Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Τέσσερις τοπογράφοι ανεβαίνουν στη σκηνή του Θεάτρου Τ. (Αλ Φλέμινγκ 16) για να αφηγηθούν μια ιστορία που διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη και που μας ξεναγεί στο επάγγελμά τους, αλλά και τις δυσκολίες που πλέον αντιμετωπίζουν. Στο “Los Topografos”, ο Ισπανός Cruz Rosta αποτυπώνει περίτεχνα τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου επαγγέλματος, ενώ ο Σταύρος Ευκολίδης μαζί με τη Μάρα Τσικάρα έβαλαν τις δικές τους πινελιές στην δραματολογική επεξεργασία του κειμένου. Πώς δημιουργήθηκε αυτό το έργο και γιατί οι τοπογράφοι είναι ιδανικοί πρωταγωνιστές για μια περιπέτεια; Τις απαντήσεις έδωσε ο Σταύρος Ευκολίδης που υπογράφει και τη σκηνοθεσία.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τους Los Topografos;
-Η ιδέα έχει σχέση με αυτό που κάνουν οι τοπογράφοι, που είναι στους δρόμους, κοιτάνε με τα όργανα κάτι που κανείς δεν ξέρει, μοιάζουν με κινηματογραφιστές, με φωτογράφους, αλλά μάλλον δεν είναι τόσο καλλιτέχνες. Παρόλα αυτά, είναι έξω, συναναστρέφονται με κόσμο που περνάει, ακούν ιστορίες από περαστικούς, από γείτονες, ασχολούνται με την ακίνητη ιδιοκτησία, τη γη, ξέρουν πρώτοι για ένα έργο που θα γίνει, χαράζουν τους δρόμους, τις πλατείες. Αυτό που πάντα λέγαμε με τον Cruz είναι πως οι άνθρωποι συνηθίζουν να κοιτούν τους τοπογράφους με θαυμασμό, αλλά και καχυποψία. Είναι ιδανικοί πρωταγωνιστές για μια περιπέτεια λοιπόν.
-Το έργο του Cruz Rosta ξεδιπλώνει σιγά σιγά το νήμα της υπόθεσης και αποτυπώνει με ρεαλιστικό τρόπο τόσο μέρη, όσο και ελληνικές νοοτροπίες. Γιατί ο ίδιος έγραψε αυτό το κείμενο, τι νιώθει για τους Έλληνες;
-Αυτή είναι μια ερώτηση που αφορά τον ίδιο, όμως αυτό που μπορώ να πω είναι πως μετά το πέρασμα του από εδώ (ήρθε για 3 μήνες με Erasmus, τελικά έμεινε έναν χρόνο κι από τότε μας επισκέπτεται πού και πού) δέθηκε με τη Θεσσαλονίκη. Είναι άνθρωπος που του αρέσουν οι φυσιογνωμίες (κάνει κόμικ) και οι Έλληνες είμαστε ό,τι πρέπει για αυτό. Πολύ εκφραστικοί, υπερβολικοί μερικές φορές και έντονοι στις αντιδράσεις μας. Το έργο θα μπορούσε να διαδραματίζεται και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος, αλλά η Θεσσαλονίκη και η Ελλάδα του σήμερα γενικότερα, είναι μέρη όπου η ζωή είναι περιπετειώδης. Δεν τα έχουμε κι όλα λυμένα, αγωνιζόμαστε. Το έργο ασχολείται με τις ζωές ανθρώπων που παλεύουν.
-Πόσο βοηθήσατε εσείς και η Μάρα Τσικάρα στη δραματολογική επεξεργασία στο τελικό αποτέλεσμα;
-Είναι καλή ερώτηση αυτή. Καταρχήν δεν ξέρουμε ισπανικά, αλλά συνενοούμασταν στα αγγλικά με τον συγγραφέα, τι εννοούσε, τι ήθελε να πει και πως να το εκφράσει. Θέλαμε όλοι οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν καθημερινή γλώσσα. Εμείς αποφασίσαμε ποιες βρισιές έπρεπε να συμπεριληφθούν για παράδειγμα. Επίσης, τεχνικά στοιχεία του στυλ πότε έχουμε μια μεγάλη αργία, πόσα λεφτά είναι αυτά που θα φαίνονταν υπερβολικά για την αμοιβή των τοπογράφων στον θεατή κλπ. Τέλος η Μάρα βοήθησε πολύ όταν ολοκληρώθηκε το κείμενο, στο να το χτενίσει δραματολογικά και να αφαιρέσει πράγματα που ήταν λεπτομέρειες και δε χρειάζονταν, για να έχουμε μια ιστορία που να κεντρίζει το ενδιαφέρον, να μην πλατιάζει και να μην επαναλαμβάνεται.
