Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Το τελευταίο μέρος της τριλογίας του με θέμα τον Μακεδονικό Αγώνα παρουσιάζει στην πόλη μας στις 12 Απρίλη 2019 ώρα 19.00 στο πατάρι του βιβλιοπωλείου Ιανός (Αριστοτέλους 7) ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου. Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο «Συναξάρια της μικρής πατρίδας» (εκδ. Ψυχογιός), είπε πως δυστυχώς αγνοούμε σημαντικά σημεία στη νεότερη Ιστορία. Τόνισε πως ο ίδιος προσπαθεί μέσα από τα ιστορικά του μυθιστορήματα να μειώσει αυτή την άγνοια. Εξέφρασε την αντίθεσή του για την Συμφωνία των Πρεσπών, υπογραμμίζοντας πως η αναγνώριση από μέρους μας «μακεδονικής γλώσσας» και κυρίως «μακεδονικής εθνότητας», «ανοίγει μια κερκόπορτα από την οποία μπορεί να περάσουν θέματα μειονοτικά και κατά συνέπεια αλυτρωτικά».
-Με τα «Συναξάρια της μικρής πατρίδας» ολοκληρώνεται η τριλογία του «Μακεδονικού Αγώνα». Τι θα ξεχωρίζατε από το βιβλίο αυτό;
-Την ιδέα που διαπερνά και τα τρία μυθιστορήματα, στηριγμένη σε όσα συνέβησαν στην Βόρεια Πατρίδα μας την χαραυγή του περασμένου αιώνα, τότε που αποφεύχθηκε ο πλήρης εκσλαβισμός της Μακεδονίας και της Θράκης με ποταμούς αίματος και τρομερές θυσίες. Πώς η Φιλοπατρία είναι η μεγίστη αρετή από τα χρόνια των σπουδαίων αρχαίων προγόνων μας ακόμη. Κι αν στις μέρες μας λοιδορείται και συκοφαντείται, αν ταυτίζεται με ακραίες συμπεριφορές και ιδεοληψίες, είναι ντροπή. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, πως ο Πατριωτισμός διαπερνά οριζόντια ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, χωρίς αγκυλώσεις, στρεβλώσεις, χρώματα και κόμματα.
-Πώς συλλέξατε το υλικό για το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα και τι προέκυψε από την έρευνά σας;
-Από τα τρία και παραπάνω χρόνια που κράτησε η συγγραφή των μυθιστορημάτων του Μακεδονικού Αγώνα, ο ένας ήταν εξολοκλήρου αφιερωμένος στην ιστορική έρευνα γιατί ήθελα τα γεγονότα να παρουσιάζονται με εγκυρότητα και πιστότητα, κανείς αναγνώστης να μην παραπλανηθεί, κλείνοντας το βιβλίο να έχει μία κατά το δυνατόν πλήρη γνώση για το τι συνέβη τότε στην Μακεδονία και τη Θράκη, τι σπουδαίο κερδήθηκε και με πόσες θυσίες των Μακεδόνων. Όταν βεβαίως μιλάω για έρευνα, δεν αναφέρομαι στο διαδίκτυο και το εύκολο ψάξιμο στο Google που πολλές φορές δεν παρέχει αξιόπιστα στοιχεία, ενώ πολλάκις είναι παραποιημένα. Ούτε μιλώ μόνο για μελέτη σε βιβλιοθήκες και αρχεία. Μα και για επιτόπιες έρευνες απανταχού της Μακεδονίας, της Θράκης από τη Φιλιππούπολη και τη Δράμα μέχρι τη Φλώρινα και την Καστοριά. Επίσης μιλώ για κουβέντες με ηλικιωμένους, κυρίως, κατοίκους αυτών των περιοχών που άνοιξαν το σεντούκι της μνήμης τους και μοιράστηκαν μαζί μου ακούσματα και εμπειρίες από τους προπάτορές τους. Από όλα ετούτα συνέλεξα με προσοχή και σεβασμό, πολλές φορές και με συγκίνηση, το υλικό μου.
-Και σε αυτό το βιβλίο σας δίνετε έμφαση σε ηρωίδες. Πόσο συνέβαλαν στον Μακεδονικό Αγώνα;
-Η Ιστορία αγαπά τους ήρωες, τους πολεμιστές, τους άνδρες, αυτούς έχει καταγεγραμμένους στα βιβλία της, αυτούς μνημονεύει. Και μαζί της όλοι εμείς. Πίσω όμως από όλους αυτούς τους ήρωες υπάρχουν χιλιάδες, άγνωστες και ανώνυμες γυναίκες που πάλεψαν κι αγωνίστηκαν, που μάτωσαν για την πατρίδα μας. Στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, υπήρξαν εκατοντάδες τέτοιες γυναίκες. Νοσοκόμες που περιέθαλπαν λαβωμένους Μακεδονομάχους, ταχυδρόμοι που μετέφεραν έγγραφα, κώδικες, ακόμη και πυρομαχικά στα μισοφόρια τους, αγρότισσες που εφοδίαζαν με τρόφιμα τα Ελληνικά Σώματα και έκρυβαν κυνηγημένους. Μα πρωτίστως, υπήρχαν οι δασκάλες. Εκατοντάδες δασκάλες στα χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης που ολομόναχες, με το κομιτατζήδικο μαχαίρι στον σβέρκο τους, πάλεψαν να διδάξουν τη γλώσσα, το φρόνημα και την ψυχή του Ελληνισμού στα παιδιά μας, πολλές φορές θυσιάζοντας την ίδια τη ζωή τους, όπως η Βελίκα Τράικου ή η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Σε αυτές τις Γυναίκες, με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, είναι αφιερωμένο το πρώτο μυθιστόρημα της τριλογίας: ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
-Τι σημαίνει η Ιστορία για έναν λαό;
-Ξέρετε, εδώ που βρισκόμαστε όλοι μας, δεν προήλθαμε από παρθενογέννεση, ό,τι απολαμβάνουμε σήμερα, ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία, δεν μας δόθηκαν επειδή είμαστε περιούσιος λαός, στις θυσίες των προπατόρων μας τα οφείλουμε όλα. Για τούτο και η λήθη δεν είναι για εμένα λύση. Λύση είναι η γνώση και η κατανόηση. Ίσως και η συγχώρεση αν χρειάζεται. Ιστορία σημαίνει αυτογνωσία, μεγίστη αρετή από αρχαιοτάτων χρόνων.
