Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Πώς μπορούμε να δούμε τη βίαιη ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από το ποδόσφαιρο; Πόσο ένοχοι είμαστε σε αυτό που συμβαίνει πχ στην Αφρική με την παιδική εργασία ή τους θανάτους ανθρώπων που δεν έχουν νερό και τροφή;
Ο Θανάσης Τριαρίδης θίγει μερικά από τα παραπάνω θέματα μέσα από το έργο του “FOOTBALL - το παιχνίδι της ανθρωπότητας”που επιστρέφει στο Θέατρο Αυλαία ( Τσιμισκή 136 τηλ. 231 023 7700) για νέες παραστάσεις στις 4 έως 6 Οκτώβρη 2019.
Πρόκειται για μια "σκληρή ματωμένη κωμωδία", έναν καυστικό μονόλογο με χιούμορ, που αναλύει την ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από την ιστορία του ποδοσφαίρου, ξεκινώντας από το 1500 μ.Χ..
Επί σκηνής παρακολουθούμε τον " Φ. " που υποδύεται ο Σήφης Πολυζωίδης, ένα σύγχρονο άνθρωπο-φίλαθλο-οπαδό, να παραθέτει ερωτήματα για το παρελθόν, το παρόν και κυρίως για το μέλλον αυτού του κόσμου, όπου το κοινό θα κληθεί να απαντήσει… Μας μιλάει για ένα αρχαίο ένστικτο του ανθρώπου να "κλωτσάει" και για μια άγρια ψυχή που βρίσκεται θαμμένη μέσα μας.
Τριλογία με έναυσμα μια προσωπική ιστορία
Ο ίδιος ο Θανάσης Τριαρίδης σε τηλεφωνική μας συνομιλία εξήγησε πώς γεννήθηκε η ιδέα για την τριλογία στην οποία ανήκει το Foodball: «Βρέθηκα στην Αιθιοπία για μια προσωπική ιστορία: την υιοθεσία της μεγάλης μου κόρης. Όμως για να ολοκληρωθεί η διαδικασία έπρεπε να μείνουμε για αρκετό διάστημα εκεί. Μοιραία, παρότι πήγα ως προστατευμένος δυτικός, είδα τι γίνεται σε αυτή την χώρα. Φτώχεια, εξαθλίωση, καθημερινό στοίχημα ύπαρξης είχαν στον τόπο μοιραία μορφή και σκέφτηκα να γράψω κάτι για την Αφρική. Έτσι προέκυψε η τριλογία LEOPOLD (2017), FOOTBALL (2017) και HIV (2018). Είναι για τρία εγκλήματα που έκανε η Δύση στους πληθυσμούς αυτούς. Το πρώτο μιλά για την αποικιοκρατία και το Ολοκαύτωμα στο Κονγκό στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 2ο για την εξαφάνιση 120 εκατ. Ιθαγενών πληθυσμών στην Λατινική Αμερική και το 3ο για το τράφικινγκ γυναικών από την Αφρική».
Τον ρωτήσαμε πώς μεταφέρθηκε το έργο στη σκηνή και μας εξήγησε: «Και τα τρία έργα της τριλογίας είναι δυνατά. Και σε αυτά καταργείται ο 4ος τοίχος. Αυτό δημιουργεί δυσκολίες στο ανέβασμα. Πώς θα μπορούσαν να αναπαρασταθούν στη σκηνή όσα είχα γράψει; Η δική μου γενιά μου είπε “είσαι τρελός”. Βρήκα όμως στήριξη από την επόμενη γενιά που αγάπησε και τα τρία έργα. Στο Foodball από τον Τριαντάφυλλο Δελή, στο Leopold από την Μαρία Τσομπανάκου και στο HIV από την Έλενα Σωκράτους και τη Βασιλική Κυπραίου. Έτσι τα έργα της τριλογίας ανέβηκαν στη σκηνή από το πείσμα ανθρώπων πολύ νεότερών μου που θα μπορούσαν να ήταν και παιδιά μου».