-Ένα μέρος των γυρισμάτων για τα βίντεο που παίζονται στην παράσταση έγιναν στο Παλατάκι. Πόσο δύσκολο ήταν να εξασφαλιστεί άδεια; Και γενικότερα γιατί επιλέξατε το βίντεο;
-Πολύ μικρό μέρος των γυρισμάτων έγινε στο Παλατάκι και αυτό από έξω που δε χρειάζεται άδεια, είναι δημόσιος χώρος, αλλά στον κινηματογράφο μπορείς να είσαι στο κέντρο μιας πολύβουης πλατείας και να δείχνεις πως είσαι σε μια έρημη πλατεία. Οπότε εμείς, αλλού γυρίσαμε κι αλλού φαίνεται πως είμαστε. Αυτός είναι και ο ένας λόγος που επιλέξαμε το βίντεο. Ο άλλος είναι πως έτσι βάλαμε κι άλλους ανθρώπους, κι άλλους χώρους μέσα στο θέατρο. Με το βίντεο εμφανίζουμε άλλους 17 ηθοποιούς, άλλες 17 φυσιογνωμίες στη σκηνή.
-Τι γνωρίζατε για τους τοπογράφους πριν ανεβάσετε την παράσταση;
-Εδώ είναι και το μεγάλο τρικ. Εγώ είμαι και τοπογράφος. Θα μπορούσε να είναι και η απάντηση στην πρώτη σας ερώτηση, και ο Cruz σε αυτή τη σχολή ήρθε για Erasmus, αν και σπούδαζε σχέδιο. Έχουμε και οι δύο αυτή την αίσθηση, είναι μια ασχολία που έχει καλλιτεχνικά στοιχεία. Μέσα από το όργανο εστιάζουμε σε σημεία που θέλουμε και αυτό κάνει κι ένας σεναριογράφος, ένας σκηνοθέτης και ένας ηθοποιός κατά κάποιον τρόπο.
-Μέσα από κοινωνικά θέματα όπως το γεγονός των μεγάλων εισφορών προς το κράτος, της τρόπον τινά τιμωρίας της ιδιοκτησίας με μια μορφή ενοικίου προς το κράτος, αλλά και της εξόδου των νέων προς το εξωτερικό για δουλειά/ εκπαίδευση δώσατε στο κοινό μια παράσταση που μοιάζει με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με αρκετά σημεία να έχουν χιούμορ. Πώς το καταφέρατε αυτό;
-Τι ωραία που τα λέτε. Η παράσταση είναι ανεβασμένη σκηνοθετικά έτσι όπως την είχα φανταστεί και θέλω να ευχαριστήσω πολύ και τους υπόλοιπους συντελεστές. Είμαι πολύ χαρούμενος για τη δουλειά που έγινε με το βίντεο, τις μουσικές μας, τα σκηνικά μας και τους φωτισμούς μας, τους ηθοποιούς που συμμετείχαν στα βίντεο. Αλλά την τελική προσπάθεια την κάνουν οι 4 ηθοποιοί. Αυτοί είναι που φτιάχνουν τη στιγμή της παράστασης 4 ανθρώπους, με θέλω, με αγωνίες, με συναισθήματα, με παρελθόν και με παρόν. Θελήσαμε να τους βοηθήσουμε, με την κίνηση και με το coaching και με ό,τι εγώ έβλεπα από το κείμενο να μας λένε οι ρόλοι, να φτιάξουν 4 χαρακτήρες. Οι ηθοποιοί το κάνανε. Αυτοί είναι που ταξιδεύουν το κοινό.
-Ο κεντρικός σας ήρωας τιμωρείται για την αντίδρασή του. Οι υπόλοιποι φαίνεται να γλυτώνουν. Γιατί;
-Φαίνεται να γλυτώνουν, ναι. Δεν ξέρουμε σίγουρα. Αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι πως ο κάθε ήρωας παίρνει απόφαση να κάνει ό,τι αποφασίσει και είναι έτοιμος για τις συνέπειες. Αυτό είναι που με συνεπαίρνει στους ανθρώπους. Έχουν επιθυμίες και θέληση και γνώση, οπότε ό,τι κάνουν, χρειάζεται να το στηρίζουν. Μετά υπάρχει η τύχη και τα φέρνει και αυτή κάπως, αλλά η περιπέτεια που λέγεται ζωή συνεχίζεται. Ποτέ δεν ξέρουμε το τέλος. Ξέρουμε πως υπάρχει τέλος, αλλά προχωράμε.
Παίζεται Κυριακές στις 22.00, Δευτέρες και Τρίτες στις 21.30. Τιμές εισιτηρίων: 10€ (γενική είσοδος), 7€ (μειωμένο), 5€ (ατέλεια). Κρατήσεις θέσεων: 2310 854 333 & 6942 948 475.
