Τον τρόμο και τον πανικό στους βιοπαλαιστές που επιθυμούν μερικές ώρες ξένοιαστου νυχτερινού ύπνου έχει σπείρει στην Περαία Θεσσαλονίκης ένα αγνώστου ταυτότητας τεράστιο πουλί. Το αφύσικα μεγάλο πτηνό επισκέπτεται την περιοχή τις νυχτερινές ώρες, όταν ο κόσμος ησυχάζει και πέφτει για ύπνο και ειδικότερα όσους κοιμούνται με τα παράθυρα ανοικτά λόγω ζέστης, τους αλλάζει τον αδόξαστο. Αντί για κελάηδημα, βγάζει μια εκνευριστικά εκκωφαντική κραυγή. “Κρααα”, “κραααά”! Δεν είναι κοράκι, δεν είναι θαλασσοπούλι, δεν είναι γλάρος. Δύσκολα μπορείς να το περιγράψεις, επειδή δεν εμφανίζεται την ημέρα. Οταν όμως πέφτει το σκοτάδι, πετάει στις σκεπές των κτιρίων, βρίσκει μια κεραία τηλεόρασης, αράζει πάνω της και αρχίζει να κράζει ανά πέντε δευτερόλεπτα. “Κραααά”! “Κραααά”!
Αντε να κοιμηθείς με αυτή την κατάσταση. Ο κύριος Δημήτρης, μόνιμος κάτοικος Περαίας, ήταν αγανακτισμένος. “Πετάχτηκα έντρομος από το κρεβάτι κατά τη μία μετά τα μεσάνυχτα. Μ' έπιασε ταχυκαρδία. Ακουγα τη διαπεραστική κραυγή του. Πάνω στη ζαλάδα μου νόμιζα ότι είχε μπει στο σαλόνι μας. Χαμήλωσα σιγά-σιγά το σώμα και άρχισα να έρπω στο πάτωμα. Οι κραυγές επαναλαμβάνονταν κάθε τόσο και λιγάκι. Μ' έπιασε κρύος ιδρώτας μέχρι να ανάψω το φως. Το φανταζόμουν να κάθεται πάνω στον τριθέσιο με ανοιγμένα τα φτερά και να με περιμένει να το προκαλέσω. Με τρεμάμενο χέρι πάτησα το διακόπτη. Το δωμάτιο φωτίστηκε, αλλά πουλί πουθενά. Μόνο η ανήκουστη κραυγή του. “Κραααά”, “κραααά”! Κόντευαν να σπάσουν τ' αφτιά μου. Βγήκα έξω στο μπαλκόνι, φορώντας απλά ένα σώβρακο. Ετσι κι αλλιώς όλοι οι γείτονες κοιμόντουσαν εκείνη την ώρα. Ή μάλλον, όχι όλοι. Ακουγα τον διπλανό μου να σιχτιρίζει το πουλί. Κι εκείνος είχε προτιμήσει να μην ανοίξει το κλιματιστικό. “Κρααά”, κράαα”! Δηλαδή, με το ζόρι να καίμε ρεύμα ρε βρωμόπουλο; Θα σε πετύχω, ρε άτιμο κι αν σε πετύχω δε θα μου τη γλιτώσεις. Ο γείτονας είναι αστυνομικός και έχει υπηρεσιακό όπλο. Θα τον ψήσω να βγούμε ένα βράδυ σεργιάνι και να το βρούμε το σκατόπουλο. Θα το κάνουμε σουρωτήρι. “Κραααά”, “κραααά”. Ουστ, ουστ”!
Ο κύριος Τάσος, κάτοικος Περαίας κι αυτός, είναι ο μοναδικός έως τώρα που είχε οπτική επαφή με τον φτερωτό τρομοκράτη. “Ενα βράδυ άκουγα αυτές τις κραυγές. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μια γάτα στην πρασιά και κάποιος την έπνιγε. Μετά σκέφτηκα ότι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες. Τι κίνητρο θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος για να πνίξει μια γάτα; Οι κραυγές συνεχίζονταν, όλο και πιο διαπεραστικές. Μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη να είναι η από κάτω μας, η νοικάρισσα του δεύτερου. Μετά όμως σκέφτηκα, τι κίνητρο θα μπορούσε να έχει κάποιος για να πνίξει την κυρία Αγλαΐα; Κι όμως... Δεν πληρώνει τα κοινόχρηστα στην ώρα της, βάζει ηλεκτρική σκούπα το μεσημέρι όταν κοιμούνται τα παιδιά, πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι. Αλλά, αμέσως μετά θυμήθηκα ότι έλειπε στην κόρη της, στα Καλάβρυτα. Οι κραυγές έρχονταν από το μπαλκόνι. Αποφάσισα να βγω έξω και να δω. Στην απέναντι πολυκατοικία, πάνω στην κεραμοσκεπή, ένα θηριώδες φτερωτό πλάσμα. Μάλλον σκουρόχρωμο. Κάθε πέντε δευτερόλεπτα άνοιγε το στόμα του και προκαλούσε πανικό. “Κραααά”, “κραααά”! Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ με πτερόσαυρους, στα πολύ παλιά χρόνια. Λες, ρε, να ξέμεινε κανείς τους από τότε; Τελικά, ξαναβρήκα την ψυχραιμία μου και αποφάσισα να δράσω. Επρεπε να κάνω μια απεγνωσμένη προσπάθεια, διαφορετικά δε θα κοιμόταν κανείς στη γειτονιά. Στην αρχή είπα να πάρω καμιά πατάτα ή κρεμμύδι και να το πετάξω. Αλλά αν δεν το πετύχαινα και έσπαγα κανένα τζάμι; “Κραααά”! Ωστε, κράαα; Τώρα θα δεις. Πατάω μια αγριοφωνάρα: “Εεεεεεεπ”! Το πουλί μούγκα! Επαθε σοκ. Μαζεύτηκε, λούφαξε. Κι ύστερα από λίγο μάζεψε τα φτερά και πέταξε. “Α, ρε Τάσο, είσαι πρώτος μάγκας”, σκέφτηκα. Αλλά μου την έκοψαν τη μαγκιά. Δυο γειτόνισσες βγήκαν στα μπαλκόνια τους από απέναντι. “Βρε ζώον, τι φωνάζεις έτσι βραδιάτικα; Κοιμάται ο κόσμος, ανισσόροπε”!
