Μετά την «Οδύσσεια» οκτώ χρόνων μνημονιακού καταναγκασμού η χώρα έφτασε, επιτέλους, στην «Ιθάκη», αφήνοντας τη μικρόψυχη αντιπολίτευση «χωρίς βαρβάρους». Ήταν ένα τεράστιο έργο που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη σύμπραξη των ΑΝΕΛ και τμήματος των Οικολόγων. Και τα κατάφερε. Δεν ήταν επιλογή μας, αλλά αναγκαστήκαμε να αναμετρηθούμε με τη ζοφερή κατάσταση που μας κληρονόμησε ο αλήστου μνήμης διεφθαρμένος δικομματισμός, αντί να το βάλλουμε στα πόδια στο όνομα της «ιδεολογικής καθαρότητας».
Φτάσαμε στην «Ιθάκη», αλλά δεν τελειώσαμε. Όπως τόνισε και ο πρωθυπουργός, η «Ιθάκη είναι μόνο η αρχή». Δεν μπορούμε, φυσικά, με μια μονοκοντυλιά να διαγράψουμε τις ολέθριες συνέπειες των μνημονίων.
Τα μνημόνια ως νεοφιλελεύθεροι μηχανισμοί κοινωνικού μετασχηματισμού και ανακατανομής πλούτου, διεύρυναν τις ανισότητες και προκάλεσαν ανθρωπιστική κρίση. Αν και στα χρόνια της κρίσης καταστράφηκε το 25% του ΑΕΠ, εκτινάσσοντας την ανεργία στο 27%, αλλά ο πλούτος δεν εξαφανίστηκε. Μεγάλο μέρος του το καρπώθηκε μια ισχυρή εγχώρια ελίτ η οποία βλέπει τα καλά και συμφέροντά της να απειλούνται, καθώς η χώρα ανακτά, σε μεγάλο βαθμό, την πολιτική και οικονομική της ανεξαρτησία από τους «Θεσμούς». Είναι μια κυνική ελίτ, που θεωρεί το κράτος φέουδό της και που εκπροσωπείται από τον κ. Μητσοτάκη.
Οι ανισότητες που δημιούργησαν τα μνημόνια αποσάθρωσαν τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό της χώρας. Η έκθεση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών για το «Κοινωνικό Πορτρέτο της Ελλάδας» δείχνει πως το 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 25% του εισοδήματος και το 50% του συνολικού πλούτου. Αντίθετα, το φτωχότερο 40% κατέχει μόνο το 3% του πλούτου. Είναι χαρακτηριστικό πως προ του 2009 ο δείκτης αύξησης της ανισότητας ήταν 2%, ενώ το 2013, στην καρδιά της κρίσης, εκτινάχθηκε στο 14%.
Τραγική συνέπεια αυτής της νεοφιλελεύθερης οικονομικής και πολιτικής φόρμουλας είναι ότι ο ενεργός πληθυσμός είναι σχεδόν ίδιος με τον μη ενεργό. Έχουμε γίνει μια χώρα ανέργων και χαμηλοσυνταξιούχων. Αυτό το κοινωνικό μοντέλο δεν είναι βιώσιμο.
Φτάσαμε λοιπόν στην «Ιθάκη», αλλά τώρα πρέπει να την ανακτήσουμε από τους «μνηστήρες» της διαπλοκής και να την καταστήσουμε τόπο κοινωνικής δικαιοσύνης.
Οι πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης που θα αποτυπωθούν με ακρίβεια στον Προϋπολογισμό του 2019 και αφορούν στην στήριξη του κόσμου της εργασίας και των συνταξιούχων, θεωρώ πως βρίσκονται στο σωστό δρόμο.
Βασικό μέλημά μας πρέπει να είναι η ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Αυτό θα γίνει με δύο τρόπους: ο πρώτος είναι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και ο δεύτερος η αύξηση του κατώτατου μισθού.
Όσον για τις συντάξεις, το ασφαλιστικό σύστημα στέκεται πλέον στα πόδια του. Το πλεόνασμα του ΕΦΚΑ είναι επαρκές, οι ασφαλιστικές μας δαπάνες είναι πολύ κοντά στον ευρωπαϊκό Μ.Ο., οπότε διαμορφώνονται οι συνθήκες όχι μόνο να μην επιβαρυνθούν για πολλοστή φορά οι συνταξιούχοι, αλλά και για να παγιώσουμε την 13η σύνταξη.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως δεν δρούμε σε συνθήκες «κανονικότητας». Η νεο-συντηρητική αντίδραση με τη δημαγωγική προπαγάνδα της πασχίζει να παρασύρει την κοινωνία σε έναν ακροδεξιό κατήφορο.
Η Κυβέρνησή μας, η Αριστερά μας, πρέπει τώρα να κερδίσει το στοίχημα της πολιτικής εκπροσώπησης των «ριγμένων» των μνημονίων, ιδιαίτερα των νέων, για να φτιάξουμε μαζί τους μια «Ιθάκη» χωρίς τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες του παρελθόντος. Αποδείξαμε ότι μπορούμε να το κάνουμε!
*Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Θεσσαλονίκης
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
