Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Η χώρα στενάζει από το πρώτο κύμα καύσωνα του φετινού καλοκαιριού και το «ΤyposThes» σάς έχει ετοιμάσει ένα σπέσιαλ αφιέρωμα με 10+1 ταινίες που βάζουν φωτιά στην οθόνη:
Body Heat (1981), του Λόρενς Κάσνταν
Η ζέστη δημιουργεί κλυδωνισμούς, η ζέστη φέρνει παράκρουση ψυχική, νοητική και σωματική. Η ζέστη γεννά πάθη της σάρκας και ξυπνά τους διαβόλους του μυαλού. Ο Ουίλιαμ Χαρτ πέφτει στον ιστό της Κάθλιν Τέρνερ σε ένα υποδειγματικό νεό-νουάρ που κυλιέται στη λάβα της εξαπάτησης και της λαγνείας. Ταινία που κοχλάζει και σε παρασέρνει σε ένα ολόκαυτο ερωτικό παιχνίδι που οδηγεί στην προδοσία και στην .
Do the Right Thing (1989), του Σπάικ Λι
Σε αυτή τη γειτονιά της Νέας Υόρκης, τα πάντα βρίσκονται στο σημείο βρασμού. Ο ιδρώτας ρέει, οι εντάσεις μαίνονται υπογείως και το καζάνι είναι ήδη ξέχειλο. Σε αυτή τη γειτονιά, άπαντες θα ανακαλύψουν πολύ σύντομα πόσο δύσκολα υλοποιούνται αυτές οι τέσσερις λεξούλες που μοιάζουν με ανέφικτο ευχολόγιο. Στα ερείπια μιας καμένης πιτσαρίας, στάχτη και αποκαΐδια όλες οι ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.
Summer of Sam (1999), του Σπάικ Λι
Σπάικ Λι, μέρος δεύτερο. Δέκα χρόνια μετά το «Κάνε το σωστό», ο αγαπημένος Αφροαμερικάνος δημιουργός αντλεί έμπνευση από τα αληθινά γεγονότα του 1977, όταν ο διαβόητος δολοφόνος με το παρατσούκλι “Sam” σκορπούσε τον τρόμο στη Νέα Υόρκη εν μέσω αφόρητου καύσωνα. Μια γειτονιά που φέρεται σαν να είναι ο ομφαλός της Γης, σε ένα καλοκαίρι που θα μείνει αλησμόνητο στους πάντες. Ο Σαμ σκορπά τον τρόμο υπογείως, πλαγίως, εμμέσως και αδιακρίτως. Ο Σπάικ Λι ακτινογραφεί και βυθομετρά έναν μικρόκοσμο με ειρωνεία και τρυφερότητα την ίδια ακριβώς στιγμή.
12 Angry Men (1957), του Σίντνεϊ Λιούμετ
Μια αίθουσα όπου συσκέπτονται 12 άνθρωποι που συναντιούνται για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ο υδράργυρος βρίσκεται στα ύψη, τα νεύρα είναι τεντωμένα, η αίσθηση εγκλεισμού ολοένα μεγαλώνει. Στα χέρια τους βρίσκεται η μοίρα ενός ανθρώπου. Ένα ασύλληπτο σκηνοθετικό ντεμπούτο από έναν αληθινό μάστορα του αμερικάνικου σινεμά. Ο Χένρι Φόντα φορέας και φάρος της ηθικής, έτοιμος να δώσει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για τα ιδεώδη μιας ολόκληρης κοινωνίας. Επίδειξη ύφους και τεχνικής στη σκηνοθεσία, απροσμέτρητου κάλλους ερμηνείες από όλο το καστ.
Dog Day Afternoon (1975), του Σίντνεϊ Λιούμετ
Λιούμετ μέρος δεύτερο, σε μια ταινία που σου προκαλεί φυσική δυσανεξία: σχεδόν αγκομαχάς, ασφυκτιάς και ιδρώνεις μαζί με τους ήρωες που βαδίζουν προς μια αναπόδραστη μέρα. Ένα απόγευμα που ξεκίνησε ηρωικά και ολοκληρώθηκε πένθιμα, το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης ήττας. Ο Αλ Πατσίνο στα καλύτερά του, ο Τζον Καζάλε σε έναν από τους λίγους ρόλους που πρόλαβε να μας δείξει το ερμηνευτικό του διαμέτρημα.
