Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Σύσσωμη η αντιπολίτευση της Καγκελαρίου Μέρκελ συμφωνεί. Πρόκειται για παραβίαση της πολιτικής της Γερμανίας, η οποία έχει εγκαθιδρύσει ένα άτυπο εμπάργκο για την πώληση όπλων σε δικτατορίες και χώρες με κακό ιστορικό παραβιάσεων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η πέτρα του σκανδάλου είναι η πώληση 200 υπερσύγχρονων τανκ στην Σαουδική Αραβία. Η Άγκελα Μέρκελ από την πλευρά της αντικρούει το επιχείρημα λέγοντας πως η κυβέρνησή της με αυτό τον τρόπο «συμβάλλει για να συνεχιστεί η υποστήριξη στην ανάπτυξη της δημοκρατίας στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή».
Με αυτή τη δήλωση η Α. Μέρκελ παραβλέπει πως η Σαουδική Αραβία είναι το πλέον θεοκρατικό και αυταρχικό κράτος της Μέσης Ανατολής. Αυτό, όμως, φαντάζει ιδιαιτέρως υποκειμενικό όταν η Σαουδική Αραβία είναι ο πιο πολύτιμος σύμμαχος της Δύσης στην περιοχή, ειδικά στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή που οι ισορροπίες και οι συμμαχίες αναπλάθονται. Όμως, υπάρχει ένα καίριο άλογο σημείο στην δήλωση της Α. Μέρκελ που δεν είναι ουδόλως υποκειμενικό. Τα τανκ της Σαουδικής Αραβίας έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί, αλλά για να αναχαιτίσουν την δημοκρατία που μετά παρρησίας επικαλείται η Καγκελάριος.
Η πρώτη επέμβαση εναντίον των εξεγέρσεων
Το Μπαχρέιν είναι μια από τις μικρότερες χώρες του Περσικού Κόλπου η οποία αποτελείται από σιίτες και διοικείται από σουνίτες. Εκεί, στο Βασίλειο των Δυο Θαλασσών, συντελέστηκε η πρώτη εξωτερική επέμβαση, πριν η συμμαχία των προθύμων προχωρήσει στην επέμβαση και ντε φάκτο διχοτόμηση της Λιβύης. Στις 16 Μαρτίου του 2011, η Σαουδική Αραβία έστειλε περίπου 1.000 άνδρες και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 500, ώστε να συνδράμουν στην καταστολή των «ταραξιών». Παράλληλα, ο βασιλιάς του Μπαχρέιν, έδωσε το πράσινο φως στο Στρατό να αντιμετωπίσει τις διαδηλώσεις των σιιτών στη χώρα, κηρύττοντάς την σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ενώ η Δύση μιλούσε για «αυτοσυγκράτηση και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα» και κώφευε στην επέμβαση των ξένων στρατευμάτων, η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα. Η Σαουδική Αραβία είχε κάνει το καθήκον της, για την ίδια και τους συμμάχους της. Άλλωστε, το Μπαχρέιν φιλοξενεί τον 5ο αμερικανικό στόλο, ενώ αποτελείτε κατά 70 τοις εκατό από σιίτες, οι οποίοι κυβερνιούνται εδώ και δεκαετίες από μια μικρή κλειστή ελίτ σουνιτών. Μια πιθανή αλλαγή καθεστώτος στο Μπαχρέιν θα έθετε νέα δεδομένα τόσο για τον τραπεζικό τομέα της χώρας, είναι φορολογικός παράδεισος όπως το Κατάρ, αλλά κυρίως θα έκανε τη χώρα ευάλωτη στην ιρανική επιρροή, λόγω της πλειοψηφίας των σιιτών. Αν προστεθεί σε αυτά πως συνορεύει με τη Σαουδική Αραβία που πλήρωσε (217 δις σκόρπισε ο Αμπντάλα) για να αποφύγει την εξέγερση, το μωσαϊκό έχει συμπληρωθεί.
Οι οίκοι αξιολόγησης και το Βερολίνο
Η προάσπιση των μονοπωλίων, του αυταρχισμού, της πλουτοκρατίας και η πώληση τανκ στην Σαουδική Αραβία αποτελούν για την Α. Μέρκελ προώθηση της δημοκρατίας. Άλλωστε, αυτή η ταλαίπωρη έννοια έχει εκχυδαϊστεί προ πολλού. Αλλάζοντας λίγο θέμα ας περάσουμε στις δηλώσεις του ο υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος μίλησε για τα «ολιγοπώλια» των οίκων αξιολόγησης. Ως εκ θαύματος, ο Β. Σόιμπλε θυμήθηκε πως δεν επιτρέπεται ολόκληρη η Ευρώπη να είναι έρμαιο τριών αμερικάνικων οίκων αξιολόγησης, των Moody’s, Fitch και Standard & Poor's. Οίκοι που σπέρνουν τον πανικό και έπειτα κερδοφορούν ασύστολα σε βάρους των κρατών. Πολύ δημοκρατικό ξέσπασμα, αν μη τι άλλο.
Στην πραγματικότητα όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ηγέτιδα της, Γερμανία, ουδέποτε είχε πρόβλημα με αυτή την κατάσταση. Η αιτία είναι πως δίχως να εντάσσονται στα θεσμικά όργανα της Ευρώπης, οι εν λόγω οίκοι, ήταν ο δούρειος ίππος της λιτότητας, του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας και γενικώς της απώλειας εθνικής κυριαρχίας, με κορυφαίο παράδειγμα τη χώρα μας. Όπως το θέτει ο συγγραφέας και καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι (UMKC), Μάικλ Χάντσον [Michael Hudson], πρόκειται για την «σύγχρονη εκδοχή άμεσης στρατιωτικής επίθεσης».
Η αιτία της ενδο-συμμαχικής προστριβής ήταν η απόρριψη των οίκων στο γαλλογερμανικό σχέδιο της μετακύλισης του ελληνικού χρέους και αντικατάστασης των ομολόγων με λήξη το 2014, με άλλα διάρκειας 30 ετών. Αυτό θα ήταν «επιλεκτική χρεοκοπία» σύμφωνα με την Standard & Poor's, εξ ου και η Ε.Ε. υποχώρησε. Αυτή η ρήξη όμως προκάλεσε την αντίδραση της Γερμανίας, που ούτως ή άλλως βρισκόταν ήδη σε διαμάχη και με την ΕΚΤ για την συμμετοχή ιδιωτών στην «διάσωση» της Ελλάδας. Η τωρινή τους διαμάχη, η οποία γίνεται για την μεγιστοποίηση των κερδών των τραπεζών, δεν αλλάζει την συνεπικουρική τους φύση, όσο και ο Β. Σόιμπλε χρησιμοποιεί αγωνιστική ορολογία προς εντυπωσιασμό και δημιουργία μιας ακόμη (δημοκρατικής) αυταπάτης.
