Άρθρο του Μάρκου Μπόλαρη*
Έχουμε διανύσει μια διαδρομή οκτώ χρόνων στην έρημο της πολλαπλής δυσχέρειας, της κρίσης. Τώρα όλοι γνωρίζουμε ότι στην πολυετή ύφεση της κρίσης δεν βρεθήκαμε τυχαία. Η κρίση που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες διάβηκε τον Ατλαντικό, πέρασε στην Ευρώπη κι εγκαταστάθηκε στη χώρα μας.Στη διάρκεια αυτή αναδείχτηκαν τα υπάρχοντα προβλήματα στη λειτουργία του δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα καθώς και η μεταξύ τους διαπλοκή, έγινε κατανοητή η κρίση των θεσμών της χώρας και το έλλειμμα διαφάνειας, ελέγχου και λογοδοσίας.
Έγινε αντιληπτό ότι βιώναμε μια οικονομία που λειτουργούσε με όρους φούσκας, αποδείχτηκε ότι το παραγωγικό-οικονομικό πρότυπο με το οποίο είχε πορευτεί η Ελλάδα τις προηγούμενες δεκαετίες είχε ξεπεραστεί, δεν λειτουργούσε, κατέρρευσε. Δεν χρειάζονται πολλές αναφορές για του λόγου το αληθές : αρκεί ο μέσος αναγνώστης να αναλογιστεί την κατάσταση στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας όπως στη βιομηχανία, τη βιοτεχνία, τον αγροδιατροφικό τομέα κατά τη δεκαετία 2000-2010 κι αμέσως αντιλαμβάνεται τι κάλυπταν οι αλαλαγμοί για τα μεγάλα έργα.
Η αναφορά στις αιτίες της περιπέτειάς μας έχει σημασία μόνον ως αποτίμηση κι εργαλείο για το νέο ξεκίνημά μας, για τη φυγή μας προς τα μπρός. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη χρονική συγκυρία, είναι κρίσιμο για το λαό και τη χώρα, να οδεύσουμε έχοντας τεκμηριωμένη ανάλυση για τις αιτίες που μας οδήγησαν στο χειμέριο κλύδωνα, όσο και για τις προτάσεις, το σχέδιο, τη στρατηγική, το νέο αφήγημα μιας άλλης νέας πορείας.Βρισκόμαστε στην ιστορική-πολιτική στιγμή όπου στην πατρίδα μας ο κάθε πολίτης, η κάθε οικονομική-κοινωνική ομάδα, ο ελληνικός λαός ως σύνολο, προκειμένου να ξεπεράσει την απαισιοδοξία, την κατήφεια, τη μιζέρια, την κατάθλιψη, έχει ανάγκη, αναζητά μιαν άλλη πρόταση, ένα νέο αφήγημα.
Η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση. Βρισκόμαστε σε πορεία συντεταγμένης εξόδου. Πορεία εξόδου με δυσκολίες, με εμπόδια. Αλλά και πορεία προκλήσεων και δυνατοτήτων. Η χρονική διάρκειά της εξαρτάται από το δικό μας βηματισμό, το δικό μας σχέδιο, τη δική μας βούληση. Γι αυτό έχει μείζονα αξία και σημασία η εκφορά ενός πολιτικού λόγου, ψύχραιμου, απελευθερωμένου από τον καταναγκασμό της κρίσης, ενός αφηγήματος που εκτιμά τα λάθη του χθες και προτείνει ένα νέο πολιτικό-παραγωγικό πρότυπο για τον τόπο.
Για να ζήσει ο τόπος, για να έχει κατεύθυνση κι αυτοπεποίθηση ο λαός, για να πιστεύει και ν' αγωνίζεται ο Έλληνας, για να φουσκώσει η ελπίδα τα πανιά της πορείας μας προς το αύριο, χρειαζόμαστε ένα στιβαρό, λιτό, περιεκτικό, ρεαλιστικό αφήγημα. Αφήγημα που ξεφεύγει από την κομματική ρητορεία με την οποία πορευτήκαμε πριν από την κρίση και μέσα στην κρίση. Κι ήταν αυτή μια ρητορεία που αντιπάλευε το αντίπαλο κόμμα, αλλά δεν αναμετρήθηκε, όπως κι όσο έπρεπε, με τα προβλήματα και τις προκλήσεις της χώρας.
Χρειαζόμαστε ένα αφήγημα που περιγράφει ψύχραιμα την κατάσταση, θέτει ρεαλιστικούς στόχους, αναδεικνύει τις υπάρχουσες δυναμικές, αξιοποιεί τις οικονομικές-παραγωγικές-κοινωνικές-πολιτισμικές δυνατότητες, ενεργοποιεί κι αξιοποιεί τις δυνάμεις - τις εξαιρετικές ανθρώπινες δυνάμεις - της Ελλάδας. Ένα αφήγημα που δημιουργεί βάσιμη ελπίδα, δίνει αντικειμενικά κίνητρα, συσπειρώνει, με ιεράρχηση πάνω στα κρίσιμα και σημαντικά, την κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή, τη δημοκρατία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την ιστορική μας διαχρονία.
Αυτή είναι η ευθύνη της σημερινής πολιτικής ηγεσίας. Πρώτιστα αυτή είναι σήμερα η πρόκληση για τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Και γίνεται αντιληπτό από τους πολίτες που σήκωσαν αναντίστοιχα με τις δυνάμεις τους το βάρος της οκταετούς κρίσης, ότι ο Πρωθυπουργός αναδεικνύει αυτήν τη μείζονα κοινή μας πρόκληση, σχηματοποιεί και προβάλλει το νέο αφήγημα για τη χώρα και το λαό, επιχειρώντας να αξιοποιήσει τις υπαρκτές δυνάμεις του Έλληνα και τις εξαίρετες δυνατότητες της Ελλάδας.
Για να ξεπεράσουμε την κρίση. Για να ζήσει ο τόπος.
*Ο Μάρκος Μπόλαρης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Θεσσαλονίκης
