Εποχές καραντίνας, απομόνωσης και παραμονής στα ενδότερα του σπιτιού, και το TyposThes, για όσο διαρκέσει αυτή η περίεργη, πρωτόγνωρη και ιδιόμορφη περίοδος, ετοιμάζει μια συνοπτική παρουσίαση των ταινιών που προβάλλονται σε κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας μέσα στο ΣΚ, οι οποίες αξίζουν την προσοχή και μπορούν –έστω και στιγμιαία- να προσφέρουν μια μικρή αίσθηση φυγής από την γκρίζα και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά μας.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Σάββατο 25/4
Minions (2015, 91’), των Κάιλ Μπάλντα και Πιερ Κόφεν
Star – 21:00
Το spin-off της επιτυχημένης ταινίας κινουμένων σχεδίων «Εγώ, ο Απασιότατος» διαθέτει ένα τρίο από ακαταμάχητους και απολαυστικούς ήρωες, ορισμένα εξαιρετικά καλογραμμένα αστεία και μια γλυκιά και τρυφερή ατμόσφαιρα, η οποία τυλίγει ολόκληρη την πλοκή της ταινίας. Ίσως κάπως πιο «ανήλικο» σε σύγκριση με κάποια animation διαμάντια της εποχής μας, αλλά και πάλι εξαιρετικά ευχάριστο.
Παρίσι, Τέξας (Paris, Texas, 1984, 147’), του Βιμ Βέντερς
Βουλή Τηλεόραση – 23:00
Τα λόγια περιττεύουν για ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά αριστουργήματα όλων των εποχών. Οι παραπονιάρικες και πένθιμες μελωδίες του Ράι Κούντερ διαπλέκονται με την ονειρώδη φωτογραφία του Ρόμπι Μίλερ, το αυλακωμένο πρόσωπο του Χάρι Ντιν Στάντον και την αφοπλιστική ομορφιά της Ναστάζια Κίνσκι, σε μια ωδή στον χρόνο, τη ματαιότητα, την ιερή ανάγκη της επανόρθωσης, την ατελή ανθρώπινη φύση. Ένας άνδρας ξεπροβάλλει από το άχρονο πουθενά για να προσφέρει ανακούφιση σε όσους πλήγωσε και να εξαφανιστεί εκ νέου στη χώρα του τίποτα. Μία από τις κορυφαίες στιγμές του Βιμ Βέντερς.
Mad Max: Απόδραση από το βασίλειο του κεραυνού (Mad Max Beyond Thunderdome, 1985, 107’), του Τζορτζ Μίλερ
Star – 03:00
Το τρίτο σκέλος της θρυλικής δυστοπικής περιπέτειας του Τζορτζ Μίλερ, με τον Μελ Γκίμπσον σε άγρια νιάτα. Βρισκόμαστε στο post-Apocalyptic τοπίο της αυστραλιανής ενδοχώρας, όπου ο Μαξ είναι ένας από τους ελάχιστους επιζώντες του πυρηνικού ολοκαυτώματος. Η ταινία, επί της ουσίας, χωρίζεται σε δύο μέρη: στο πρώτο, που μένει πιστό στις καταβολές της τριλογίας, ο Μαξ συμμαχεί και στη συνέχεια αναμετράται με τη «Θεία» (αξέχαστη η Τίνα Τέρνερ), ενώ στο δεύτερο, με την ανακάλυψη των «χαμένων παιδιών», η ταινία αρχίζει να ρέπει προς μια πιο ηθοπλαστική αλληγορία.
