Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Μια ιστορία για το μοίρασμα και τη χαρά που νιώθει κάποιος όταν μαθαίνει να προσφέρει στους άλλους, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του έγραψε η Γλυκερία Γκρέκου στο νέο της βιβλίο για παιδιά με τίτλο «Όταν ήρθαν οι γλάροι» (εκδ. Ψυχογιός). Ήρωές της; Ασημόγλαροι, Αιγαιόγλαροι και μαθητές ενός σχολείου. Η ίδια απαντώντας στις ερωτήσεις μας με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της που έγινε το απόγευμα της Τρίτης 12/03 στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟS (Αριστοτέλους 7) είπε πως για να μάθει ένα παιδί να μοιράζεται πρέπει να δει πρώτα ανάλογα παραδείγματα από την ζωή την ενηλίκων γύρω του. Δήλωσε πως υπάρχει μεγάλη ευθύνη στη συγγραφή παιδικών βιβλίων, ενώ μίλησε και για τα οφέλη από την διδασκαλία της λογοτεχνίας στον χώρο της εκπαίδευσης.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το βιβλίο;
-Κάποια ημέρα του περσινού χειμώνα, που έλειπαν τα παιδιά από το σχολείο, παρατήρησα πως οι γλάροι, που πετούσαν πάνω από την αυλή μας, ήταν ή μου φαινόντουσαν ανήσυχοι... Πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως πιθανόν να πεινούσαν μιας και έλειπαν τα παιδιά, που όλο και κάτι φαγώσιμο ξεχνούσαν στην αυλή. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία στο μυαλό μου. Επιπλέον ήθελα να μιλήσω στα παιδιά για την αξία του να μοιράζεται κάποιος, οπότε ήρθε και κούμπωσε η ιστορία με πρωταγωνιστές τους γλάρους.
-Πώς τα παιδιά θα μάθουν να μοιράζονται; Πόσο σημαντικό είναι αυτό στη μετέπειτα ζωή τους;
-Τα παιδιά από τη φύση τους είναι εγωκεντρικά, δεν θέλουν να μοιράζονται τα προσωπικά τους αντικείμενα. Μπορούμε οι μεγαλύτεροι να τα βάλουμε σε μια διαδικασία του να σκέφτονται πώς να μοιράζονται όταν γίνουμε εμείς πρώτα από αυτά πρότυπα μίμησης. Δεν μπορούμε να πείσουμε ένα παιδί να μοιράζεται αν εμείς οι ενήλικες δεν το κάνουμε τρόπο ζωής. Όσο για τη σημαντικότητα του “μοιράσματος” θα το δουν στην καθημερινότητά τους. Πόσο λιγότερο μοναξιά θα νιώθουν και πόσο πιο χαρούμενα θα αισθάνονται από τη συνύπαρξη.
-Ποιες δυσκολίες έχει ένα παιδικό βιβλίο; Νιώθετε ευθύνη κάθε φορά που γράφετε μια ιστορία για τους μικρούς σας αναγνώστες;
-Παιδικό βιβλίο και ευθύνη είναι όροι αλληλένδετοι. Είναι μέγα λάθος να πιστεύουμε πως το παιδικό βιβλίο είναι μια εύκολη υπόθεση γραφής. Ένα βιβλίο για παιδιά πρέπει να είναι γραμμένο σε πλήρη αρμονία με τη γλώσσα, το περιεχόμενο, την νοερή κίνηση, τη χαρά, την απλότητα, την παραστατικότητα, την ψυχαγωγία και τον προβληματισμό. Και όλα αυτά χωρίς ίχνος διδακτισμού.
-Ποια τα δικά σας αγαπημένα βιβλία, παιδικά και ενηλίκων;
-Είναι πολλά, μου αρέσουν τα κλασικά βιβλία αλλά και πολλά βιβλία σύγχρονων συγγραφέων. Όμως, ό,τι και να κάνω, κάποια στιγμή επιστρέφω στις παλιές μου αγάπες. Τον Παπαδιαμάντη, τον Φλωμπέρ, τον Ντοστογιέφσκι αλλά και στην Μαίρη Πόππινς. Τον Ιούλιο Βερν.
-Ποια θέση έχει και ποια θα έπρεπε να έχει η λογοτεχνία στην εκπαίδευση;
-Κυρίαρχη! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ως μαθήτρια λίγοι ήταν οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι που κατέβηκαν από την έδρα τους, άφησαν τον πίνακα με τα μαθήματα και δίδαξαν λογοτεχνία. Η διδασκαλία λογοτεχνικών κειμένων απαλλαγμένη από το άγχος της βαθμοθηρίας, μορφώνει, αναβαθμίζει πολιτιστικά τον μαθητή, βοηθάει τη δημιουργική σκέψη, την αναγνώριση και έκφραση συναισθημάτων, απελευθερώνει από την άγνοια και το άγχος. Αυτά και άλλα τόσα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε.
-Τι διαβάζετε αυτό το διάστημα;
-Μόλις τέλειωσα το «Γάλα Μαγνησίας» του Κώστα Ακρίβου και μελετώ ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Μάκη Καραγιάννη: «Μικρό και αλαζονικό έθνος» ονομάζεται. Αλλά δεν λείπει από το κομοδίνο μου ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Έρωτας Μέγας και διαχρονικός!
