Ο γάμος βρίσκεται στο επίκεντρο του νέου βιβλίου που έγραψε η Χριστίνα Σεραφείμ με τίτλο «Γάμος για δυο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τσιτουρίδη.
Η ίδια μιλώντας στο TyposThes εξήγησε πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το συγγραφικό της πόνημα, αναφέρθηκε στους λόγους που μπορεί να εμποδίζουν κάποιον να… κάνει το μεγάλο βήμα, αλλά και στο πόσο καθοριστική είναι η σχέση με τους γονείς.
-Ποια ήταν η αρχική ιδέα για τη συγγραφή και σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο;
-Η δραματοποιημένη εξιστόρηση ενός νυφικού φορέματος βουτηγμένου σε γράσο κατά την επιστροφή του στον οίκο νυφικών απ’ όπου ενοικιάστηκε, συνετέλεσε στην έναρξη συγγραφής του βιβλίου αυτού. Θυμάμαι σαν τώρα τη γεμάτη ταμπεραμέντο εικόνα της χαριτωμένης ιδιοκτήτριας του καταστήματος, καθώς περιέγραφε – σε μία από τις εβδομαδιαίες συναντήσεις μας στο γραφείο μου – τις απελπιστικές προσπάθειες καθαρισμού και πλυσίματος που αποπειράθηκε να κάνει, για να επαναφέρει το ασυνήθιστα λερωμένονυφικό στην αρχική του κατάσταση. Αν και η αρχική μου διάθεση – πριν ακόμα πιάσω την πένα μου για να γράψω – ήταν περισσότερο σαρκαστική, εξελίχτηκε σε μία αληθινή αγάπη για το γάμο, την προετοιμασία, την τέλεση του μυστηρίου και την προοπτική της αιωνιότητας που περικλείει.
Δημιούργησα, λοιπόν, εντός δύο εξωφύλλων, ένα ιδιωτικό «boudoir» – ένα «καμαρίνι» της ψυχής – ένα «μπουντουάρ» για γαμπρούς και για νύφες. Κατά βάθος πιστεύω ότι το βιβλίο είναι επίσης γραμμένο και για όσους περνούν κρίση μέσα στο γάμο τους, αλλά και για τους διαζευγμένους, μιας και η ανάγνωση πυροδοτεί πάντοτε και έναν αναστοχασμό και γεννάει μία καινούρια προοπτική στη ζωή μας.
-Γιατί υπάρχει ο φόβος και η αναβλητικότητά μας για το επόμενο βήμα;
-Ο γάμος οπωσδήποτε συγκαταλέγεται στα μεγάλα και ανατρεπτικά γεγονότα της ζωής μας που απαιτούν, όχι μόνο μία κατάλληλη προετοιμασία, αλλά και μία πνευματική ενηλικίωση. Ωστόσο πνιγόμαστε πότε-πότε όλοι σε μία κουταλιά νερό· αδυνατούμε να κάνουμε έστω και το παραμικρό βήμα που θα μας οδηγήσει μπροστά· αισθανόμαστε αβοήθητοι, απροστάτευτοι, ατάλαντοι και ανεπαρκείς· αναβιώνουμε έναν βασανιστικό παλιμπαιδισμό.
Η αναβλητικότητα παίρνει διάφορες μορφές και πάντοτε μας δυναστεύει, μας αυτοσυκοφαντεί, μας προβοκάρει, μας αλλοιώνει. Μας κάνει να πιστεύουμε τα χειρότερα για εμάς και μερικές φορές και για τους άλλους· μας πείθει ότι δεν θα τα καταφέρουμε· ότι δεν μπορούμε· ότι πρέπει να τα κάνουμε όλα τέλεια· ότι καλό θα ήταν να μην ξεκινήσουμε ακόμα· να περιμένουμε λίγο· να το πιάσουμε ξανά, όταν θα είναι ευνοϊκές οι συγκυρίες, ο καιρός, τα χρήματα, η διάθεσή μας. Τις περισσότερες φορές πρόκειται φυσικά για δικαιολογίες.
-Ποιος ο ρόλος του κηδεμόνα ως αίτιο του φόβου και της αποφυγής μας να δοθούμε πραγματικά στον άλλον;
-Ο κηδεμόναςέχει εκ φύσεως μία θέση ισχύος για να μπορεί να μας προστατέψει, να μας φροντίσει, να μας διαπαιδαγωγήσει – όχι, όμως, για να μας εξουσιάζει. Ξέρετε, αν ο γονιός μας δεν θέλει να μας αφήσει να ενηλικιωθούμε και να απελευθερωθούμε είναι πολύ δύσκολο για εμάς να το πετύχουμε. Μπορεί, εκ πρώτης όψεως, εξωτερικά, να είμαστε επιτυχημένοι οικογενειάρχες, πεπεισμένοι εργένηδες, καλοί επιστήμονες, ιδιαίτερα εργατικοί και άριστα ενσωματωμένοι στο μικρόκοσμο που ζούμε, στην πραγματικότητα, όμως, να συνεχίζουμε να είμαστε ακόμα παιδιά – και μάλιστα εξαρτημένα. Δεν απελευθερωνόμαστε ποτέ από τις «φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», γιατί μας ελέγχουν αυτά τα παλιά δεσμά κυριαρχίας. Ζούμε την ψυχική ομηρία μιας γονεϊκής κάθειρξης.
