτυρήσει κυρίως για την ανάμειξή της σε κρατικές υποθέσεις, αυτό το πνεύμα υπάρχει στο μέτρο που συστήνεται στις ευπαθείς ομάδες η αποφυγή του εκκλησιασμού, αφού ούτως ή άλλως γι’ αυτούς υπάρχει η δέηση «υπέρ των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων αδελφών ημών». Ο,τιδήποτε άλλο είναι εκτός πραγματικότητας. Αν πιστεύει κανείς ότι ένας θεσμός που άντεξε αιώνες ανθρώπινης ιστορίας λιμών, λοιμών, σεισμών, καταποντισμών και πάει λέγοντας, θα κάνει «εκπτώσεις λόγω κορονοϊού» πλανάται οικτρώς. Κυρίως, δεν έχει ιδέα για την οπτική της ιστορίας και του χρόνου από την πλευρά των εκκλησιαστικών λειτουργών. Και οι λειτουργίες θα γίνουν και οι ακολουθίες της Μεγάλης Σαρακοστής και του Πάσχα. Και σε μένα η προοπτική μιας Μεγάλης Εβδομάδας χωρίς την εκκλησιαστική θεατρικότητα της Σταύρωσης ή του Επιταφίου ή τον συνωστισμό της Ανάστασης μοιάζει παράταιρη. Όμως τώρα προέχει η δημόσια υγεία και ιδίως η προστασία όσων κινδυνεύουν περισσότερο και ο αυτοπεριορισμός είναι επιβεβλημένος. Ο νοών νοείτω, λοιπόν. Στο χέρι των υπολοίπων είναι να υποδείξουν σε όσους δεν αντιλαμβάνονται αυτήν τη σύσταση, την ευθύνη τους έναντι του συνόλου, της οικογένειας, αλλά και του εαυτού τους.
Όμως το να απαιτεί κανείς από την πολιτική τάξη να «ενοχοποιήσει» την Θεία Κοινωνία δεν είναι απλώς εκτός πραγματικότητας, έρχεται εκ του πονηρού. Μία σύγκρουση που θα δημιουργήσει δύο στρατόπεδα, θα λειτουργήσει εις βάρος του επιδιωκόμενου σκοπού. Θα μετριόμαστε με το
πόσοι θα προσέρχονται μπροστά στα βημόθυρα «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης». Καλό είναι να αφήσουμε την πολιτεία να συνεννοηθεί με την Ιεραρχία της ελλαδικής εκκλησίας για τον «κατ’ οικονομίαν» χειρισμό του θέματος, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν είναι ώρα για πολιτικά παιχνίδια, ούτε για ιδεολογικές μάχες χαρακωμάτων.
Όσο για το θέμα «εκκλησία», αυτό έχει πολλαπλές διαστάσεις. Ο Φθιώτιδος μου έκανε εξαιρετική εντύπωση σήμερα στην τηλεόραση, παρά το γεγονός ότι η παλαιοδιαθηκική γενειάδα του με προδιαθέτει επιφυλακτικά. Άραγε, για το θέμα «εκκλησιαστικά συσσίτια» που έθιξε, εκεί που εθελόντριες και εθελοντές που συνήθως ανήκουν σε ευπαθή ηλικιακά τμήματα του πληθυσμού, έρχονται σε άμεση επαφή με ανθρώπους από επίσης ευπαθείς ομάδες, έχουμε λύση; Τι μπορεί να τα υποκαταστήσει; Ας γίνουμε πρακτικοί, λοιπόν. Δεν έχουμε πολυτέλεια για κάτι διαφορετικό.