Dog Days (2001), του Ούλριχ Ζάιντλ
Στον κόσμο του Ούλριχ Ζάιντλ, δεν υπάρχει τίποτα το καλλωπισμένο, τίποτα το φροντισμένο ή σουλουπωμένο. Τα πάντα είναι δοσμένα σε ένα εκτυφλωτικό φως ακατανίκητης μετριότητας και ασχήμιας. Σε αυτές τις μέρες καύσωνα και ιδρώτα, οι άνθρωποι αποκτηνώνονται, χάνουν την υπόστασή τους. Ο Ζάιντλ είναι ένας ιππότης της ανθρώπινης μιζέριας, την οποία καθιστά τόσο μα τόσο ανθρώπινη ακριβώς επειδή δεν μπαίνει ποτέ στον κόπο να την καμουφλάρει.
Betty Blue (1986), του Ζαν-Ζακ Μπενέξ
Βασισμένο στο μυθιστόρημα 37°2 του Φιλίπ Ντιζάν, το ερωτικό-ψυχολογικό δράμα του Ζαν-Ζαν Μπενέξ (που ενίοτε διαθέτει και πινελιές θρίλερ) είναι πυρίκαυστο, χειμαρρώδες, ασυγκράτητο και παθιασμένο. Όπως ακριβώς ένας έρωτας που γεννιέται, θεριεύει και πεθαίνει στην κάψα του καλοκαιριού, όταν η ζέστη πυροδοτεί όλες τις ανομολόγητες επιθυμίες.
Stray Dog (1949), του Ακίρα Κουροσάουα
Ένα συναρπαστικό οδοιπορικό στο φλεγόμενο Τόκιο, που αγκομαχά κάτω από το βάρος του καύσωνα. Μια αστυνομική αναζήτηση που σύντομα αποκτά διαστάσεις υπαρξιακής περιπέτειας. Ένα χαμένο όπλο, ένας απελπισμένος αγώνας για την ανάκτηση της τιμής και της αξιοπρέπειας, που βρίσκονται πλέον στα τάρταρα Από τα πρώιμα διαμάντια του κολοσσιαίου Ιάπωνα σκηνοθέτη.
Οι απέναντι (1981), του Γιώργου Πανουσόπουλου
Η ψυχή και τα σπλάχνα του ελληνικού καλοκαιριού. Ο Γιώργος Πανουσόπουλος υπογράφει μία από τις σπουδαιότερες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Η κάψα, η προσμονή, η ρουτίνα της προδιαγεγραμμένης ζωής, ο παλμός της εποχής, το τσιμέντο της πόλης, τα άστρα που λαμπυρίζουν στον έναστρο ουρανό της νύχτας και φωτίζουν δρόμους μακρινούς και ονειρώδεις. Ο Άρης Ρέτσος και η Μπέτι Λιβανού σε μία από τις ομορφότερες απεικονίσεις ενός έρωτα που πεθαίνει προτού καλά καλά γεννηθεί.
Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου (1991), του Παντελή Βούλγαρη
Όταν η πόλη ερημώνει, βγαίνουν σεργιάνι οι μοναξιές. Η απόλυτη ησυχία κρύβει μέσα της έναν υπόκωφο κρότο και οι σκιές χορεύουν αυτονομημένες από τα σώματα στο λιοπύρι του μπετόν. Τρεις ιστορίες, τρεις διασταυρώσεις μοναξιάς, τρεις λυγμοί που χάνονται στην άπνοια του ελληνικού αστικού καλοκαιριού. Ένας από τους τελευταίους ρόλους όπου θαυμάσαμε το αδιανόητο ερμηνευτικό βεληνεκές του τεράστιου Θανάση Βέγγου.
Σπιρτόκουτο (2002), του Γιάννη Οικονομίδη
Το 2002 ο Γιάννης Οικονομίδης δεν είχε αποκτήσει καλτ στάτους, ούτε είχε τυποποιηθεί σε μια προβλεπόμενη μανιέρα. Και το Σπιρτόκουτο, που είχε σκάσει σαν βόμβα στις αρχές των 00s, υλοποιεί την υπόσχεση που αφήνει ο υπότιτλός του. Ένας πόλεμος σε τέσσερις τοίχους, στην καρδιά του ελληνικού αστικού καύσωνα, στον πυρήνα της μικροαστικής οικογένειας, στην ψυχή μιας χώρας που παραδίδεται στις εσωτερικές της φλόγες.