Βιώνοντας μία εξαρτημένη σχέση με τη μητέρα μας (πολλαπλά τηλεφωνήματα κατά τη διάρκεια της ημέρας και πλήρη αναφορά για κάθε μας σκέψη και πράξη), είναι πολύ πιθανό να έχουμε ενοχές κάθεφορά που νιώθουμε την ανάγκη να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά σε αυτόν που ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε και παντρευτήκαμε.
Πολύ πιθανό μάλιστα να φτάσουμε ακόμα και στο σημείο να ζούμε το γάμο μας, λες και πρόκειται για μία εξωσυζυγική σχέση. Στερούμενοι το δικαίωμα και την προοπτική της αποκλειστικότητας που θα μπορούσαμε να έχουμε με το σύζυγό μας, αν θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι, παραμένουμε πάντοτε ασυναίσθητα – αιμομικτικά – δεμένοι και δεσμευμένοι με την πατρική μας οικογένεια: κάθε φορά που τα βρίσκουμε «σκούρα» στη ζωή ή στο γάμο μας, μας κυριεύει η ενδόμυχη τάση να επιστρέψου μεπάλι στην κοιλιά της μάνας μας.
-Ποιες είναι οι συνέπειες μιας εξαρτημένης σχέσης με τους γονείς μας;
-Εγκλωβισμένοι σε μία εξαρτητική σχέση, το ελεύθερο «εγώ» μας χάνεται σε ένα συμβιωτικό «εμείς». Αποτελούμε ένα μέρος – μία προέκταση – του άλλου: του πατέρα μας, της μητέρας μας, του αδερφού μας, του φίλου μας ή του «κολλητού» μας φίλου/της «κολλητής» μας φίλης. Αισθανόμαστε συνδεδεμένοι με τον ομφάλιο λώρο και είμαστε ανίκανοι – και μόνο στην ιδέα – να τον κόψουμε. Παγιδευμένοι σε μία συμβιωτική σχέση, η αναφορά της ζωής μας γίνεται πάντοτε σ’ αυτόν που νιώθουμε ότι μας κηδεμονεύει. Ενδόμυχα πιστεύουμε ότι αν ενηλικιωθούμε θα τον χάσουμε. Βιώνουμε την προοπτική ανάπτυξης και προόδου ως απειλή και προδοσία. Ψάχνουμε κηδεμόνα αντί για σύζυγο. Προσκολλόμαστε, αντί να συσχετιστούμε. Τραυματισμένοι από μία κτητική-κυριαρχική μητέρα, έναν αδιάφορο ή απόντα πατέρα, από γονείς που μας παραμελούσανε, μας υπονόμευαν και μας κακοποιούσαν είτε σωματικά-λεκτικά είτε ψυχολογικά, χάσαμε την ευκαιρία να αναπτύξουμε την προσωπικότητά μας και παραμένουμε υποταγμένοι σε αυτούς που είχαμε ανάγκη ως παιδιά, για να επιβιώσουμε.
-Τι θα λέγατε για τον έρωτα και την τοποθέτησή του στο πλαίσιο της εκκλησίας;
-Η άκρως ερωτική περιγραφή της ιερής ένωσης του ανδρόγυνου ως «σαρξ μία» (Ματθ. 19,6) δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Η αγάπη είναι έκφραση της ψυχοσωματικής μέθεξης των δύο αγαπώντων προσώπων: δύο ψυχές σε ένα σώμα και δύο σώματα σε μια ψυχή. Στην εκκλησιαστική βίωση του έρωτα όχι μόνο καταργείται ο διαχωρισμός του ανθρώπου σε σώμα και ψυχή, αλλά καταργείται και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου σε μία μονοδιάστατη αυτο-ύπαρξη ή αυτοθέωση, προκειμένου να ενωθεί με αυτόν που έχει αγαπήσει.
Σε αντίθεση με τις πουριτανικές απόψεις που επικρατούν για τη σεξουαλικότητα και πηγάζουν από μία λανθάνουσα και παθολογική θρησκευτικότητα, η εκκλησιαστική βίωση του έρωτα περιλαμβάνει οπωσδήποτε και τη σωματική σχέση σε πρόσωπα που ενώνονται εν Χριστώ.
Ποια είναι η Χριστίνα Σεραφείμ
Η Χριστίνα Σεραφείμ είναι αριστούχος Διδάκτωρ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, όπου και σπούδασε Γερμανική Λογοτεχνία, Ψυχολογία και Παιδαγωγική. Καλεσμένη ως ομιλήτρια σε επιστημονικά συνέδρια της αρέσει να μιλάει για την τέχνη, το ρομαντισμό και την παθολογική αγάπη. Ζει στη Θεσσαλονίκη με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά. Μυστικό της όπλο και πηγή έμπνευσης είναι το γραφείο της στο κέντρο της πόλης όπου κάνει προσωπικές συνεδρίες για την απελευθέρωση από διάφορες καθημερινές εξαρτήσεις όπως είναι το κάπνισμα, η διαταραχή επεισοδιακής πολυφαγίας και η συνεξάρτηση.
Περισσότερα: www.christinaserafim.com.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ:
