Συνέντευξη στην Λεμονιά Βασβάνη
Από την έντυπη έκδοση "Τύπος Θεσσαλονίκης"
Ο Μανώλης Φάμελλος ανεβαίνει στη μουσική σκηνή Papagalos (Λόρδου Βύρωνος 3), στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 22/4/23 με το Stand up tragedy μετά μουσικής.
Στις αποσκευές του θα έχει τον τελευταίο του δίσκο, «Η ζωή ήταν σήμερα» που επανακυκλοφορεί σε βινύλιο. Ο γνωστός καλλιτέχνης μίλησε στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» για την παράσταση που ετοιμάζει, αλλά και για την επαφή του με το κοινό που κάθε βράδυ είναι μοναδική και διαφορετική.
Επίσης αναφέρθηκε στον δίσκο – αφιέρωμα στον Λουκιανό Κηλαηδόνη, αλλά και στη μουσική που του δίνει έμπνευση.
-Stand up tragedy μετά μουσικής. Γιατί επιλέξατε αυτό τον τίτλο και τι θα ακούσουμε και θα δούμε επί σκηνής;
-Βλέποντας τα τραγούδια μου εξ αποστάσεως και κάπως με μισό μάτι είδα πως κυριαρχούσε αυτό το τραγικό στοιχείο… Με τα χρόνια κατέληξαν να συνοδεύονται στα ζωντανά και από διηγήσεις για τα περιστατικά που τα γέννησαν, πράγμα που έκανε φονικότερο το μείγμα. Έτσι σκέφτηκα για να τα έχω καλά με την συνείδηση μου, να προσθέσω τον υπότιτλο για να γνωρίζει τι θα έχει να αντιμετωπίσει ο ανυποψίαστος ακροατής. Μέχρι στιγμής πάντως όλοι με βλέπουνε με κάποια συμπάθεια πράγμα που πρέπει να ομολογήσω πως ήταν υστερόβουλα και το ζητούμενο….
-Πώς νιώθετε κάθε φορά που κάνετε ένα live. Τι δυναμική έχει η ζωντανή επικοινωνία με το κοινό;
-Εδώ υπάρχει η μοναδικότητα της κάθε βραδιάς και όσο κι αν ελέγχουμε από την σκηνή τουλάχιστον, τους συντελεστές, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να προβλεφθεί. Είναι ένας μαγικός καθρέφτης αυτός και είτε μορφάζεις είτε χαμογελάς δεν ξέρεις πως θα ανταποκριθεί το είδωλο, δηλαδή το κοινό σου από την άλλη πλευρά.
-Ο τελευταίος σας δίσκος επανακυκλοφορεί σε βινύλιο. Πώς το αποφασίσατε; Τι ξεχωρίζετε στα βινύλια;
-Το πόσο ευάλωτα είναι. Δεν είναι εμπορικές αποφάσεις αυτές και ευτυχώς επειδή αν σκεφτόμασταν εμπορικά θα είχαμε εγκαταλείψει την προσπάθεια. Τώρα τουλάχιστον μας δίνεται η δυνατότητα μιας ηρωικής χρεοκοπίας. Φτάνει βέβαια τα βινύλια να μη γίνονται αντικείμενα προς έκθεση και μόνο.
-Ποιες οι χίμαιρες που κυνηγάτε/ κυνηγάμε; Και γιατί συχνά χάνουμε τον δρόμο μας στην πορεία;
-Ευτυχώς που συμβαίνει αυτό μια που δεν θα μπορούσαμε να βρούμε τον εαυτό μας διαφορετικά παρά μόνο βγαίνοντας εκτός πορείας και ξεγελώντας το σύστημα πλοήγησης.
Χίμαιρες ίσως και να είναι τα τραγούδια στην περίπτωση μου άλλα ότι και να έχω καταφέρει να εξημερώσω, πάντα αυτό ξαναγεννιέται με μια νέα μορφή μέσα σε ένα όνειρο ή κατά προτίμηση σε έναν εφιάλτη.
