Συνέντευξη στη Λεμονιά Βασβάνη
Στο σαλόνι αναμονής ενός κέντρου ψυχικής υγείας παίδων γεννήθηκε η ιδέα στην Ελευθερίας Παπασάββα για το βιβλίο της «Μικρές εμμονές» (εκδ. Πηγή). Στις σελίδες του μυθιστορήματός της τρεις άγνωστες γυναίκες συναντιούνται, πίνουν καφέ και μοιράζονται τους φόβους και τα προβλήματά τους . «Μέσω αυτής της ιδιαίτερης αλληλεπίδρασης, η βοήθεια της κάθε μίας είναι καταλυτική στις ζωές των άλλων δύο», σημείωσε η συγγραφέας απαντώντας στις ερωτήσεις μας. Μίλησε για τις δικές της εμμονές, αλλά και για τους αγαπημένους της συγγραφείς. Περισσότερα στη συνέντευξη που ακολουθεί.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το μυθιστόρημα αυτό;
-Η ιδέα για τις «Μικρές Εμμονές» προέκυψε στο σαλόνι αναμονής ενός κέντρου ψυχικής υγείας παίδων το οποίο είχα επισκεφθεί για να συζητήσω διάφορα ζητήματα εφηβείας που αφορούσαν τον γιο μου. Στο σαλόνι αυτό είχα βρεθεί εντελώς τυχαία με μία παλιά μου οδοντίατρο και ανοίξαμε κουβέντα – σε πιο προσωπικό επίπεδο – για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι σήμερα. Υπήρχαν και άλλοι άγνωστοι άνθρωποι εκεί που περίμεναν το ραντεβού τους και σκέφτηκα το πόσο εύκολο είναι άνθρωποι ξένοι μεταξύ τους άνθρωποι να ανοίξουν μία κουβέντα και να συζητήσουν θέματα που ακόμη και με φίλους χρόνων δεν θα άγγιζαν. Αυτό φυσικά επειδή μεταξύ αγνώστων λείπει ο φόβος έκθεσης.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για τις τρεις ηρωίδες που συναντιούνται τυχαία σε ένα σαλόνι αναμονής και μετά από πολύωρη συζήτηση, εκφράζεται στο τέλος της βραδιάς η επιθυμία από όλες να ξανασυναντηθούν και να έχουν ανάλογες με το πρώτο βράδυ γνωριμίας συζητήσεις.
-Υπάρχει λογοπαίγνιο στον τίτλο; Είναι εμ- μονές, μόνες οι ηρωίδες; Και πόσο βοηθά η μία την άλλη;
-Δεν υπάρχει λογοπαίγνιο, δεν είναι μόνες οι ηρωίδες. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους συνδέονται στενά. Απλά νιώθουν μοναξιά κατά το μέτρο το σύνηθες που αισθανόμαστε όλοι, όποιος και όσο μεγάλος κι αν είναι ο κύκλος μας. Στην πορεία της ιστορίας βλέπουμε ότι μέσω αυτής της ιδιαίτερης αλληλεπίδρασης, η βοήθεια της κάθε μίας είναι καταλυτική στις ζωές των άλλων δύο.
-Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την συγγραφή;
-Δεν αποφάσισα εγώ να ασχοληθώ με τη συγγραφή μοιάζει να αποφάσισε εκείνη να ασχοληθώ εγώ μαζί της, με τη γραφή δηλαδή βιβλίων. Ήρθε σαν φυσική συνέχεια των όσων έκανα. Πάντα έγραφα μικρά κείμενα, στη συνέχεια ασχολήθηκα με την αρθρογραφία και κάπως έτσι συνέβη η μετάβαση της επιθυμίας μου στο να βυθιστώ στη μυθοπλασία, γνωρίζοντας έτσι το υπέροχο κόσμο της. Μπαίνοντας μέσα στον μαγικό κόσμο της συγγραφής ενός βιβλίου, μιας μεγάλης, δηλαδή, ιστορίας με αρχή, μέση, τέλος και σε ζωές που συναντιούνται στις ενδιάμεσες σελίδες.
-Ποιες οι δικές σας μικρές εμμονές;
-Δικές μου μικρές «εμμονές» – ίσως και μεγάλες – είναι τα δύο μου παιδιά. Εμμονές με την φυσιολογική πάντα έννοια, στο πλαίσιο του να μπορώ σε κάθε φάση της ζωής μου/τους να τους προσφέρω το καλύτερο δυνατό σε κάθε επίπεδο. Μεγάλη «εμμονή», επίσης, είναι η γραφή των βιβλίων σε κάθε στάδιο και σε κάθε διάσταση. Η αναζήτηση και η εξεύρεση μιας πρωτότυπης ιδέας, το στήσιμο του σκηνικού στο οποίο θα λάβει χώρα η μυθοπλασία, η απόδοση δυνατών διαλόγων και η δημιουργία εικόνων στον αναγνώστη. Μία, επίσης, μικρή εμμονή για όλους όσους γράφουν – και σίγουρα δική μου – είναι και το θέμα της επιβίωσης. Το πώς θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν τα της επιβίωσης έτσι ώστε να μπορούν ανενόχλητα να γράφουν βιβλία.
-Ποιοι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και τι διαβάζετε τώρα;
-Αγαπημένος συγγραφέας είναι, αδιαπραγμάτευτα, ο Irvin Yalom. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω επικεντρωθεί στο να διαβάζω, κυρίως, βιβλία που αφορούν την τεχνική της γραφής, γραμμένα από καθηγητές γραφής σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Η ξένη βιβλιογραφία είναι πλούσια για κάποιον που θέλει συνεχώς να γίνεται καλύτερος στο τεχνικό κομμάτι. Πέρα από τα δύο έτοιμα βιβλία που υπάρχουν προς έκδοση στο συρτάρι μου, ασχολούμαι και με το writing coaching καταφεύγοντας για μια ακόμη φορά στην ξένη βιβλιογραφία.
