*Της Λεμονιάς Βασβάνη | Από την έντυπη έκδοση "Τύπος Θεσσαλονίκης"
Η επικών διαστάσεων συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στον Αντώνη Μποσκοΐτη το 2013 και που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση κατά την πρώτη δημοσίευση της την επόμενη μέρα του θανάτου του ποιητή, «ζωντανεύει» στην παράσταση «Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι».
Επί σκηνής ο δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και συγγραφέας υποδύεται τον εαυτό του, ενώ τον γνωστό ποιητή ερμηνεύει ο Χάρης Φλέουρας.
Έχοντας διαγράψει ήδη μια επιτυχημένη πορεία στην Αθήνα στον Πολυχώρο VAULT, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία τη Δευτέρα 11 και Τρίτη 12 Μαρτίου στις 21:00.
«Υπάρχουν στιγμές, που νιώθουμε ως και την ανάσα των θεατών μέχρι το ξέσπασμα του χειροκροτήματος τους», ανέφερε στο TyposThes ο κ. Φλέουρας για την ένθερμη ανταπόκριση του κοινού σε αυτή την παραγωγή. Ο ίδιος είπε πως μέσα από αυτή την παράσταση έμαθε περισσότερα για τον Χριστιανόπουλο όχι μόνο ως καλλιτέχνη αλλά και ως προσωπικότητα. Μίλησε για το θέατρο και την συνεργασία με τον Μποσκοΐτη, ενώ είπε πως δεν έχει απωθημένα στην δουλειά του. Για τους νέους είπε πως προσπαθεί να τους εμψυχώσει με όλες μου τις δυνάμεις, ενώ σχολιάζοντας το τι του έχει αφήσει το «Ταγκαλάκι» είπε πως όταν όλο αυτό το ταξίδι τελειώσει θα νοσταλγεί τον ρόλο του Χριστιανόπουλου.
-Τι γνωρίζατε για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο πριν τον υποδυθείτε στη σκηνή;
-Νομίζω ότι και όλοι όσοι ασχολούνται με την τέχνη, αλλά δεν είχαν την τύχη να συνομιλήσουν μαζί του, όπως συνέβη με τον Αντώνη που θεατροποίησε τη συνέντευξη τους. Ο Χριστιανόπουλος ήταν για μένα ένας σαφώς τρομερά αξιόλογος ποιητής, τολμηρός για την εποχή που «έσκασε μύτη» στην Ελλάδα, αλλά και ένας πολύ παράξενος άνθρωπος, όπως τον παρακολουθούσα μέσα από συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις. Μετά από την παράσταση, έχοντας μελετήσει τον λόγο του πολύ, αλλά και την ιδιοσυγκρασία του, θεωρώ ότι τον έμαθα καλά κι εγώ, όχι μόνο σαν καλλιτέχνη, αλλά και σαν προσωπικότητα.
-Έχετε κάποια κοινά σημεία με τον ποιητή;
-Ίσως το καυστικό του χιούμορ και τις «θανατερές» ατάκες του. Είναι κάτι που επισημαίνουν οι φίλοι μου, που με ξέρουν χρόνια, και που με βλέπουν όπως τον υποδύομαι στην παράσταση.
-Ποια η δική σας σχέση με την ποίηση;
-Ευκαιριακή, αλλά σταθερή. Δεν είμαι όλη μέρα με μια ποιητική συλλογή στα χέρια, αλλά υπάρχουν πολλές στιγμές που μπορεί ν’ ανοίξω ένα βιβλίο – απ’ αυτά που υπάρχουν στον προσωπικό μου χώρο -, να διαβάσω κάτι και να ταυτιστώ μαζί του μία συγκεκριμένη στιγμή. Όταν, λοιπόν, ένα ρίγος σε διαπερνά μέσω της γραφής κάποιου άλλου, που σαν να σκεφτόταν εσένα όταν έγραφε με τον τρόπο του, αποκαλύπτει και τη δική σου σχέση με την ποίηση, η οποία δεν θα δίσταζα να πω ότι είναι η κορυφαία των τεχνών.
-Τι είναι αυτό που έκανε την συγκεκριμένη συνέντευξη που ζωντανεύει επί σκηνής να ξεχωρίσει;
-Δεν θα περιαυτολογήσω, γιατί αν το κάνω, πιστέψτε με, κινδυνεύω να την «ψωνίσω» και δεν έχω καμία τέτοια πρόθεση. Σίγουρα είναι ωραίο να έρχονται από το θέατρο ο Νιάρχος, ο Χρονάς, η Ζατέλη και άλλα Ιερά Τέρατα της λογοτεχνίας και της ποίησης, «στολίζοντας» σε με τα πιο θερμά λόγια για την ερμηνεία σου. Εγώ, όμως, θα πω ότι εν αρχή ην ο λόγος και το θεατροποιημένο κείμενο του Αντώνη κάνει πραγματικά τον θεατή να μη θέλει να χάσει την παραμικρή ατάκα. Υπάρχουν στιγμές, ξέρετε, που νιώθουμε ως και την ανάσα των θεατών μέχρι το ξέσπασμα του χειροκροτήματος τους. Είναι η πιο όμορφη συνθήκη για κάθε ηθοποιό που βρίσκεται στη σκηνή και επί 70 λεπτά βγάζει κυριολεκτικά τα συκώτια του.