-Ανάμεσα στα κομμάτια του δίσκου υπάρχει και το Insta girl. Πώς προέκυψε το τραγούδι και ποια η δική σας σχέση με τα social media;
-Πολύ κακό για περισσότερο τίποτα όπως έχω ξαναπεί και η πιο δυσάρεστη αγγαρεία για μένα. Αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να με υποκαταστήσει παρά την αμοιβή που προσφέρω. Όλοι είναι υπερβολικά απασχολημένοι με τον εαυτό τους και δικαιολογημένα…
Ουδέν κακόν αμιγές καλού πάντως και ιδού η ευκαιρία να επανεκτιμήσω την χειροπιαστή πραγματικότητα με τις κρυμμένες χάρες της.
Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι για ένα κορίτσι-ιδέα, που κάπως πένθιμα αποχαιρετά τον κόσμο και γίνεται ολόγραμμα. Βγήκε κάπως αδιέξοδο βέβαια αλλά αυτά έχει η ζωή των ψηφίων.
-Μετράτε χρόνια παρουσίας στην μουσική. Τι είναι αυτό που σας δίνει ελπίδα και τι αυτό που σας πικραίνει περισσότερο;
-Όσο παραμένει κάτι ζωντανό σου προσφέρει εμπειρία κάτι το οποίο εγώ εξακολουθώ να απολαμβάνω, ίσως και κάπως μαζοχιστικά, περισσότερο μάλιστα. Αυτό είναι ο πυρήνας του πράγματος όπως το αντιλαμβάνομαι και ιδιαίτερα στο πώς γράφεται ένα τραγούδι…
Η ελπίδα την οποία δεν απαξιώνω ποτέ αλλά και η πικρία που είναι σύντροφος παντοτινή, ας παίζουν με αρμονία τους ρόλους τους. Τίποτα δεν πρέπει όμως να μας απομακρύνει από το κέντρο, την εμπειρία, εκεί πρέπει να δώσουμε ολόκληρο τον εαυτό μας.
-Τι σας εμπνέει;
-Ίσως το κάτι αυτό να κρύβεται πάντα σε διαφορετικό μέρος με τέτοια επιμονή που μοιάζει να το κάνει απλά και μόνο για να γελάσει μαζί μας. Σκεφτείτε αυτούς τους γρίφους που μας καλούν να βρούμε το λάθος στην εικόνα. Για κάτι τέτοιο πρόκειται, κάποια αδιόρατα φορτία στον χώρο, όπως είπα όμως μετακινούνται συνεχώς σαν τα ηλεκτρόνια. Εσύ ένα ανοίγεις κάποιο ντουλάπι και οι λέξεις ξεχύνονται άλλα την επόμενη μέρα το ανοίγεις ξανά και είναι άδειο.
-Μιλήστε μας για τον δίσκο – αφιέρωμα στον Λουκιανό Κηλαηδόνη… Πώς γεννήθηκε η ιδέα και τι ξεχωρίζετε στην καλλιτεχνική πορεία του Κηλαηδόνη;
-Κυρίως το γεγονός πως «έσπασε» τα όρια του ρόλο που του δόθηκε και μεθοδικά (αλλά με καμία σοβαροφάνεια) μέσα στα χρόνια έγινε ο ίδιος παραγωγός, σκηνοθέτης κι εκτελεστής μιας ριζικά νέας πρότασης που ήταν αδιαμεσολάβητα αυτός ο ίδιος.
Η ιδέα ίσως να γεννήθηκε από κάτι σαν αυτό που σας περιέγραψα μόλις πριν. Πάντα νιώθω πως το δικό του θετικό φορτίο εξακολουθεί να πλανιέται στο χώρο και να συνομιλεί με πράγματα πολύ σημερινά.
-Φεύγετε για μακρινό ταξίδι με το ΙΧ. Ποιους 5 δίσκους θα ακούτε στην διαδρομή ;
-Πάντα θέλω στις διαδρομές αυτές να εξερευνώ νέα πράγματα… Μια που μιλάμε για έμπνευση από εκεί αντλώ και εγώ ίσως όχι την πλοκή αλλά την ατμόσφαιρα του έργου. Θα έπαιρνα λοιπόν τους τελευταίους δίσκους των Damien Jurado,National,Benjamin Biolay,Bartees Strange και Ruston Kelly.
*Ώρα έναρξης 22.00. Είσοδος 10 ευρώ.