Κυριακή 26/4
Rogue One: A Star Wars Story (2016, 133’), του Γκάρεθ Έντουαρντς
ALPHA – 21:50
Ένα spin-off της ατελείωτης saga του Star Wars, το οποίο τοποθετεί την πλοκή του λίγο πριν τα γεγονότα της πρώτης ταινίας της σειράς. Ταινία που δεν προσβάλλει την αισθητική του franchise, αποτίνοντας φόρο τιμής σε μια ένδοξη παράδοση, χωρίς πολλές ευκολίες, αλλά και δίχως κάποια περιττή διάθεση «καινοτομίας». Αρκούντως συναρπαστική περιπέτεια, τόσο από άποψη δράσης και ρυθμού όσο και στο εικαστικό της σκέλος, η οποία αφήνει καλές εντυπώσεις, χωρίς να είναι σε θέση βέβαια να τρυπώσει στον άβατο πυρήνα της κληρονομιάς του Star Wars.
Success Story (2017, 110’), του Νίκου Περάκη
ΕΡΤ2 – 23:00
Ο Νίκος Περάκης παίζει μπάλα στο γνώριμο γήπεδό του, σατιρίζοντας ανελέητη τη μεταμοντέρνα ελληνική κοινωνία της απατηλής λάμψης και της γενικευμένης σάχλας που παριστάνει πως διαθέτει επίπεδο. Showbiz, πολιτική και μίντια διαπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι κιτς παρωδίας, σύμφυτο με τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Η πιο σφιχτοδεμένη ταινία του σκηνοθέτη εδώ και πολλά χρόνια, με καλοδομημένες εκρήξεις ειρωνείας και παράνοιας, καθώς και με χαρακτήρες που είναι μεν τραβηγμένοι, αλλά δεν εκτρέπονται στο επίπεδο της καρικατούρας.
Το κορίτσι που εξαφανίστηκε (Gone Girl, 2014, 145’), του Ντέιβιντ Φίντσερ
OPEN – 22:45
Μια ανελέητη σάτιρα τόσο της σύγχρονης εποχής, όπου η αθωότητα και η ενοχή, η ηθική και η ανεντιμότητα κρίνονται αποκλειστικά με όρους σοσιομιντιακής αισθητικής και προβολής, αλλά και ειδικότερα του τρεκλίζοντας θεσμού του γάμου. Υπό μία έννοια, βέβαια, ο σπουδαίος Ντέιβιντ Φίντσερ τραβά το σκοινί της πρόκλησης ακόμη περισσότερα, φθείροντας τα θεμέλια ακόμη και του τάχα μου άφθαρτου και ιερού έρωτα. Τα πάντα υπόκεινται σε αναθεώρηση, σκωπτική ειρωνεία και πλήρη αποδόμηση, σε ένα φιλμικό σκελετό όπου ακόμη και το φαίνεσθαι έχει επιπλέον διαστρωματώσεις: η πραγματικότητα είναι μεν μια υποκριτική βιτρίνα, αλλά και η βιτρίνα υποκρύπτει δόσεις βιτριολικής αλήθειας. Μια ταινία που καταπίνεται απνευστί συνδυάζονται μια ενδελεχή ανάλυση των καιρών μας με ένα απολαυστικό και σπιρτόζικου αστυνομικό θρίλερ.
Έρχεται τη νύχτα (It Comes at Night, 2017, 91’), του Τρέι Έντουαρντ Σουλτς
ΕΡΤ1 – 00:15
Ίσως ο καλά κρυμμένος θησαυρός ολόκληρου του τηλεοπτικού σαββατοκύριακου. Ένα ακόμη λαμπρό δείγμα του σύγχρονου ρεύματος του «σκεπτόμενου» αμερικάνικου horror, που συνδυάζει ένα φόρο τιμής στις κλασικές ταινίες του είδους, αλλά και μια τρομερά ενδιαφέρουσα μοντέρνα και αναθεωρητική ματιά. Κινούμενη στη θολή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το “It Comes at Night” λειτουργεί συμβολικά σε πολλαπλά επίπεδα. Παράλληλα, μια ταινία που ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των epidemic movies, έχοντας όμως πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από στείρες και κάπως επίπεδες ταινίες, όπως το (εσχάτως) πολυδιαφημισμένο “Contagion”.
