*Της Λεμονιάς Βασβάνη | Από την έντυπη έκδοση "Τύπος Θεσσαλονίκης"
Ήταν το 1983 όταν o Κώστας Φέρρης σκηνοθέτησε και παρουσίασε, σε σενάριο του ίδιου και της Σωτηρίας Λεονάρδου, την ταινία «Ρεμπέτικο», η οποία με αφορμή την πορεία μιας τραγουδίστριας του ρεμπέτικου (υπονοείται η Μαρίκα Νίνου), κατέγραψε την Ελλάδα του μεσοπολέμου, τα ρεμπέτικα, τη ζωή των καλλιτεχνών, τη ζωή στα προσφυγικά.
Για τις ανάγκες του φιλμ ο Σταύρος Ξαρχάκος δημιούργησε νέα τραγούδια φτιαγμένα με παλιά συνταγή που έδιναν την αίσθηση ότι πρόκειται για παλιά ρεμπέτικα.
Ο δίσκος ''Ρεμπέτικο'' έκτοτε ε γνώρισε πολλές επανακυκλοφορίες και πούλησε περισσότερα από 250.000 αντίτυπα, δίνοντας νέα ώθηση στο ρεμπέτικο.
«Το Δίχτυ», η «Μπουρνοβαλιά», «Τα παιδιά της Άμυνας» και το «Στο Θωμά» είναι μερικά μόνο από τα πιο γνωστά τραγούδια του θρυλικού άλμπουμ.
Το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου ( 8:30 μ.μ.) στο Θέατρο Δάσους θα έχουμε την ευκαιρία να τα απολαύσουμε ζωντανά! Η σκηνή θα μετατραπεί σε ρεμπέτικο πάλκο για να φιλοξενήσει αυτήν την ιστορική συναυλία, που καθήλωσε και συγκίνησε 12.000 θεατές στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής Αθήνας .
«Το πρώτο άκουσμα του «Ρεμπέτικου» όταν ήμουν παιδί αποτέλεσε ένα πολιτισμικό σοκ για μένα. Την ταινία την είδα κάποια χρόνια αργότερα κι εκεί κατάλαβα την ομορφιά αυτού του απόλυτου παντρέματος του κινηματογράφου και της μουσικής» ανέφερε στο «ΤyposThes» ο Νεοκλής Νεοφυτίδης που παίζει πιάνο στην παράσταση «Σταύρος Ξαρχάκος ~ Ρεμπέτικο ~ 40 χρόνια μετά». Είπε ότι «Τα παλαιότερα τραγούδια μας αγγίζουν γιατί είναι βαθιά βιωμένα από γενιές και γενιές και τα έχει δικαιώσει ο χρόνος μέσα στη συλλογική μας συνείδηση», ενώ για τον Σταύρο Ξαρχάκο ανέφερε πως «Η μουσική του έχει εγγραφεί πλέον στο συλλογικό μας DNA».
-Συμμετέχετε στο «Ρεμπέτικο». Πώς είναι αυτή η εμπειρία που θα ζήσει και η Θεσσαλονίκη;
-Πιστεύω ότι αυτή η επετειακή συναυλία του «Ρεμπέτικου» θα είναι μια μοναδική εμπειρία για το κοινό της Θεσσαλονίκης. Έτσι ακριβώς όπως τη βιώσαμε όλοι οι συντελεστές της παράστασης και το κοινό στις συναυλίες του Ηρωδείου και του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Ως μια πορεία προς μια ψυχική συνάντηση και μια λυτρωτική επικοινωνία μέσα από τα εμβληματικά τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου.
-Τι θυμάστε από όταν πρωτοείδατε την ταινία; Και τι από την μουσική της;
-Θυμάμαι ότι είχα ακούσει πρώτα τη μουσική σε βινύλιο… ήμουνα μαθητής ακόμα στην Κύπρο. Για ένα πολύ νέο παιδί εκείνης της εποχής στην Κύπρο, με ακούσματα κάπως περιορισμένα ακόμα, το άκουσμα του «Ρεμπέτικου» αποτέλεσε ένα πολιτισμικό σοκ. Ήταν ένα άκουσμα που έβγαινε από τα έγκατα της γης, τόσο ζωντανό, τόσο διεισδυτικό. Θα έλεγα ότι ήταν από εκείνους τους λίγους δίσκους που οριοθέτησαν την αντίληψη μου για τη μουσική και το τραγούδι. Την ταινία την είδα κάποια χρόνια αργότερα κι εκεί κατάλαβα την ομορφιά αυτού του απόλυτου παντρέματος του κινηματογράφου και της μουσικής. Βεβαίως η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου πορεύτηκε ανεξάρτητα ως ένα αυτόνομο έργο μέσα στη διαχρονικότητα κι έγινε ένα έργο σταθμός μέσα στην ελληνική δισκογραφία. Έχει εγγραφεί πλέον στο συλλογικό μας dna.