Βάζοντας το κοινό στη... σέντρα
Εστιάζοντας στο Foodball ο γνωστός συγγραφέας είπε πως «το κείμενο ήταν πολύ πιο επιθετικό σε σχέση με το ανέβασμα στη σκηνή. Στο βιβλίο μου ο ήρωας όντως σουτάρει στο κοινό, δημιουργεί μια επικινδυνότητα…. Είχα αποφασίσει σε αυτή την τριλογία, και ειδικά στο Foodball, να εμπλακούμε ως κοινό». Εξήγησε πως ήθελε να φέρει σε αντιπαράθεση το προστατευμένο κοινό με τα όσα εξιστορεί κάποιος για τον πόνο των ανθρώπων στην Αφρική. «Οι Δυτικοί έχουμε ευθύνη είμαστε ένοχοι. Ζούμε με το αίμα των ανθρώπων αυτών, παρότι δεν κάνουμε κάτι για αυτό. Φοράμε φτηνά ρούχα ή αγοράζουμε φθηνά πληκτρολόγια που φτιάχνονται όμως από παιδική εργασία, προσγειωνόμαστε στις καουτσουκένιες ρόδες των αεροπλάνων που έχουν δημιουργηθεί από εκμετάλλευση καουτσουκόδεντρων και ανθρώπινης εργασίας. Το αίμα των ανθρώπων αυτών πιτσιλάει όλους μας. Με αυτή τη λογική σκέφτηκα να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, τώρα. Πρέπει να αποφασίσουμε να μην μετέχουμε στο έγκλημα που γίνεται με την παιδική εργασία. Βέβαια έτσι όπως είναι η σύγχρονη ζωή, για να το κάνει κανείς αυτό θα πρέπει να πάρει τα βουνά. Μπορεί όμως να αρχίσει να προβληματίζεται και να το βάλει στη συζήτηση της ζωής του και να σκεφτεί πως αυτό που συμβαίνει στην Αφρική στην τελική δεν είναι και πολύ μακριά του», σημειώνει ο κ. Τριαρίδης. «Ο κόσμος συνδέεται. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πχ εγώ μένω στη Θεσσαλονίκη και είμαι προστατευμένος. Έχουμε ευθύνη για τα παιδιά που πεθαίνουν στην Αφρική».
«Η ηθική της ανθρωπότητας θα δοκιμαστεί»
Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας δηλώνει απαισιόδοξος για το μέλλον. «Ο πληθυσμός των απελπισμένων αυξάνεται ραγδαία. Σκεφτείτε πως όταν πήραμε την κόρη μας ήταν 10 μηνών και όταν την πήγαμε στο ξενοδοχείο που μέναμε έκανε τότε το πρώτο της μπάνιο με τρεχούμενο νερό. Όταν οι πληθυσμοί των απελπισμένων δουν πώς ζούμε οι δυτικοί και πως ζουν οι ίδιοι που πρέπει να κατουρήσουν το παξιμάδι τους γιατί το κάτουρο είναι το μόνο υγρό που μπορούν να πιούν χωρίς να πάθουν δυσεντερία, κάποια στιγμή θα αγαναχτήσουν και θα διεκδικήσουν κάτι από τη δική μας χόρταση. Και οι δυτικοί θα χρησιμοποιήσουν υπερόπλα για να τους εξοντώσουν. Τα νούμερα των θυμάτων θα είναι πολλαπλάσια του Ολοκαυτώματος ή των θυμάτων του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου. Πολύ φοβάμαι πως αυτό θα γίνει όχι και πολύ μακριά από τώρα, ίσως και στα μέσα του 21ου αιώνα. Πιστεύω πως η ηθική της ανθρωπότητας θα δοκιμαστεί σε ακραίο βαθμό. Σε βιολογικό επίπεδο ο πολίτης θα βρεθεί με την γενιά των φονιάδων με το επιχείρημα της ασφάλειας. Σκεφτείτε πως στην αρχή όταν έγινε αναφορά για να μπουν πχ τείχη σε Νότια Αμερική ή ακόμη κι εδώ, στον Έβρο, ξεσηκωθήκαμε. Μετά όμως αρχίσαμε να το συνηθίζουμε, να το δεχόμαστε και να μην αντιδρούμε. Όταν συνηθίζει τη βία ένας άνθρωπος έχει κάνει το πρώτο βήμα που οδηγεί στο Άουσβιτς», σημειώνει ο κ. Τριαρίδης.
Κατά τον ίδιο «πρέπει να υπάρξει ένα νέο ηθικό πολιτικό κίνημα. Πρέπει να μιλήσουμε για αυτούς που πεινάνε, δεν έχουν νερό να πλυθούν, και όχι για το πώς θα βγούμε στη σύνταξη από τα 55».
Συντελεστές
Παίζει: Σήφης Πολυζωίδης , σκηνοθεσία: Τριαντάφυλλος Δελής, κίνηση: Πασχαλιά Ακριτίδου, μουσική: Γιώργος Οικονόμου, σχεδιασμός φωτισμού: Δημήτρης Κοκολινάκης. Στην παράσταση “συμμετέχει” με ένα τραγούδι έκπληξη το συγκρότημα The Skelters.
Χρήσιμα
Είσοδος 12 ευρώ και 10 το εκπτωτικό (φοιτητικό, ανέργων, 65+, ΑΜΕΑ) . Παραστάσεις: 4,5,6/10 ώρα 21.00.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας "Τύπος Θεσσαλονίκης'