-Πώς ήταν η συνεργασία με τον κ. Μποσκοϊτη;
-Είμαστε φίλοι χρόνων, κάναμε και κάνουμε παρέα καθημερινά, μιλάμε στα τηλέφωνα, οπότε νιώθουμε ολότελα δέσμιοι ενός παρεΐστικου κλίματος και χωρίς να έχουμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας. Η αλήθεια αυτή είναι. Επιπλέον ο Αντώνης εμένα είχε κατά νου για το ρόλο όταν ετοίμαζε την παράσταση, οπότε πως να μην του είμαι ευγνώμων για την εμπιστοσύνη του; Για το σκηνοθετικό κομμάτι, τα έχει πει ο ίδιος πολλές φορές, ουσιαστικά συνυπογράφουμε αυτό το μέρος της παράστασης. Θα πω, όμως, για τον Αντώνη ως ηθοποιό, που μέρα με τη μέρα, από παράσταση σε παράσταση, στέκεται δίπλα μου πετυχαίνοντας ακόμη και με ένα βλέμμα του να καθοδηγήσει τον θεατή. Η επιτυχία του έγκειται σε κάτι πολύ βασικό και σχεδόν ακατόρθωτο ή πολύ δύσκολο για κάθε συνάδελφο ηθοποιό: Πολύ απλά υποδύεται τον εαυτό του, τον interviewer του Χριστιανόπουλου, και γι’ αυτό μοιάζει σαν να ξαναζεί σε κάθε παράσταση τη συνέντευξη από την αρχή.
-Εργάζεστε ακατάπαυστα στο θέατρο από το 1998. Ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές; Και υπάρχει κάποια εποχή που θυμάστε με νοσταλγία;
-Οι δύσκολες στιγμές έχουν να κάνουν με τις οικονομικές συνθήκες και μόνο μ’ αυτές. Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν πως δεν γίνεται να δουλεύεις, να βγάζεις τα συκώτια σου- όπως προανάφερα- και να έχεις άδειο ψυγείο ή λογαριασμούς να τρέχουν. Είναι κρίμα κι άδικο για κάθε άνθρωπο που κάνει μία δουλειά με ευσυνειδησία. Ευτυχώς νιώθω ότι τώρα τα πράγματα μπαίνουν σε μία καλή ροή, μια και έχω την ευκαιρία φέτος να παίζω σε δύο παραστάσεις που «τρέχουν» στην Αθήνα. Δεν νοσταλγώ εποχές, δεν ξεχωρίζω ρόλους, αφού πάντα απολαμβάνω το συνταξίδεμα με άλλους ανθρώπους για ένα κοινό σκοπό. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, αν υποτεθεί πως κάθε Δευτερότριτο ανυπομονώ να συναντηθώ με το αθηναϊκό κοινό στο «Ταγκαλάκι», ίσως αυτός ο ρόλος, του Χριστιανόπουλου, θα με κάνει να τον νοσταλγώ όταν όλα θα έχουν τελειώσει. Νωρίς είναι ακόμη, τώρα ξεκίνησαν όλα, ας μη μελαγχολούμε (γέλια).
-Έχετε ρόλους που ονειρεύεστε να ερμηνεύσετε;
-Είμαι ανοιχτός στον οποιονδήποτε ρόλο και δεν με νοιάζει αν είναι μικρός ή μεγάλος σε έκταση. Κάθε ρόλος είναι μια καταβύθιση στα εσώψυχά σου, ένα μοίρασμα με τους άλλους, από τους συναδέλφους σου μέχρι τους ανθρώπους που κόβουν εισιτήριο για να σε δουν. Δεν έχω απωθημένα, ειλικρινά, ευτύχησα να συνεργαστώ με σπουδαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Εύχομαι το ίδιο για όλους τους συναδέλφους.
-Πώς βλέπετε του νεότερους συναδέρφους σας;
-Υπάρχει ένα άγχος όπως και σε κάθε δουλειά. Για μένα ηθοποιός σημαίνει εργάτης του θεάτρου δίχως φυσικά να σνομπάρω τα άλλα μέσα, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, στην οποία πλέον βλέπουμε κορυφαίους ηθοποιούς. Πολλοί νέοι – γνωστό τοις πάσι – πασχίζουν να μπουν σε κάποιο σήριαλ και να γίνουν γνωστοί, ας μην ξεχνάνε όμως πως η «δόξα» της τηλεόρασης είναι πρόσκαιρη και με ημερομηνία λήξης. Τυχαίνει ωστόσο να διδάσκω υποκριτική σε δραματικές σχολές και να βλέπω την αγωνία των νέων παιδιών, την οποία συμμερίζομαι, προσπαθώντας να τους εμψυχώσω με όλες μου τις δυνάμεις.
-Ποια τα επόμενα βήματά σας;
Μέχρι στιγμής, έχουμε κλείσει περιοδεία με το «Ταγκαλάκι» σε όλη την ελληνική επικράτεια. Πήραμε ήδη παράταση στην Αθήνα μέχρι τον Απρίλιο, αλλά στα μέσα του Μάρτη θα ξαναπαίξουμε στη Θεσσαλονίκη και στο θέατρο Αμαλία, ενώ έπονται η Πάτρα, η Πτολεμαΐδα, το Ναύπλιο, η Αίγινα κ.α. Υπάρχουν μέχρι και προτάσεις για ανέβασμα της παράστασης σε δύο χώρες του εξωτερικού, στις οποίες παίζονται ανελλιπώς τα κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ του Αντώνη από το 2002 μέχρι σήμερα. Θα δείξει, όπως ήδη σας είπα, τώρα αρχίζουν όλα.
Χρήσιμα
Τιμές εισιτηρίων: €15 Γενική Είσοδος & €13 Μειωμένο (Ανέργων – Φοιτητών - Αμέα).