-Γνωρίζουμε την Ιστορία μας; Και πόσο πρέπει να βοηθήσει σε αυτό ο χώρος της εκπαίδευσης;
-Δυστυχώς, είμαστε λαός ανιστόρητος. Και δεν φταίει ο απλός κόσμος, μα οι πολιτικές και οι κατευθύνσεις μιας αναχρονιστικής και αγκυλωμένης Παιδείας. Εάν κανείς ανατρέξει στα σχολικά του χρόνια τι του έχει μείνει από όσα διδάχθηκε πέρα από την ύλη των Πανελλαδικών; Η διδαχή της Ιστορίας στα σχολειά, παρεκτός των απαράδεκτων εγχειριδίων και της τυπολατρικής, ξύλινης γλώσσας τους, ακολουθεί μια κεντρική γραμμή που εκπορεύεται από τον εκάστοτε Υπουργό και τους παρατρεχάμενούς του. Άλλοτε σβήνει, άλλοτε γράφει, άλλοτε ράβει κι άλλοτε ξηλώνει, πολλές φορές όχι με επιστημονικά, αλλά με πολιτικά, κομματικά, ακόμη και μικροκομματικά συμφέροντα. Αγνοούμε, δυστυχώς, σημαντικότατα σημεία στη νεότερη Ιστορία μας και όχι μόνο για τον άγνωστο Μακεδονικό Αγώνα τον οποίο πραγματεύεται η Τριλογία. Πόσοι γνωρίζουν τι συνέβη πραγματικά στον Εμφύλιο Πόλεμο ακόμη κι αν οι παππούδες και οι προπαππούδες τους πολέμησαν σε αυτόν, ακόμη κι αν επηρέασε τη ζωή των οικογενειών τους για ολόκληρες δεκαετίας; Πώς θα αποφύγουμε έναν παρόμοιο αδελφοκτόνο σπαραγμό στο μέλλον αν αγνοούμε πλήρως τη συνέβη μόλις εβδομήντα χρόνια πριν; Ένα μικρό λιθαράκι στην κατάρα της ιστορικής άγνοιας προσπαθώ κι εγώ να βάλω, λοιπόν, με τα ιστορικά μου μυθιστορήματα.
-Το τελευταίο διάστημα έχει συζητηθεί και απασχολήσει την κοινή γνώμη το Μακεδονικό, ιδιαίτερα μετά και την Συμφωνία των Πρεσπών. Πώς σχολιάζετε τις πρόσφατες εξελίξεις στο Μακεδονικό;
-Ήμουν ξεκάθαρος εξαρχής. Διαφωνώ με τη συγκεκριμένη συμφωνία, όχι τόσο για το όνομα, όσο για την αναγνώριση από μέρους μας «μακεδονικής γλώσσας» και κυρίως «μακεδονικής εθνότητας». Αυτή η αναγνώριση ανοίγει μια κερκόπορτα από την οποία μπορεί να περάσουν θέματα μειονοτικά και κατά συνέπεια αλυτρωτικά. Ποια «μακεδονική γλώσσα»; Ο κάθε Βορειοελλαδίτης ξέρει πως τα σκοπιανά είναι μια βουλγαρική διάλεκτος στην οποία ο Τίτο πρόσθεσε ολίγα Σερβοκροατικά για πολιτικούς λόγους και στην οποία, επίσης για πολιτικούς λόγους, προστέθηκαν το 1992 και ολίγα αλβανικά. Ένας επίπλαστος αχταρμάς δηλαδή για να αποκτήσει το κρατίδιο επίσημη γλώσσα μπας και παραμείνει ενωμένο. Χειρότερο όμως κι από αυτό, είναι η αναγνώριση «μακεδονική εθνότητας». Οποιαδήποτε στιγμή πλέον, ο κάθε τυχάρπαστος, προβοκάτορας ή απλώς ψώνιο που ποθεί δημοσιότητα, μπορεί να δηλώσει πως ανήκει στη «μακεδονική εθνότητα» και να προσφύγει στα ελληνικά ή τα ευρωπαϊκά δικαστήρια ζητώντας μειονοτικά σχολεία, αναγνώριση αλυτρωτικών σωματείων, αναγνώριση αλυτρωτικών δικαιωμάτων και πάει λέγοντας. Άλλη μια «Θράκη» δηλαδή στα βορειοδυτικά σύνορά μας. Το σηκώνει αυτό η πατρίδα μας σήμερα;
*Τα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας είναι οι "Γυναίκες της μικρής πατρίδας" και τα "Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας".
