Αποστολή: Λευτέρης Αδαμίδης
Το Φεστιβάλ Καννών έχει φτάσει πια σχεδόν στο μισό του και επιτέλους μετά από μια για πολλούς μουδιασμένη έναρξη αρχίζουν επιτέλους να εμφανίζονται ταινίες που θα πρωταγωνιστήσουν στα βραβεία και κυρίως μας χαρίζουν δυνατές, ανεξίτηλες συγκινήσεις. Με πρώτη και καλύτερη τη νέα ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ για την Ida Πάβελ Παβλισκόφσκι, που έρχεται για πρώτη φορά στις Κάννες με τον Ψυχρό Πόλεμο, γυρισμένο και πάλι σε ασπρόμαυρο και με θεματική και πάλι την Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εδώ συγκεκριμένα την αρχή του Ψυχρού Πολέμου μέσα από την ιστορία ενός τρελού έρωτα ανάμεσα σε ένα μουσικό και μια νεαρή τραγουδίστρια στην μεταπολεμική Πολωνία. Μια ρομαντική, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, καταραμένη σχέση που θα καθοριστεί ανεξίτηλα από τις πολιτικές εξελίξεις και την άνοδο του Σταλινισμού και οδηγήσει τους δύο εραστές στο χωρισμό και στην εξορία, σε μια ιστορία εμπνευσμένη από την σχέση των γονιών του σκηνοθέτη στους οποίους και είναι αφιερωμένη η ταινία. Με οδηγό την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, γυρισμένη σε φιλμ, αναφορά στους μεγάλους Ευρωπαίους φωτογράφους της δεκαετίας του ’50, και μια συγκλονιστική ανασύσταση εποχής, ο Παβλικόφκσι υπογράφει μια φαταλιστική ερωτική ιστορία που ραγίζει καρδιές και φαντάζει παρά το ιστορικό της φορτίο διαχρονικά σύγχρονη. Από τα φαβορί για κάποιο από τα μεγάλα βραβεία, ακόμη και για τον Χρυσό Φοίνικα. Επιστροφή στο σήμερα με το Ash is the Purest White του Τζία Ζανγκ-Κε από την Κίνα που όπως πάντα με αφορμή μια απλή ιστορία καταφέρνει να μιλά για τις συγκλονιστικές αλλαγές που διαδραματίζονται στη χώρα του, την νέα υπερδύναμη του πλανήτη. Εδώ η υπόθεση ξεκινά στις αρχές του 20ου αιώνα και αφορά, όπως και η ταινία του Παβλικόσφκι, μια ανορθόδοξη ερωτική ιστορία ανάμεσα σε ένα γκάνγκστερ στην κινεζική επαρχία και την ερωμένη του, μια τρικυμιώδη σχέση που περνά από τον έρωτα και την αφοσίωση, στην προδοσία και το χωρισμό και στην επανένωση διατρέχοντας δεκαοχτώ χρόνια που δεν αφήσουν τίποτε ίδιο όχι μόνο για τους δύο εραστές, αλλά και για την αχανή χώρα. Η πρωταγωνίστρια και σύζυγος του σκηνοθέτη, Ζάο Τάο δίνει ένα αληθινό ρεσιτάλ ερμηνείας στον πρωταγωνιστικό ρόλο κουβαλώντας πάνω της όλη την ταινία και πιθανότατα θα φύγει από τις Κάννες με το βραβείο ερμηνείας. Μιλώντας για γυναίκες, αυτές είναι αναμφισβήτητα οι πρωταγωνίστριες του Φεστιβάλ αν κρίνει κανείς τόσο από την υπερίσχυσή τους στην φετινή κριτική επιτροπή όσο και από την γενικότερη παρουσία τους σε μια χρονιά που το φεμινιστικό κίνημα του me too καθορίζει την ατζέντα. Απόδειξη η σιωπηλή γυναικεία διαμαρτυρία στο κόκκινο χαλί της πρεμιέρας της ταινία Girls of the Sun της Εύα Χουσόν, που ένωσε πάνω από 80 γυναίκες της παγκόσμιας κινηματογραφίας με πρώτη και καλύτερη την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Κέιτ Μπλάσετ και δίπλα της ονόματα όπως η Ανιές Βαρντά σε μια κίνηση ενάντια στη χαμηλή εκπροσώπηση των γυναικών στην κινηματογραφική βιομηχανία. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που προβλέπουν ότι ο φετινός Χρυσός Φοίνικας θα ανήκει μάλλον σε γυναίκα. Και η ταινία της Χουσόν γύρω από μια ομάδα γυναικών Γιαζίντι στο Κουρδιστάν που μάχονται τον ISIS, με πρωταγωνίστρια την πανέμορφη Γκολσινέ Φαραχανί, θα μπορούσε να είναι μια από αυτές, καθώς δεν είναι λίγοι οι κριτικοί που έσπευσαν να κατατάξουν την ταινία ως ισάξια του Hurt Locker της Κάθριν Μπίγκελοου.
