Μία συγκινητική ιστορία εξιστορεί ο κ. Νίκος Κ., ένας από τους ανθρώπους της «Σχεδίας» στη Θεσσαλονίκη, του γνωστού ανεξάρτητου περιοδικού που πωλείται στους δρόμους, δίνοντας την ευκαιρία σε αστέγους, ανέργους και άλλους ανθρώπους που προέρχονται από κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτους πληθυσμούς να εξασφαλίσουν αξιοπρεπώς ένα εισόδημα, αλλά και ένα επιπλέον κίνητρο να ξαναχτίσουν τις ζωές τους.
Ας διαβάσουμε αναλυτικά τι συνέβη χθες, Τρίτη (5/10) στη Θεσσαλονίκη, Σβώλου και Γούναρη γωνία.
«Σήμερα είμαι κάτω από μια πολύ ευχάριστη συναισθηματική φόρτιση. Ήμουν στο πόστο Σβώλου/Γούναρη και ένα δημοτικό σχολείο, το 8ο από το Φοίνικα της Καλαμαριάς», άρχισε να με πλησιάζει.
Όταν έφθασε μπροστά μου, οι δάσκαλοι, σταμάτησαν, με πλησίασαν και με παρακάλεσαν να πω δύο λόγια στα παιδιά για τη «σχεδία» και ποιοι είμαστε εμείς που το διαθέτουμε και για ποιο λόγο.
Αιφνιδιάστηκα προς στιγμήν, γιατί πρώτη φορά, στα 2,5 χρόνια μου συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Βλέποντας το περιστατικό πολλοί περαστικοί σταμάτησαν από περιέργεια. Συνήλθα γρήγορα από τον αιφνιδιασμό της στιγμής και εξήγησα στα παιδιά τι είναι η «σχεδία» και για ποιο λόγο κυκλοφορεί.
Τα παιδιά με άκουσαν με προσοχή, και όταν τελείωσα, πέντε από αυτά σήκωσαν το χεράκι τους με 3 ευρώ για να πάρουν το περιοδικό!
Φαντάζεσαι την συγκίνησή μου εκείνη τη στιγμή.
Με ένα δάκρυ στα μάτια, τους είπα ότι θα ήθελα να χαρίσω σε όλα από ένα τεύχος,αλλά η οικονομική μου κατάσταση είναι τέτοια που δεν μπορώ.
Αυτό, όμως, που μπορώ είναι να τους το δώσω στο κόστος.
Επέμεναν να κρατήσω και τα τρία ευρώ!
Εγώ κράτησα μόνο το 1,5€ και τους είπα ότι με το υπόλοιπο να πάρουν από ένα παγωτό.
Οι δάσκαλοι με ευχαρίστησαν, πήραν από ένα τεύχος, τους ευχαρίστησα και εγώ γιατί απέδειξαν πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι και το γκρουπ απομακρύνθηκε.
Όμως, ένα από τα παιδιά άφησε τη γραμμή του και ήρθε με το 1,5€ που του επέστρεψα στο χέρι, λέγοντας:
«Κε Νίκο, εγώ έχω και άλλα χρήματα για να πάρω παγωτό. Σας παρακαλώ να τα κρατήσετε».
Εσκυψα και το φίλησα.
Οι άνθρωποι που σταμάτησαν από περιέργεια, και οι γύρω καταστηματάρχες χειροκρότησαν τα παιδιά, και πολλοί απ' αυτούς πήραν το περιοδικό!
ΥΓ.: Ένα κοριτσάκι, φεύγοντας μου είπε: «Κε Νίκο, αν είχα χρήματα θα το έπαιρνα και εγώ!» Της εξήγησα ότι έχει ένα ολόκληρο μήνα να το πάρει από οποιονδήποτε πωλητή, γιατί όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες.
Κάτι τέτοιες στιγμές μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε.
Καλή δύναμη.