-Πόσο κοντά παραμένουμε στις ρίζες μας; Γιατί τα παλιότερα τραγούδια μας αγγίζουν περισσότερο;
-Θα παρομοίαζα τη σχέση μας με τις ρίζες μας όπως τη σχέση των πιο απομακρυσμένων κλαδιών και φύλλων ενός τεράστιου δέντρου με τη ρίζα του. Αυτή θα τα θρέφει πάντα, όσο κι αν αυτά απομακρυνθούν. Ευτυχώς οι ρίζες μας είναι τόσο βαθιές και πάντα θα συγκρατούν το δέντρο. Τα παλαιότερα τραγούδια μας αγγίζουν γιατί είναι βαθιά βιωμένα από γενιές και γενιές και τα έχει δικαιώσει ο χρόνος μέσα στη συλλογική μας συνείδηση. Δεν είναι όμως τυχαίο το ότι όταν ακούσουμε ένα καινούριο τραγούδι που συγγενεύει με τη ρίζα αυτή, μας κερδίζει αμέσως το άκουσμα του γιατί είναι ένα άκουσμα πραγματικά οικείο.
-Πώς είναι η συνεργασία με τον κ. Ξαρχάκο;
=Έχουμε μια πολύ δημιουργική συνεργασία η οποία διανθίζεται από συζητήσεις και πέραν της μουσικής. Κι είναι αυτό ακριβώς που την κάνει συνολικά δημιουργική. Είναι μια σχέση μαθητείας δίπλα του, μια σχέση αποκαλυπτική. Νιώθω πολύ τυχερός για όλα αυτά τα σημαντικά που μοιράζεται μαζί μου. Ο Ξαρχάκος μας διδάσκει όλους ήθος, συνέπεια, σοβαρότητα και πάνω απ’ όλα μας διδάσκει μια άλλη Ελλάδα.
-Πότε μπήκε στην ζωή σας η μουσική;
-Από πολύ μικρός. Είχα την τύχη να είναι ο πατέρας μου μουσικός οπότε κατά κάποιον τρόπο ήταν αναπόφευκτο να μπω στο μονοπάτι αυτό και να το ακολουθήσω.
-Γιατί επιλέξατε το πιάνο;
-Όταν ο πατέρας μου με ρώτησε στα δέκα μου ποιο όργανο θα ήθελα να ξεκινήσω η ακαριαία μου απάντηση ήταν το πιάνο. Ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι στα πρώτα μου ακούσματα, κυρίως κλασική μουσική αλλά και μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι, ήταν έντονο το στοιχείο του πιάνου.
-Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει σήμερα ένας μουσικός;
-Οι δυσκολίες είναι αρκετές. Πέραν της οικονομικής αβεβαιότητας που δημιουργεί το ίδιο το επάγγελμα, θα σταθώ κυρίως στη δυσκολία που έχει ένας δημιουργικός μουσικός που βιοπορίζεται αποκλειστικά από τη μουσική ως ελεύθερος επαγγελματίας, να χρηματοδοτήσει και να ηχογραφήσει τις δικές του δουλειές. Τουλάχιστον με τον τρόπο και τη συχνότητα που θα ήθελε. Και βεβαίως στη δυσκολία του να προβάλει με μια ικανοποιητική συχνότητα τις δουλειές αυτές.
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σας μουσικός και γιατί;
-Σίγουρα έχω πάρα πολλούς αγαπημένους. Θα ανατρέξω όμως στα πρώτα μου ακούσματα και θα πω τον μεγάλο Ρώσο κλασικό πιανίστα Σβιατοσλάβ Ρίχτερ. Εκεί διέκρινα για πρώτη φορά, χωρίς να μπορώ ακόμα τότε να το προσδιορίσω ακριβώς, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο βαθύ και αποκαλυπτικό στην ερμηνεία του πιάνου.
-Πέρα από καλλιτέχνης είστε και δάσκαλος. Πώς αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι την μουσική; Έχουν θέληση για μάθηση; Πώς μπλέκεται το κομμάτι της τεχνολογίας;
-Αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι νέοι έχουν κάποια βασικά κενά στα μουσικά τους ακούσματα. Είναι σαν να γνωρίζουν μια λειψή αλφάβητο. Παρατηρώ επίσης ότι πολλές φορές παρασύρονται από την εικόνα γύρω από τη μουσική και θέλουν να φτάσουν γρήγορα στο επίπεδο αυτού που ακούνε χωρίς να συνειδητοποιούνε ότι ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και πολύ-επίπεδος για να συμβεί αυτό. Εκεί είναι και το κομβικό σημείο κι εκεί κρίνεται αν έχουν πραγματική θέληση να μάθουν ένα όργανο. Σίγουρα αυτό έχει να κάνει με το εύκολο και το γρήγορο που επικρατεί στην εποχή μας. Γι’ αυτά τα παιδιά ο χρόνος κυλάει αλλιώς και βεβαίως το «κακό» κομμάτι της τεχνολογίας έχει σίγουρα επηρεάσει αρνητικά ως προς αυτό. Ευτυχώς όμως υπάρχει πολύ ταλέντο και πολλές φωτεινές εξαιρέσεις.
Χρήσιμα
ΝΕΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου,
ώρα έναρξης 8:30 μ.μ.
ΝΕΟΣ ΧΩΡΟΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τιμές εισιτηρίων: VIP Ζώνη (αριθμημένες θέσεις) 25 €. Γενική Είσοδος 20 €. Προπώληση: www.ticketservices.gr, τηλ. 210 7234567, Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ (Τσιμισκή 136) και Σάρωθρον (Κατούνη 17).
